บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 701 ดุษฎีบัณฑิตถูกบังคับ

จวิ้นจู่องจิ้งประหลาดใจเป็นอย่างมาก มองดูนางอย่างเหลือเชื่อ “เจ้า......เจ้าเป็นถึงพระชายารัชทายาท คิดไม่ถึงว่าจะใจแคบเพียงนี้ หรือว่าทั้งชีวิตนี้ของรัชทายาทจะต้องเฝ้าปกป้องเพียงเจ้าเท่านั้น!”

“ถูกต้อง!” หยวนชิงหลิงมือเดียวทุบแก้วชาข้างกายแตกทันที แก้วชาตกพื้น แตกกระเซ็นไปรอบๆ ดวงตาอันสวยงามพ่นไฟโทสะ “ใครอยากแต่งเข้าบ้าน ได้ แต่ต้องดูว่าหลังจากที่แต่งเข้าบ้านแล้วข้าจะทำให้นางตายหรือไม่ จวิ้นจู่องจิ้ง ข้าเคยไว้หน้าเจ้าแล้ว ในตำหนักสู้ซิน เจ้าก็เคยถามข้าเช่นนี้ ตอนนั้นท่านหญิงอยู่ในเหตุการณ์ ข้าไม่อยากทำให้เจ้าลำบากใจ เพราะฉะนั้นจึงไม่ได้โต้เถียงกับเจ้า แต่ไม่ได้หมายความว่าจะรังแกข้าได้ง่ายๆ”

“เจ้า.......” จวิ้นจู่องจิ้งโกรธจนใบหน้าบิดเบี้ยวแล้ว “เจ้าพูดเช่นนี้ใจดำยิ่งนัก หรือว่าโหรหมิ่นของข้าเพราะศีรษะและโฉมหน้าได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ ก็แล้วกันไปเช่นนี้หรือ? ต่อจากนี้นางยังจะแต่งงานอีกอย่างไร? ไม่ใช่ว่าทำร้ายทั้งชีวิตของนางหรือ?”

หยวนชิงหลิงมองดูเสี้ยนจู่โหรหมิ่นอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง “ข้าเป็นหมอ มองดูจากสายตาอันเชี่ยวชาญของข้า บาดแผลบนหน้าผากของนางยังสามารถรักษาได้ แต่จิตใจอัดอั้นไม่มีสมอง เกรงว่าจะรักษาไม่หายแล้ว จวิ้นจู่รีบหิ้วกลับไปยังจะดีกว่า มอบสินสอดให้มากขึ้นหน่อย น่าจะยังสามารถแต่งงานออกไปได้”

“สวรรค์” ฮูหยินรองตระกูลกู้ได้ยินคำนี้แล้ว ตกตะลึงเป็นที่สุด “นี่ยังเป็นน้ำพระทัยที่พระชายารัชทายาทในราชวงศ์ปัจจุบันควรมีงั้นหรือเพคะ? ท่านคือผู้หญิงที่ปากคอเราะรายโดยแท้จริง เทียบกับผู้หญิงที่ปากคอเราะรายยังไม่ได้”

“น้ำพระทัยของพระชายารัชทายาทควรเป็นอย่างไร?” หยวนชิงหลิงถามนางกลับ “การมีน้ำพระทัยของพระชายารัชทายาทก็ควรมองดูผู้หญิงชั้นต่ำใช้มารยาเกาะรัชทายาทของข้าไม่ปล่อยงั้นหรือ? มีน้ำจิตน้ำใจของพระชายารัชทายาทก็ควรอดทนต่อคนไร้ยางอายเหล่านี้ที่พยายามเบียดเสียดเข้าธรณีประตูจวนอ๋องฉู่ของข้างั้นหรือ? ฮูหยินรอง ในห้องของท่านรองยังขาดคนอยู่หรือไม่? ข้าได้ยินพระชายาหวยบอกว่าในซาวโถ๋จุ้ยมีแม่นางที่ไม่เลวอยู่หลายคน ต้องการให้ข้ามอบให้ท่านรองหรือไม่?”

มีดหั่นผักส่องแสงออกมาจากทางด้านหลังของหยวนชิงหลิงโดยตรง มีดหั่นผักที่เปล่งแสงเย็นยะเยือก ด้านบนยังมีเนื้อบดเปื้อนอยู่เล็กน้อย หยวนชิงหลิงซัดมีดหั่นผักเล่มนั้นทันที แล้วสกัดฝีเท้าของเสี้ยนจู่โหรหมิ่นไว้

ข้าก็ต้องการสู้จนตายไปทั้งสองข้างกับนาง!” หยวนชิงหลิงเปล่งเสียงดังด้วยความโกรธเคืองทีหนึ่ง ในตาย้อมไปด้วยท่าทางคลุ้มคลั่ง กล่าวด้วยความเดือดดาลบ้าคลั่ง: “ในช่วงนี้ ข้าทนพอมาแล้ว บ้านใครมีผู้หญิงที่ขายไม่ออกก็ล้วนคิดยัดไว้ข้างกายรัชทายาท พวกเจ้าเหล่านี้มีสิทธิ์อะไรมาแบ่งสามีกับข้า? พวกเจ้ารู้เพียงแค่วันนี้เขาเก่งกาจ ได้เป็นเจ้ากรมการพระนครทั้งยังทำความดีความชอบ แล้วรู้ว่าข้าอยู่เบื้องหลังทำผลงานให้เขามากน้อยเท่าไหร่หรือไม่? ขณะที่เขาถูกฮ่องเต้รังเกียจ ขณะที่ใช้ชีวิตอย่างท้อแท้ตกระกำลำบากกลัดกลุ้ม พวกเจ้าแต่ละคนอยู่ที่ไหนกัน? ตอนนี้เห็นเขาได้รับหน้าที่ในตำแหน่งสำคัญจากฮ่องเต้ อีกทั้งถูกแต่งตั้งเป็นรัชทายาท ก็อาลัยอาวรณ์ขึ้นมาเสแสร้งเบียดเข้ามาข้างกายเขา พวกเจ้าคู่ควรหรือ? มา เจ้าอยากเป็นพระชายารัชทายาทใช่หรือไม่ล่ะ? เข้ามา เข้ามา!”

เสี้ยนจู่โหรหมิ่นถูกมีดหั่นผักของนางทำให้ตกใจจนเกือบตาย ได้ยินวาจาที่โกรธเคืองของนางรอบนี้อีก ยังจะกล้าเข้าไปที่ไหน?

เหล่าฮูหยินของตระกูลที่มีเงินมีอำนาจทั้งหมดในเหตุการณ์ แม้ว่าลับหลังจะโกรธเกลียดผู้ใด บนสีหน้าพยายามสุดความสามารถที่จะไม่พูดจาเกินไป เคยเห็นใช้มีดหั่นผักมาก่อนที่ไหน? ก็เงียบกริบไปทั้งหมดทันทีแล้ว

เพียงแต่ไม่ยอมถูกขู่จนตกใจกลัวทำให้คนหัวเราะเยาะเท่านั้น ครั้นแล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไป กล่าวด้วยความโกรธเป็นที่สุด: “เจ้าทำให้ผู้หญิงอย่างพวกเราอับอายขายหน้าจริงๆ มีเหตุผลแบบนี้ที่ไหนกัน เลอะเทอะอย่างแท้จริง หญิงปากร้าย คนเลว