บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 700 รังแกกันเกินไปแล้ว

ส่วนเสี้ยนจู่โหรหมิ่น เดิมทีก็ดูมีความบริสุทธิ์สูงส่งอยู่บ้าง ตอนนี้บนหน้าผากมีรอยแผล แสร้งทำท่าทีให้ดูต่ำลง ยิ่งทำให้ดูน่าสงสารขึ้นมาเล็กน้อย

หยวนชิงหลิงคิดไม่ถึงว่าพวกนางสองคนจะมาด้วย เพราะเรื่องที่จะคุยกันในวันนี้ ผู้หญิงอยู่ด้วยจะคุยไม่สะดวกนัก

แต่ว่า ในเมื่อมาแล้ว เช่นนั้นก็ต้อนรับพร้อมกันเลย

จวิ้นจู่องจิ้งก็ตบโต๊ะพูดด้วยเสียงโมโหว่า “พระชายารัชทายาท บุญคุณความแค้นระหว่างพวกเรานั้นละเอาไว้ก่อนยังไม่ต้องพูดถึง มีเรื่องหนึ่ง

หยวนชิงหลิงมองนางด้วยรอยยิ้ม “จวิ้นจู่เชิญท่านพูดมาได้เลย ไม่จำเป็นต้องมีโทสะโมโห ล้วนเป็นคนกันเอง มีอะไรก็พูดไม่เป็นไร”

ก็เอ่ยด้วยสีหน้าที่ดุกว่าเดิมว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นในฮู่ยโจว ไม่รู้ว่าเจ้าได้ยินหรือยัง เรื่องนี้รัชทายาทของพวกเจ้าจะปัดความรับผิดชอบไม่ได้ ตอนนี้ความบริสุทธิ์ของโหรหมิ่นถูกทำลายไปแล้ว เขาสมควรจะรับผิดชอบต่อเรื่องที่เกิดขึ้น เรื่องนี้กู้กั๋วกงได้คุยกับรัชทายาทแล้ว รัชทายาทไม่ยอมรับ ดูสิว่าพระชายารัชทายาทจะจัดการอย่างไร

“ฮู่ยโจวเกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ”หยวนชิงหลิงดูมึนงงอยู่บ้าง “ข้าไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย”

เจ้าห้าเล่าให้ฟังก็จริง หยวนชิงหลิงก็อยากจะฟังว่าพวกนางจะพูดอย่างไร

เอ่ยด้วยเสียงโมโหว่า “เขาย่อมไม่มีหน้าจะพูดแน่ ตอนที่อยู่ฮู่ยโจว เขาหลอกลวงโหรหมิ่นกับคุณหนูห้าให้ออกไปท่องเที่ยวกับเขา ไหนเลยจะรู้ว่าพอไปถึงครึ่งทางก็ทิ้งพวกนางเอาไว้ไม่สนใจ ทำเอาพวกนางสองคนต้องพบเข้ากับพวกอันธพาล เกือบจะเอาชีวิตไม่รอด ดีที่มีอันธพาลบางคนรู้สึกกลัวอยู่บ้าง ไม่กล้าล่วงเกินพวกนาง ไม่เช่นนั้น

หยวนชิงหลิงอึ้งไปชั่วครู่ “มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นด้วยหรือ”

จากนั้น ก็พูดอย่างโมโหเล็กน้อยว่า “แล้วเจ้าเมืองฮู่ยโจวมัวทำอะไรอยู่ ใต้การปกครองของเขายังมีอันธพาลเช่นนี้ ต้องลงโทษให้หนัก ทำไมกัน รัชทายาทไม่มีการตำหนิให้ขุนนางในพื้นที่ของพวกเขาให้มีการตรวจสอบเหล่าอันธพาลพวกนั้นหรือ ”

จวิ้นจู่องจิ้งเอ่ยเสียงเรียบๆว่า “นั่นย่อมต้องทำอยู่แล้ว พวกอันธพาลถูกจับตัวส่งทางการแล้ว ”

หยวนชิงหลิงออหนึ่งเสียง เอ่ยอย่างวางใจว่า“จับแล้วก็ดี ช่างน่าตกใจจริงๆ กลางวันเสกๆ ยังกล้าลักพาตัวลูกสาวของคนอื่นไป ช่างทำเหมือนไม่มีขื่อมีแปเสียจริง……เอ๋ ในเมื่อรัชทายาทได้มีคำสั่งให้ลงโทษขั้นสูงสุดแล้ว เช่นนั้นไม่ทราบว่าวันนี้ที่จวิ้นจู่ได้พาฮูหยินทั้งหลายมานั้น ต้องการจะได้คำอธิบายอะไรหรือ”

หยวนชิงหลิงเหลือบมองจวิ้นจู่องจิ้งด้วยสายตาแฝงแววสงสัย

จวิ้นจู่องจิ้งสีหน้าชะงักนิ่งขึ้นมาทันที หัวข้อสนทนานี้ถูกนางลากไปไกลยากจะพูดเข้าประเด็นได้

แต่ว่า ชั่วขณะที่จวิ้นจู่องจิ้งยังคิดไม่ออกว่าจะพูดอย่างไร ฮูหยินรองแห่งตระกูลกู้ก็ช่วยนางพูดขึ้นว่า “แม้ว่ารัชทายาทจะมีคำสั่งให้ทำการลงโทษอย่างหนักที่สุดกับพวกอันธพาลแล้ว แต่นี่เป็นการลักพาตัวเสี้ยนจู่ไป ความบริสุทธิ์ได้เสียหายไปแล้ว ย่อมต้องให้รัชทายาทรับผิดชอบ เพราะเรื่องนี้มีต้นเหตุมาจากรัชทายาท ”

หยวนชิงหลิงพยักหน้า“ฮูหยินรองพูดได้มีเหตุผล ความบริสุทธิ์ของหญิงสาวนั้นเป็นเรื่องสำคัญที่สุดจริงๆ แต่ว่า เสี้ยนจู่จะยินดีหรือ ”

พูดจบ นางก็มองไปทางเสี้ยนจู่โหรหมิ่น

เดิมทีเสี้ยนจู่โหรหมิ่นยังคงทำท่าเหมือนกำลังร้องไห้อยู่ ได้ยินนางถามขึ้นเช่นนี้ ก็เงยหน้าขึ้นเชิดคางเล็กน้อย เอ่ยด้วยใบหน้าสวยงามที่เปื้อนคราบน้ำตาว่า “ตอนนี้จะทำอย่างไรได้ ไม่ใช่เรื่องที่ข้าจะยินดีหรือไม่แล้ว ”