บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 695 ไม่ผุแล้วสลักไม่ได้

“ว่าที่สามีของเขาข้าไปสืบมาแล้ว ชื่อลู่หยวน เป็นลูกของลูกพี่ลูกน้องทางฝั่งบ้านตระกูลมารดาของพระชายาซุน วรยุทธกล้าแกร่ง อายุน้อยมีอนาคต แม้ตอนนี้จะแค่ยี่สิบสามปี แต่กลับเป็นถึงจอหงวนฝ่ายบู๊แล้ว พอดีกับที่หยวนหย่งอี้ชื่นชอบการฝึกยุทธ

“เป็นลู่หยวนหรอกหรือ เจ้านี่รูปร่างสูงใหญ่แต่สมองไม่เอาไหน”เมื่อพูดเช่นนี้ กู้ซือก็รู้แล้ว รีบพูดต่อทันที ในคำพูดไม่แฝงแววชื่นชมแม้แต่น้อย

เอ่ยเสียงเย็นว่า “รูปร่างสูงใหญ่แล้วมีประโยชน์อะไร ใช้แรงงานหรือ และคนที่มีวรยุทธ นิสัยหยาบกระด้าง ชื่นชอบการใช้กำลังกับคนอื่น นางแต่งงานไป

กู้ซือส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้ พี่ลู่เป็นคนซื่อสัตย์มาก แค่รักการฝึกวรยุทธเท่านั้น ไหนเลยจะมีนิสัยชอบใช้กำลังตีคนได้เล่า ”

“ซื่อสัตย์อย่างนั้นหรือ พูดไม่น่าฟังหน่อยก็คือพวกที่มีความคิดดื้อรั้น ไม่รู้จักสร้างบรรยากาศ ลู่หยวนคนนั้นเดิมทีเคยพบกันหนหนึ่ง ราวกับท่อนไม้ก็ไม่ปาน แสดงออกไม่เป็น

“เป็นไปได้อย่างไร”กู้ซือมองเขา “แม้ว่าพี่ลู่จะไม่ใช่คนที่ฉลาดหลักแหลมนัก ไม่ค่อยชอบพูดจาแสดงออก แต่ก็คงไม่เหมือนท่อนไม้ ท่านเคยเจอเขาที่ไหนกัน ”

“จำไม่ได้แล้ว น่าจะเป็นตอนที่กรมโยธาธิการซ่อมสะพานกระมัง เห็นเขาอยู่ตรงหัวสะพานไกลๆ ไม่ได้เห็นจังๆ แต่มีคนบอกว่าเขาเป็นจอหงวนบู๊ ข้าจึงมองแวบหนึ่ง”

ถ้าหากตอนนั้นรู้ว่าจะกลายเป็นศัตรูหัวใจ อย่างไรเสียก็จะมองให้นานหน่อย

กู้ซือทำหน้าไม่ถูก “คนอื่นอยู่ไกลถึงหัวสะพาน ท่านก็มองออกว่าคนอื่นเป็นท่อนไม้แล้วหรือ”

หยู่เหวินเห้าเอ่ยเสียงเรียบๆว่า “น้องเจ็ด เมื่อครู่เจ้ายังอวยพรนางอยู่เลยมิใช่หรือ ทำไมตอนนี้จึงได้สรรหาแค่คำพูดที่ไม่น่าฟังมาให้ร้ายว่าที่สามีของนางเล่า”

ไฟแห่งความโมโหในแววตาของอ๋องฉีถูกซ่อนเอาไว้ เอ่ยอย่างเศร้าๆว่า “ใครพูดจาให้ร้ายเขากัน ก็แค่พูดไปตามความจริงเท่านั้น อวยพรนั้นต้องอวยพรอยู่แล้ว แต่ว่าว่าที่สามีของเขาคือใคร รู้สึกไม่เหมาะสมกับนาง นางควรจะเลือกคนที่ดีกว่านี้ อย่างน้อย ก็ต้องเหมือนอย่างจิ้งเหยียนเช่นนี้ ”

เหลิ่งจิ้งเหยียนหมุนแก้วเหล้าอยู่ ใบหน้าหล่อเหล่าของเขาแฝงรอยยิ้มจางๆที่ดูเย็นชา“อืม ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็สามารถเชิญแม่สื่อสักคนไปทาบทามดู ให้นางมีตัวเลือกเพิ่มขึ้น ”

“เหลิ่งจิ้งเหยียน ”อ๋องฉีรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที

หยู่เหวินเห้าตบโต๊ะ “เจ้าจะโมโหอะไรกัน เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย หลังจากพวกเจ้าหย่ากันแล้ว ก็มีอิสระที่จะแต่งกับใครก็ได้ เจ้าไปสนใจทำไมว่าใครจะไปทาบทามสู่ขอนาง ถ้าหากเจ้าปล่อยวางนางไม่ลง มีความสามารถก็ไปตามกลับมา เอาความคิดฟุ้งซ่านที่ไม่ควรมีโยนทิ้งไปซะ”

อ๋องฉีถูกตำหนิไปยกหนึ่ง ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เอ่ยอย่างปากแข็งว่า “ใครว่าข้าปล่อยวางนางไม่ลง ในหัวใจของข้าไม่เคยมีนางเลยด้วยซ้ำ”

“เจ้ามันสมองหมู ”หยู่เหวินเห้าแทบจะอดใจไม่ไหวที่จะตบเขาให้ตายในฝ่ามือเดียว “เจ้าพูดจาให้ร้ายว่าที่สามีของคนอื่น ไม่ใช่เพราะในใจเจ้ามีนางอยู่หรอกหรือ เจ้าไม่สามารถยอมรับความคิดของตัวเองได้เลยหรือ ยอมพูดออกมาจากปากแค่นี้มันยากมากหรือ เจ้าจะตายหรืออย่างไร”

หลังจากอ๋องฉีดื่มเหล้าไปหนึ่งกา ก็รู้สึกวิงเวียนขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะปากแข็งต่อไป “นี่ไม่ใช่เรื่องของปากแข็งหรือไม่ ข้าแค่รู้สึกว่านางควรจะหาคนที่ดีกว่านี้ แต่ไม่ใช่หาชาวยุทธที่ไหนมาก็ได้ ถ้าหากหาได้ดี ข้าย่อมต้องอวยพรนางแน่นอน”

หยู่เหวินเห้ามองเขา รู้สึกสิ้นหวัง คืนนี้ตนเองต้องนอนกลางถนนแน่

“เลิกแยกย้าย”หยู่เหวินเห้าพูดอย่างโมโห “กลับไปให้หมด เหล้านี้ไม่ต้องดื่มแล้ว”

อ๋องฉีกลับคว้ากาเหล้าเอาไว้ “ทำไมจะไม่ดื่ม ดื่มต่อ”