บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 7 ช่วยเหลือตัวเอง

ทังหยางสั่งให้ลู่หยาไปรับยาตามใบสั่งที่หมอเขียนให้มา เอ่ยปลอบใจแม่นมฉีอีกสองสามประโยค ก็หันหลังจากไป

แม่นมฉีนั่งเฝ้าสังเกตอาการอยู่ไม่ห่าง เมื่อถึงยามค่ำ นางก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาแล้ว

ลู่หยาก็มาอยู่เป็นเพื่อนด้วยเช่นกัน ทั้งสองคนไม่พูดอะไรกันแม้เพียงครึ่งคำ แทบจะกลั้นหายใจมองดูหกเกอเอ๋ออย่างไม่ให้คลาดสายตา คล้ายหวาดกลัวว่าเขาอาจจะหยุดหายใจได้ทุกเมื่อ

แต่ในความเป็นจริง หกเกอเอ๋อกลับหลับสนิทอยู่ตลอดเวลา กระทั่งล่วงเข้าใกล้ยามจื่อ (ช่วงเวลา 23.00 น. – 01.00 น.) เขาก็ตื่นขึ้นมาในที่สุด เขาลืมตาข้างหนึ่งขึ้นมองแม่นมฉี "ท่านย่า ข้าหิว!"

แม่นมฉีตื่นเต้นยินดีเสียจนแทบจะกระโดดขึ้นมาอยู่แล้ว นับตั้งแต่ที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส เด็กคนนี้ก็ไม่สามารถกินอะไรได้อีกเลย กระทั่งนมแพะที่นางไปขอมาได้อย่างยากลำบาก เขาก็ยังฝืนดื่มมันลงไปไม่ไหว

นางเอื้อมมือออกไปแตะหน้าผากของเขา พบว่าไม่ได้ร้อนเท่าไหร่แล้ว

"ยาของท่านหมอได้ผลแล้ว!" แม่นมฉีพูดกับลู่หยาด้วยความตื่นเต้นยินดีเป็นที่สุด

"ใช่แล้ว! ยาของท่านหมอได้ผลแล้วจริงๆ!" ลู่หยาก็ตื่นเต้นยินดีมากเช่นกัน

เงินห้าตำลึง? นั่นเท่ากับเงินเดือนของนางตลอดครึ่งปีเลยทีเดียว

นี่มันแค่ยาสองเทียบเองไม่ใช่รึ!

แต่เมื่อเทียบกับชีวิตของหลานชายแล้ว เป็นธรรมดาที่ชีวิตย่อมต้องมีค่ามากกว่าเงินทองเหล่านั้น นางจึงกัดฟัน แล้วเอาเงินห้าตำลึงให้กับหมอไป

เมื่อนางกลับมาเห็นแม่นมฉีกำลังร้องไห้ ก็เอ่ยปลอบใจออกไปว่า "แม่นมฉีอย่าได้เสียใจเลยเจ้าค่ะ

ข้านึกถึงตอนที่กระแทกเปิดประตูเข้าไป เห็นนางถือมีดในมือ แล้วกรีดเข้าที่ดวงตาของหกเกอเอ๋อ ข้าแค้นจนแทบอยากจะฆ่านางให้ตายไปเสียให้พ้นๆ หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับหกเกอเอ๋อล่ะก็ ข้าก็ไม่ขอมีชีวิตอยู่อีกต่อไปเช่นกัน ข้าจะยอมแลกด้วยชีวิตของตัวเอง

"อย่าโกรธอีกเลยเจ้าค่ะ ท่านโกรธมากไป เกิดไปทำลายสุขภาพตัวเองเข้ามันก็ใช่ว่าจะคุ้ม ถึงอย่างไรท่านอ๋องก็มีคำสั่งออกมาแล้ว นางอยากทำตัวเองก็ให้นางรับผลกรรมเองนั่นล่ะ นางถูกโบยจนเจ็บหนักปานนั้น ดีไม่ดีก็อาจจะไม่รอดแล้วก็เป็นได้ จากนี้ไป ถึงตายข้าก็จะไม่ไปส่งอาหารให้นางอีกเด็ดขาด ให้นางเจ็บป่วยจนตายไปได้เลยยิ่งดี อย่างน้อยก็นับว่าได้ชำระความแค้นในใจนี้ลงไปได้บ้าง

ณ.หอเฟิ่งหยี