บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 714 แขกพิเศษที่มา

อ๋องหวยสามีภรรยาดึกมากแล้วถึงได้เข้าวัง ไม่ได้มีปัญหาอะไรทำให้เสียเวลา เพียงเพราะก่อนหน้านี้หรงเยว่คิดว่าตัวเองตั้งครรภ์ ป่าวประกาศไปทั่ว ผลสุดท้ายเป็นตัวเองที่มั่วไปเอง นางเองก็รู้สึกอายฉวยโอกาสขณะที่ทุกคนกำลังสนทนากันเข้าวังมา

นางไม่มีหน้าพบเจอผู้คน

ในพระราชวังคึกคักมาก ในงานเลี้ยงฉลองช่วงค่ำ ฮ่องเต้หมิงหยวนก็กลับมาจากการเซ่นไหว้แล้ว สนทนาพร้อมกับเหล่าพระญาติ อ๋องชินทุกคนต้องติดตามอยู่ด้านข้าง คืนนี้รัชทายาทหยู่เหวินเห้าก็คือผู้ช่วยของฮ่องเต้หมิงหยวน เขาไปที่ไหน รัชทายาทก็ต้องติดตามไปที่นั่น เขาพูดอะไร รัชทายาทก็รับผิดชอบเป็นเครื่องพูดซ้ำอีกครั้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้คนมากมายเกินไป เสียงประทัดก็ไม่ขาดสาย ฐานะที่เป็นฮ่องเต้ก็ไม่สามารถตะโกนเสียงดังได้

หลังจากได้รับการแต่งตั้งเป็นรัชทายาทเป็นต้นมา ตำแหน่งในราชสำนักของหยู่เหวินเห้าก็ค่อยๆขยับขึ้น งานเลี้ยงของราชนิกุลคืนนี้ เหล่าญาติพี่น้องมากมายก็รุมล้อมเขา ขาดไม่ได้ที่จะต้องปล่อยปละละเลยคนอื่น

อ๋องจี้เจ็บปวดใจมาก กล่าวต่ออ๋องอานอย่างแค้นใจว่า: “ดูคนกลุ่มนั้น เหมือนแมลงวันบินตอมของเหม็นเช่นนั้น ทำให้คนรังเกียจ”

ตอนนี้เขาอยู่ต่อหน้าฮ่องเต้หมิงหยวนได้เปลี่ยนท่าทางไป ไม่ดื้อรั้นหลงใหลในอำนาจอีก พยายามสุดความสามารถทำท่าทางเป็นผู้ชายถ่อมตัว แต่คืนนี้ได้เห็นเกียรติยศของตัวเองในอดีตถูกหยู่เหวินเห้าแย่งไปหมด ยังคงมีความสามารถไม่เพียงพอที่อดกลั้นไม่พูดประโยคนี้ออกมาได้

อ๋องอานกลับไม่ได้สนใจ หัวเราะเล็กน้อยแล้วกล่าว: “เขาเป็นรัชทายาท ฮ่องเต้ในอนาคต เป็นธรรมดาที่จะมีผู้คนรุมล้อม!”

อ๋องจี้ได้ยินคำพูดนี้ กรอกตาขาวโดยตรง “ในปากของพวกเจ้ายังมีคำพูดที่แท้จริงสักประโยคหรือไม่? พูดไม่ตรงกับใจ ตัวเองรู้สึกดีงั้นหรือ?”

อ๋องอานชู่วทีหนึ่ง ในดวงตาแฝงได้ด้วยประกายเล็กน้อย “พี่ใหญ่ คำพูดไหนควรพูด คำพูดไหนไม่ควรพูด ในใจของท่านประเมินไม่ได้หรือ? อีกทั้ง จากความฉลาดปราดเปรียวของท่าน ทำไมไม่แยกแยะให้ชัดเจนว่าวันนี้โอกาสนี้ พวกเราทั้งสองก็คือตัวประกอบ? เพียงแค่ทำหน้าที่ของตัวประกอบให้ดีก็ได้แล้ว ทำไมต้องอิจฉาใครด้วยล่ะ? วันนั้นที่ท่านได้รับอำนาจ ก็ไม่เห็นว่าคนอื่นเขาจะเคยอิจฉาท่าน”

อ๋องจี้เปล่งเสียงไม่พอใจคำหนึ่ง ปิดปากไปด้วยความอึดอัดใจ

ขณะที่เขาได้รับอำนาจ ในใจของผู้ใดที่ไม่เคยอิจฉาเขาบ้าง? ในใจของผู้ใดที่ไม่เคยริษยาเขาบ้าง?

เสียงมีแรงทะลุทะลวงเป็นที่สุด สะเทือนจนตำหนักกวงหมิงเหมือนจะสั่นไหวไปสามครั้ง

ได้ยินเสียงคำรามนี้ ผู้อาวุโสขึ้นอีกรุ่นในตระกูลที่นั่งอยู่ล้วนตื่นเต้นขึ้นมา เขามาแล้ว เป็นเขามาแล้ว เป็นเขาพาเสือตัวใหญ่ของเขากลับมาแล้ว

ฮ่องเต้หมิงหยวนมุมปากกระตุกเล็กน้อย พระเจ้าให้ตายสิ เป็นนายท่านของข้าจริงๆ

“เป็นอ๋องชินเฟิงอัน!” มีคนร้องออกมา

อ๋องชินเฟิงอันสี่คำนี้ แรงของการระเบิดออกในตำหนักกวงหมิงและเสียงคำรามเสียงนั้นแยกก่อนหลังไม่ออก สี่คำนี้ ภายในราชนิกุลที่อาวุโสขึ้นอีกรุ่นนั่นเรียกว่าชื่อเสียงโด่งดังกึกก้อง

อายุอ่อนกว่าอีกรุ่นก็เคยได้ยินถึงเขาเป็นธรรมดา เพียงแต่เมื่อหลายปีก่อนเขาได้ออกจากเมืองหลวงไปแล้ว เป่ยถังมีเพียงตำนานของเขา แต่ไม่เห็นตัวคนของเขา

เสียงคำรามของเสือทุกครั้งที่เว้นครู่หนึ่ง ก็ดังครั้งหนึ่ง ยิ่งเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

เสือคำรามสั่นสะเทือนจนใจคนทั้งหมดตื่นเต้น

หยวนชิงหลิงฟังออก คิดถึงสามีภรรยาที่เป็นตำนานเช่นนั้น นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะกลับมาฉลองปีใหม่?

อดไม่ได้ที่แอบชำเลืองมองผ่านประตูตำหนักเข้าไปแวบหนึ่ง เห็นเพียงไท่ซ่างหวงทำตัวดั่งปกติ ยิ่งใหญ่แข็งแกร่งไม่หวั่นไหว จิ้งจอกเฒ่าก็คือจิ้งจอกเฒ่า ความรู้สึกสักน้อยล้วนไม่ได้ปรากฏบนใบหน้า

ด้านนอกประตู ฉางกงกงเดินมาด้วยฝีเท้าที่รวดเร็ว โทนเสียงก็เปลี่ยนไปแล้ว “กราบทูลไท่ซ่างหวง กราบทูลฝ่าบาท อ๋องชินเฟิงอันทั้งสามีภรรยาเสด็จถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”