บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 704 เจ้าเรียกใครว่าตาเฒ่า

นึกไม่ถึงว่าใจดวงตาของหยวนชิงหลิงจะมีน้ำตาเล็กน้อย ปากพึมพำครู่หนึ่ง “ในที่สุดอาจารย์ของข้าก็เริ่มมีความคิดแล้ว? ต้องการหาอาจารย์แม่ให้ข้าแล้ว?”

“เขาจะถูกใจใครได้ล่ะ?” หยู่เหวินเห้าหัวเราะบางๆ “ไม่ใช่ว่าข้ามองเขาโดยไม่เปลี่ยนทัศนคติ ความจริงก็คือสายตาจู้จี้เรื่องมากจนไม่มีผู้หญิงคนใดในโลกสามารถเข้าตาของเขาได้ ทำไมเขาถึงคิดอยากแต่งงานขึ้นมากะทันหันล่ะ?”

เหลิ่งจิ้งเหยียนยักไหล่ “ใครจะรู้ล่ะ? วันนั้นเขามาหาข้าอย่างกะทันหัน ทอดถอนใจแล้วกล่าวว่าตอนนี้อากาศเหน็บหนาว ผ้านวมในบ้านนอนอย่างไรก็รู้สึกหนาวเย็นเป็นที่สุด อยากหาคนมาทำให้ผ้านวมอุ่น ด้วยเหตุนี้ก็พูดถึงการแต่งงานขึ้นมา เขาบอกว่าเห็นท่านใช้ชีวิตพอใช้ได้ รู้สึกว่าการแต่งงานก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่เลวร้าย อีกทั้ง หากว่าเกิดลูก อาจารย์ของเขาจะมอบหมาป่าตัวน้อยให้เขา”

หยู่เหวินเห้าหัวเราะเยาะ “ต้องการหาคนทำให้ผ้านวมอุ่นไม่ใช่ว่าง่ายดายหรอกหรือ? แม่นางมากมายในซาวโถ๋จุ้ยล้วนเฝ้าคอยจะขึ้นเตียงของเขาน่ะ? ข้าคิดว่านะ แต่งงานเป็นการโกหก อยากมีลูกแล้วรับหมาป่าน้อยเป็นเรื่องจริง”

“เช่นนั้นก็ไม่รู้แล้ว ยังไงซะในมือของข้ามีรายชื่อเป็นปึกพอดี ก็ให้เขาไปทั้งหมดแล้ว” ใบหน้าสะอาดสะอ้านของเหลิ่งจิ้งเหยียนผุดรอยยิ้มจางๆออกมา “คาดว่า ตอนนี้เขาคงยุ่งอยู่กับการดูตัวล่ะ”

“เขาไปดูตัวด้วยตนเอง? ไม่ได้หาแม่สื่อหรือ? หรือว่าสามารถไปหาที่ทำการหาคู่ได้นี่” หยวนชิงหลิงกล่าว

“เขาต้องการพบเจอด้วยตัวเอง บอกว่ามีบางที่ที่ดูจากรูปภาพดูไม่ออก” เหลิ่งจิ้งเหยียนกล่าว

หยวนชิงหลิงพยักหน้า “เป็นความจริง การพูดการจานิสัยเฉพาะตัวของคนผู้หนึ่งก็ต้องพบเจอตัวจริงถึงจะสามารถมองออกได้”

เหลิ่งจิ้งเหยียนหัวเราะก๊ากออกมา “ข้าคิดว่าเขาไม่ได้ไปดูการพูดการจานิสัยเฉพาะตัวของคนอื่น”

“งั้นดูอะไร? หน้าตาหรือ? นี่ยังไงก็ไม่ต้องดูแล้วล่ะ? แม่นางบ้านไหนก็ไม่ได้เป็นปีศาจเหมือนเขา!” หยวนชิงหลิงหัวเราะขึ้นมาแล้ว โฉมหน้าอาจารย์ของนางทั้งโลกก็หาที่สองไม่ได้

“ดูว่าคนอื่นสามารถให้กำเนิดได้หรือไม่ไงล่ะ” เหลิ่งจิ้งเหยียนอยู่ในอากาศที่เหน็บหนาวอย่างมากนี้ เปิดพัดที่พับอยู่ออก พัดความเย็นออกมาเล็กน้อย

ท่านชายสี่อุ้มเขาขึ้นมา กล่าวอย่างเคร่งขรึม: “พูดอีกครั้ง ไม่อนุญาตให้เรียกว่าท่านปู่!”

“ท่านแม่บอกว่าก็คือท่านอาจารย์ปู่!” ซาลาเปาออกเสียงไม่ถูกต้อง แต่ก็ความหมายนี้ ดีใจจนพยายามเอาหัวอ้วนๆโตๆซุกเข้าในอ้อมอก

หนาวจนขากรรไกรของท่านชายสี่สั่นเทา เจ้าเด็กน้อยเหล่านี้ไม่หนาวเลยหรือ? สวมใส่น้อย อายุน้อยก็คือดี

ท่านชายสี่มักคิดจะผ่าสมองของพวกเขาออกเสมอ อยากดูซิว่าในหัวของพวกเขาใส่อะไรไว้กันแน่ ทำไมเด็กที่ยังไม่ถึงหนึ่งขวบ ถึงได้เฉลียวฉลาดขนาดนี้

ก่อนหน้านี้เดือนหนึ่งพวกเขาพูดจาได้ จากนั้นหลังจากพูดได้แล้วก็สามารถพูดได้มากมายแล้ว เพิ่งเริ่มจะเดินได้ ก็สามารถวิ่งได้แล้ว

เด็กบ้านใครจะมีความเก่งกาจได้ขนาดนี้ล่ะ

“ไป ไปกินถังหูหลู่!” ท่านชายสี่โบกมือ ข้ารับใช้ด้านหลังก็เอาถังหูหลู่ ออกมามัดหนึ่ง

พวกเด็กๆหยิบอย่างชอบอกชอบใจแล้วเดินไป

ท่านชายสี่เห็นดังนั้น รีบเรียกข้ารับใช้หยิบเนื้อหม้อหนึ่งออกมาอีก นั่งยองลงยิ้มตาหยีมองดูพวกหมาป่าหิมะ “เจ้าพวกลูกรัก มานี่ ท่านปู่เอาเนื้อให้กิน”

พวกหมาป่าหิมะกระโจนเข้ามาด้วยความคล่องแคล่วแข็งแรง แบ่งกินเนื้อในหม้อ