บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 698 กลับมาทั้งที่ท้องหิว

บางทีอาจเป็นความบังเอิญก็เป็นได้

แม้ว่าจะตามไปจริงๆก็ตาม เจ้าห้าอยู่ในกองทัพ และไปฮู่ยโจวแล้วก็จะไปยังหนานอานทันที คงไม่มีทางได้พบกับเสี้ยนจู่โหรหมิ่นแน่ นางเองก็คงจะไปหาเจ้าห้าที่กองทัพ แต่หญิงสาวที่ไหนจะได้เข้าไปในค่ายทหารอย่างง่ายดาย

ฉะนั้น หยวนชิงหลิงจึงวางใจ หลังจากคุยกับหยวนชิงผิงอยู่ชั่วครู่ แล้วก็ไปพูดคุยเป็นเพื่อนคุณย่าทั้งสองท่าน พลบค่ำก่อนฟ้าจะมืดก็เดินทางกลับจวน

ทางด้านเขาโรคเรื้อน ยังต้องขึ้นไปอีกครั้งสองครั้ง ได้มีคนทยอยลงจากเขากลับบ้านไปหาครอบครัวกันแล้ว อีกหลายคนก็กำลังร้อนใจ หวังว่าจะได้กลับบ้านไปฉลองเทศกาลตรุษจีนกับครอบครัว ฉะนั้นจึงกระตือรือร้นในการให้ความร่วมมือรักษามาก

แต่ว่า ก็ได้กำชับหมอในแต่ละพื้นที่ ให้พิจารณาในการใช้ยาตามอาการของคนไข้ ยิ่งกำชับอีกว่าโรคเรื้อนนั้นไม่ว่าอย่างไรก็เป็นโรคที่สามารถติดต่อกันได้ ในการรักษาช่วงแรกนั้น

หยวนชิงหลิงเป็นคนที่นั่งไม่ติดที่ หิมะตกแล้วไม่ขึ้นเขา แต่ไปยังซุ้มโจ๊กพร้อมกับทังหยาง ไปเยี่ยมเยียนเด็กและคนแก่ที่สถานฝูโย่ว

วันเวลาผ่านไปอย่างไร้สุ้มเสียงเช่นนี้เป็นระยะเวลาสิบวัน ก่อนหน้านี้เจ้าห้าเคยบอกว่าน่าจะกลับมาหลังผ่านไปครึ่งเดือน ลองนับเวลาดูแล้ว ยังเหลือแค่ห้าวันเท่านั้น

ประจำเดือนของนางมาช้ากว่าปกติหลายวัน ทำเอานางตกใจไม่น้อย นางกินยาคุมกำเนิดมาตลอด แต่เหมือนกับว่าเดือนที่แล้วนางลืมกินยา มัวแต่ยุ่งจนนึกไม่ถึงชั่วขณะ

โชคดี ผ่านไปอีกสองวันก็มาแล้ว ตอนนี้นางหวังเป็นอย่างยิ่งว่าในกล่องยาจะมีถุงยางอนามัยปรากฏขึ้นหลายกล่องหน่อย ไม่จำเป็นต้องกินยาตลอด

นางเอายาทาแผลน้ำร้อนลวกไปให้ เปิดกล่องยาขึ้นมา เป็นไปตามที่คาดเอาไว้ ในกล่องยามีถุงยางอนามัยยี่ห้อหนึ่งปรากฏอยู่หลายกล่อง นางเอาออกมามองอยู่ชั่วครู่ คิดถึงตอนที่จะให้เจ้าห้าสวมเจ้าสิ่งนี้ คงจะรู้สึกรังเกียจเป็นอย่างยิ่งแน่ๆ

แม่นมฉีมองนางอย่างรันทดใจ “พระชายารัชทายาท ข้าน้อยน่ารำคาญขนาดนี้เชียวหรือ น้ำร้อนลวกท่านไม่สงสารไม่ว่า ยังจะหัวเราะอีกหรือ”

หยวนชิงหลิงรีบเก็บรอยยิ้มบนใบหน้าทันที หายาทาแผลน้ำร้อนลวกให้นาง ใบหน้ายังคงอดไม่ได้ที่จะเผยให้เห็นความสดใสเป็นประกาย“สงสาร ข้าย่อมต้องสงสารอยู่แล้ว มา จะเป่าให้เจ้า”

แม่นมฉีก็ยิ้มขึ้นมา “ข้าน้อยไม่ใช่เหล่าคุณชายเสียหน่อย”

หยวนชิงหลิงทายาทาแผลน้ำร้อนลวกให้นาง “บ้านมีหนึ่งเฒ่าเหมือนมีเจ้าทรัพย์ เจ้ากับแม่นมสี่ล้วนเป็นสิ่งล้ำค่าของจวนอ๋องฉู่”

ดวงตาของแม่นมฉีร้อนผ่าวขึ้นมา คิดถึงตอนแรกๆที่ล่วงเกินพระชายารัชทายาทไปมากมาย แค่พระชายารัชทายาทไม่ได้ใส่ใจเรื่องเก่าๆที่ผ่านมาเลยสักนิด ยังคงดีกับนางขนาดนี้ พระชายารัชทายาทช่างแตกต่างกันกับก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิงเหมือนเป็นคนละคน

ผ่านไปสองวัน หลงัจากที่อะซี่กลับบ้านไปหนหนึ่ง กลับมาแต่เช้าก็บอกกับหยวนชิงหลิงว่า เรื่องการแต่งงานของหยวนหย่งอี้ได้กำหนดแล้ว วันแต่งงานถูกกำหนดขึ้นในวันที่สิบแปดเดือนสอง

“เร็วขนาดนี้เชียว”หยวนชิงหลิงรู้สึกตกใจ ตอนนี้ก็ใกล้จะสิ้นปีแล้ว ห่างจากวันที่สิบแปดเดือนสองเป็นเวลาไม่ถึงสามเดือน

อะซี่พูดว่า “พี่ใหญ่บอกว่า นางเคยแต่งงานมาแล้ว ไม่จำเป็นต้องจัดงานใหญ่โต เรียบง่ายธรรมดาก็พอ”

หยวนชิงหลิงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีแล้ว ในใจยังคงถอนหายใจเงียบๆ น้องเจ็ด หวังว่าภายหน้าเจ้าจะไม่เสียใจภายหลัง

“วันแต่งงานกำลังปรึกษากันวันก่อน ยังไม่ทันได้กำหนด เมื่อวานอ๋องฉีก็มาส่งของขวัญแล้ว อวยพรให้พี่ใหญ่กับจอหงวนบู๊รักกันจนแก่เฒ่า ให้กำเนิดทายาทในเร็ววันอะไรพวกนี้ และไม่รู้ว่าต้องการจะหมายถึงอะไร ฉะนั้นเมื่อคืน พี่ใหญ่จึงขอร้องให้ท่านย่ากำหนดเรื่องวันแต่งงาน”อะซี่พูดพลางแบะปาก

“เขามันสมองกลวงจริงๆ”หยวนชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะด่า “นี่เท่ากับบีบให้สาวน้อยหน้ากลมแต่งงานนี่นา”