บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 697 เหลิ่งจิ้งเหยียนก็จะแต่งงาน หรือ

ทังหยวนก็หมุนตัวกลับมา จะเข้าไปตีซาลาเปา หมัดน้อยๆแลกกันไปมา สงครามเหมือนจะดุเดือดไม่น้อย

ได้แต่แยกออกจากกัน ทั้งชื่นชมและสั่งสอนล้วนต้องทำ ข้าวเหนียวนั่งอยู่ตรงปลายเท้ามองดูพวกเขา ดวงตาที่ดำขลับกำลังแวววาวดุจดวงดาว จากนั้นก็เปิดปากหัวเราะขึ้นมา ไม่รู้ว่าดีใจเรื่องอะไร

“เอ๋ นี่แบ่งพรรคแบ่งพวกกันแล้วหรือ ”คุณย่าหยวนมีความสุข มองข้าวเหนียวและถามขึ้นว่า “ข้าวเหนียวจะช่วยใคร ช่วยพี่รองหรือพี่ใหญ่”

“ตี ตี ……”ข้าวเหนียวกลับพึมพำพูดออกมา คำว่าตีนี้พูดได้ค่อนข้างชัดเจนมาก เสียงฟังดูชัดเจนกว่าทังหยวนและซาลาเปาพูดเสียอีก

“คุณย่า ตอนนี้หลานเข้าใจถึงความรู้สึกของเสด็จพ่อแล้ว ตอนนี้พวกเขาแค่ทะเลาะกันชั่วครู่ หลานยังเป็นกังวลว่าพวกเขาไม่ได้ทะเลาะกันแต่ตีกันขึ้นมาจริงๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเสด็จพ่อที่ต้องมองดูลูกชายทั้งหลายที่ต่อสู้กันเอง ต่อสู้ให้ตายกันไปข้างหนึ่ง

“ใช่แล้ว”คุณย่าหยวนก็รู้สึกสะท้อนในใจ

ข้าวเหนียวดูแล้วตัวใหญ่ไม่เท่าทังหยวน แต่ว่ามีแค่ใบหน้าที่ผอมกว่าเล็กน้อยเท่านั้น ร่างกายยังคงอ้วนเหมือนกัน

มาถึงจวนเจ้าพระยาจิ้งแล้ว แม่นมต่างก็มาอุ้มเด็กๆไปก่อน หยวนชิงหลิงประคองคุณย่าลงจากรถม้า เพราะก่อนจะมาก็ได้ให้คนมารายงานแล้ว ฉะนั้นประตูจวนจึงเปิดกว้างรออยู่ มีบ่าวไพร่รอต้อนรับที่หน้าประตู

ร่างกายก็ไม่ค่อยเหมือนช่วงก่อนหน้านี้สักเท่าไหร่ เดิมทีนางก็หัวใจไม่ค่อยดี ความดันค่อนข้างสูง แล้วก็ถูกเจ้าพระยาจิ้งกระทบไปครั้งหนึ่ง บวกกับสภาพอากาศที่หนาวเหน็บและปัจจัยอื่นๆ

การที่หยวนชิงหลิงกลับมาทำให้นางดีใจมาก ให้คนเตรียมข้าวปลาอาหารไว้ตั้งแต่เช้า รอเพียงหลานสาวกลับมาแล้วกินข้าวด้วยกัน

นางเห็นหยวนชิงหลิงพาคนแก่ท่านหนึ่งกลับมาด้วย ผ่านการแนะนำ จึงรู้ว่าเป็นหมอที่มาจากต้าซิง จึงให้ความเคารพเป็นอย่างยิ่ง บวกกับเห็นว่าฮูหยินแก่ดูรักและเอ็นดูหยวนชิงหลิงเป็นอย่างมาก นางก็ยิ่งต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี

คุณย่าหยวนเรียกฮูหยินใหญ่ว่าเสี้ยนจู่ เพราะก่อนมาที่นี่ก็ได้ยินหยวนชิงหลิงเล่าว่าได้รับการดูแลเอาใจใส่ของเสี้ยนจู่คนนี้ ด้วยเหตุนี้นางเองก็ซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง เพียงแต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้

เมื่อถึงเวลาตอนเที่ยงวัน หยวนชิงผิงก็กลับมาเหมือนกัน

หลังจากหยวนชิงผิงแต่งงานกับกู้ซือแล้ว น้อยมากที่จะไปเยี่ยวหยวนชิงหลิงที่จวนอ๋องฉู่ แน่นอนว่าเป็นเพราะเพิ่งจะแต่งงานเป็นสะใภ้หมาดๆ ต้องทำความคุ้นชินกับกฎระเบียบ ตระกูลกู้เป็นตระกูลใหญ่ แม่สามีเป็นจวิ้นจู่ แม้จะใจดีเป็นกันเอง แต่กฎระเบียบในจวนนั้นเคร่งครัด เทียบไม่ได้กับการอยู่บ้านตนเอง

หยวนชิงหลิงมองเห็นน้องสาวที่ดูอวบอิ่มกว่าเมื่อก่อนอยู่บ้าง สีหน้าแดงระเรื่อดูสุขภาพดีเป็นอย่างยิ่ง รู้ว่านางมีชีวิตที่ดีมาก ก็ดีใจเป็นอย่างยิ่ง

สองพี่น้องนั่งคุยกันอยู่ในตำหนักอุ่น หยวนชิงหลิงดึงมือของนางถามขึ้นว่า “คนของตระกูลกู้ดีกับเจ้าหรือไม่ ”

หยวนชิงหลิงไม่กังวลเลยสักนิดว่ากู้ซือจะดีกับนางหรือไม่ นางเคยเจอกู้ซือหลายครั้ง ในสายตาของกู้ซือก็เต็มไปด้วยความดีใจ เห็นได้ชัดว่าพอใจในชีวิตหลังแต่งงานมาก

หยวนชิงผิงพูดว่า “ดี พ่อแม่สามีต่างก็ปฏิบัติต่อข้าดีมาก คนในบ้านทั้งน้อยใหญ่ ก็ไม่ต้องให้ข้าต้องเหนื่อยใจ แต่ว่า แม่สามีบอกข้าว่าวันหน้าข้าต้องรับช่วงต่อในการดูแลงานทั้งภายในและภายนอกจวน จึงได้สอนให้ข้าดูบัญชีและการจัดการด้วยตัวเอง พอมีเวลาว่างก็พาข้าออกไปพบปะทำความรู้จักกับผู้คน ตอนนี้ข้ารู้จักคนไม่น้อยแล้ว ”