บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 71 พระชายาคลั่งฤทธิ์สุรา

บทที่ 71 พระชายาคลั่งฤทธิ์สุรา

ฮ่องเต้หมิงหยวนกล่าว “ในเมื่อเจ้าห้าให้เกียตริเจ้า เช่นนั้นข้าก็จะให้เกียตริเจ้าห้าสักครา เรื่องแต่งงานบังคบไม่ได้ เพื่อทีหลังทั้งสองคนจะเกลียดกัน เรื่องนี้ข้าจะไปอธิบายกับเสียนเฟยเอง เจ้าจงไปเถอะ”

จริงด้วยยังมีเสียนเฟยอีก ตอนนี้แม้แต่แม่สามีนางก็ไปสร้างความขุ่นเคืองด้วยแล้ว ทั้งยังมีศัตรูจากทั่วทุกสารทิศอีก

เมื่อออกมาจากห้องทรงพระอักษร ในใจของหยวนชิงหลิงก็มีแต่ความเครียดแค้นพยาบาทเกิดขึ้น หากการฆ่าคนไม่มีความผิด หยู่เหวินเห้านั้นคงจะต้องตายด้วยน้ำมือของนางเป็นแน่

พอออกมาจากห้องทรงพระอักษร ด้านนอกก็มีคนอยู่รอนางพอดี พร้อมกล่าวว่าเสียนเฟยต้องการพบนาง

แรงกดดันจากภายนอกนั้นไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าจะมาถึงเมื่อใด แต่หากมาจากเสียนเฟยนั้นถือว่ารวดเร็วอย่างมาก

ในขณะที่กำลังจะมุ่งหน้าเดินไปยังตำหนักชิ่งหยู กลับคาดไม่ถึงว่าเดินได้ครึ่งทางฉางกงกงจะปรากฏตัวขึ้น

“พระชายา ไท่ซ่างหวงมีธุระเรียกเข้าพบ！”

แม่นมแห่งตำหนักชิ่งหยูจึงได้กล่าวขึ้นมา “ฉางกงกง เสียนเฟยได้เรียกเชิญตัวพระชายาก่อน อีกทั้งต้องการเจรจาเพียงไม่นาน เอาเป็นว่าให้พระนางไปยังตำหนักชิ่งหยูก่อนแล้วค่อยไปยังพระตำหนักฉินคุนดีหรือไม่ ？”

ฉางกงกงยิ้มขึ้นราวกับพระสังขจาย “จะเอาเช่นไรก็ได้ ข้าเพียงแต่เกรงว่าหากปล่อยให้ไท่ซ่างหวงรอนานเกินไปอาจจะทรงอาละวาดได้เพียงเท่านั้น”

แม่นมไม่กล้าที่จะต่อความ “เช่นนั้น ให้พระชายาไปเข้าเฝ้าไท่ซ่างหวงก่อน แล้วค่อยไปยังตำหนักชิ่งหยูก็แล้วกันเจ้าค่ะ”

ฉางกงกงจึงกล่าวขึ้น “เกรงว่าคงจะไม่เร็วขนาดนั้น ทางฝั่งไท่ซ่างหวงมีธุระหลายเรื่อง ทั้งยังมีอีกเรื่องที่จะต้องให้พระนางรีบออกจากวังไปจัดการ เจ้าจงกลับไปทูลแก่เสียนเฟยว่าพระชายาจะไปเข้านางในวันอื่นก็เพียงพอแล้ว”

สีหน้าของแม่นมเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“นี่คือความประสงค์ของไท่ซ่างหวง” ฉางกงกงกล่าวเตือนขึ้นมา

แม่นมโน้มตัวลง “เจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอตัวกลับไปหาเสียนเฟยก่อน”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมเดินไปกับฉางกงกง

เมื่อเดินไปได้สักระยะ หยวนชิงหลิงจึงกล่าวขึ้นมาว่า “ขอบพระทัยฉางกงกงที่ให้การช่วยเหลือ”

เขาวางจอกสุราลงข้างฝีปาก “สุรานี้เปลี่ยนกลิ่นแล้วงั้นหรือ？เหตุใดดมแล้วถึงไม่รับรู้ถึงความกลมกล่อมดังแต่ก่อนแล้วเล่า ？ต้องเป็นเพราะว่าพวกนางในไม่ได้ทำการหมักที่สมบูรณ์เป็นแน่ ข้าจะลิ้มรสเสียหน่อย หากว่ารสชาติเปลี่ยนไปจริงๆ ก็จงนำตัวพวกเขาออกไปโบยซะ”

