บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 719 ท่านชายสี่ก็โกรธเป็น

หยู่เหวินเห้ากลับมองเขาด้วยความสงสัย “หมายความว่าอะไร? ใครแต่งเติมเรื่องว่าท่าน? ทำไมสังคมภายนอกว่าท่านเช่นนี้?”

“ตั้งแต่ที่เรื่องการแต่งงานกำหนดออกมาวันนั้น ข่าวลือเหล่านี้ก็แพร่สะพัดในสังคมภายนอก ท่านไม่เคยได้ยินหรือ?”

มองทางหยวนชิงหลิง เห็นนางหลบสายตา จึงกล่าว: “ข้าไม่รู้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

หยวนชิงหลิงก็ทำได้เพียงแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ “ข้าก็ไม่รู้”

หยู่เหวินเห้าลุกขึ้น “พวกท่านนั่งไปก่อน ข้าไปหาทังหยาง”

พูดจบก็เดินไปอย่างรีบร้อน

หยวนชิงหลิงมองดูท่านชายสี่ “อาจารย์ ข้ารู้ว่าในใจของท่านไม่พอใจ แต่วันนี้เป็นวันขึ้นปีใหม่ ผ่อนไปก่อนสักสองวันแล้วค่อยพูดไม่ได้หรือ?”

ท่านชายสี่เปล่งเสียงไม่พอใจทีหนึ่ง “ข้าไม่สบายใจ ผู้ใดก็อย่าคิดว่าจะสบายใจได้”

“คนตระกูลซูพูดจาน่าเกลียดเกินไปแล้ว ชื่อเสียงหลายปีของข้าท่านชายสี่ก็ถูกพวกเขาทำลายไปในเวลาหนึ่งวันเช่นนี้ ไม่หาคนไปยับยั้งพวกเขาไว้หน่อย ทำเหมือนข้าเป็นคนที่กลั่นแกล้งง่ายจริงๆงั้นหรือ? อีกอย่าง ข้าถูกฮ่องเต้หลอกใช้ก็แล้วไป พวกเขาตระกูลซูเป็นอะไร?

ตอนนี้เห็นว่าเป็นจริงตามนี้ จึงกล่าว: “ท่านอย่าไปใส่ใจนักเลย คนนอกพูดอะไร ปล่อยพวกเขาพูดไป

ท่านชายสี่ขัดจังหวะคำพูดของนาง “ทำไมจะควบคุมไม่ได้? พวกเขาว่าคนอื่นข้าไม่สน จะว่าข้าไม่ได้ พูดความจริงได้ จะแต่งเติมเสริมแต่งไม่ได้ ที่ข้าท่านชายสี่ไม่ได้ทำ ผู้ใดก็อย่าคิดที่จะเพิ่มเข้ามาบนหัวของข้า”

นี่เป็นครั้งแรกที่หยวนชิงหลิงเห็นท่านชายสี่เดือดดาลอย่างจริงจัง

และเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นสีหน้าท่าทางจริงจังเคร่งขรึมจากตัวของเขา

ที่ผ่านมารู้แค่ว่าท่านชายสี่ล่อลวงง่าย ความจริงไม่ใช่โดยสิ้นเชิง ในใจของเขาเข้าใจชัดแจ้ง เพียงแต่เวลาที่เขาสามารถแกล้งทำเป็นหูหนวกตาบอดไม่พูดจา ก็ปล่อยให้พวกเจ้าก่อเรื่อง แต่สัมผัสถึงเส้นตาย เขาก็แสดงท่าทีออกมา

“เพียงแค่ชื่อเสียงของข้าผู้เดียวไม่ได้สำคัญ แต่ชื่อเสียงของร้านค้า ชื่อเสียงของคนทำการค้าก็ไม่สามารถถูกพวกเขาหมิ่นประมาทเช่นนี้ได้ นี่เป็นเรื่องของอาชีพอาชีพหนึ่ง ในเมื่อข้าใช้ฐานะของคนทำการค้ามาเป็นลูกเขยของฮ่องเต้ ข้าก็เป็นตัวแทนของคนทำการค้าทั้งโลก เป็นคน มีบางครั้งสามารถเลอะเลือนได้บ้างนานาที แต่บางครั้ง เจ้าจำเป็นต้องรักษาความมีสติตื่นรู้และระมัดระวัง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อผู้คนมากมายเอาผลประโยชน์มาผูกไว้บนตัวของเจ้า”

หยวนชิงหลิงมองดูเขาอย่างตะลึง กล่าวเบาๆ: “อาจารย์กล่าวได้ถูกต้อง”

ท่านชายสี่เก็บสีหน้า แล้วกล่าว: “อีกอย่าง เรื่องนี้ในวังจัดการอย่างไร ข้าไม่รู้ แต่ รัชทายาทควรจะต้องรู้ เขาจำเป็นต้องตัดไมตรีแตกคอกับตระกูลซู น้ำคำสักน้อยก็ล้วนไม่สามารถเปรอะเปื้อนได้ ไม่เช่นนั้นจะทำร้ายเขา ทำไมคำคนถึงได้น่ากลัว? ก็เพราะคำคนสามารถกระทบต่อสถานการณ์โดยรวม กระทบจิตใจคนได้”

หยวนชิงหลิงพยักหน้าเงียบๆ อันที่จริงนางรู้ความหมายของท่านชายสี่ เขาต้องการให้เจ้าห้าตัดความสัมพันธ์กับตระกูลซู จุดประสงค์สุดท้ายในนั้นคือต้องตัดสัมพันธ์กับเสียนเฟย แต่ คนนอกกล่าวง่าย ระหว่างแม่ลูก จะตัดสัมพันธ์ได้อย่างไร?

ท่านชายสี่ยืนขึ้น กล่าวด้วยความแค้นใจ: “พูดจนในใจของข้าโกรธเป็นไฟสุดๆแล้ว”