เมื่อกล่าวจบ เขาก็จีบสุราเล็กน้อย ก่อนที่จะบ่นพึมพำ “ไม่รับรู้รสชาติใดๆ เลย”

ในขณะที่กำลังจะยกจอสุราขึ้นอีกครั้ง ฉางกงกงก็เอื้อมมือออกมาหยุดเอาไว้ก่อน “ไท่ซ่างหวงพระองค์ทรงเปลี่ยนเล่ห์กลนี้ได้หรือไม่พะย่ะค่ะ？หลอกดื่มสุราอีกแล้วนะพะย่ะค่ะ”

ไท่ซ่างหวงถึงกับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ข้ายังจำเป็นจะต้องใช้เล่ห์เพื่อดื่มสุราอีกงั้นหรือ？ข้าจะดื่ม พวกเจ้าคิดว่าจะห้ามข้าได้หรืออย่างไร？”

“ข้าน้อยผิดเอง เช่นนั้นพระองค์วางลง แล้วดมกลิ่นต่อไปเถิด” ฉางกงกงกล่าว

ไท่ซ่างหวงบ่นพึมพำพลางวางจอกสุราลง แล้วมองไปยังหยวนชิงหลิง “เจ้าก็ดื่มเสียสิ”

หยวนชิงหลิงดื่มเข้าไปอึกหนึ่ง ก็รู้สึกว่าสุราตัวนี้พอใช้ได้ ทั้งยังมีรสหวาน พร้อมรสชาติสุราหน่อยๆ ราวกับเหล้าผลไม้ ฉะนั้นฤทธิ์สุราของอันนี้คงจะไม่ได้สูงมาก

หลังจากธูปหมดไปหนึ่งดอก

ฉางกงกงกล่าวถามด้วยความวิตก “ไท่ซ่างหวง พระองค์ว่าจะทรงจัดการอย่างไรดีพะย่ะค่ะ？”

ไท่ซ่างหวงที่ตกใจไม่แพ้กัน “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรกัน？ก็เป็นสุราที่เจ้านำข้ามา”

“ก็เพราะทรงเป็นคำสั่งของพระองค์” ฉางกงกงมองไปยังเขาด้วยความประหลาดใจ

“แล้ผู้ใดบอกเจ้าให้ปล่อยนางดื่มเยอะขนาดนั้นเล่า？” ไท่ซ่างหวงรู้สึกหนัก เดิมทีหวังว่าจะให้นางเมาเล็กน้อย จะได้โน้มน้าวได้ง่าย กลับคิดไม่ถึงว่านางจะดื่มจนเมาขนาดนี้ได้

“เยอะงั้นหรือ ？นั่นคือสุราดองดอกกุ้ยฮัว คนทั่วไปดื่มไปครึ่งกายังไม่เป็นอันใดเลยมั้ง ？นางเพิ่งจะดื่มไปเพียงแค่จอกเดียวเท่านั้นเอง” จอกเมื่อสักครู่นี้ ยังไม่ถึงครึ่งเลยด้วยซ้ำ

ไท่ซ่างหวงรู้สึกปวดหัว จนต้องเอามือปิดหูเอาไว้ “บอกให้นางหุบปากเสีย เสียงดังเกินไปแล้ว”

ฉางกงกงเองก็มองไปยังหยวนชิงหลิงที่กระโดดขึ้นไปบนโต๊ะพร้อมสะเท้าเอวตะโกนด่า ปากของนางขยับพูดอยู่อย่างไม่ยอมหยุด แต่กลับไม่มีผู้ใดเข้าใจเลยว่านางกำลังพูดสิ่งใด ทว่าดูจากท่าทางสีหน้าแล้วนางกำลังเกรี้ยวกราดเป็นอย่างมาก

แค่ตะโกนด่ากราดยังพอว่าได้ แต่นางยังจะทุบทำลายของใช้ต่างๆ อีก หากไม่ใช่ว่าได้ปิดประตูตำหนักแล้ว คงจะไม่พ้นที่ผู้คนจำนวนมากจะเข้ามามุงดูเป็นแน่