บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 723 เสียนเฟยทำร้ายคน

เสียนเฟยวิ่งมุ่งหน้าไปยังตำหนักไทเฮาอย่างบ้าคลั่ง

ตลอดทางถึงแม้จะมีนางข้าหลวงคนสนิทไล่ตามมา แต่ยังไงก็ตามเสียนเฟยไม่ทัน ทำได้เพียงร้องตะโกนเรียกคนมาตลอดทาง แต่ใครจะกล้าห้ามนาง? ทำได้เพียงไล่ตามไป

ร่างกายจึงไม่ได้รู้สึกหนาวขนาดนั้น ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งมาอย่างเร่งรีบดังขึ้นในทันใด เขาจึงหันไปมองข้างหลัง เห็นท่านแม่กระโจนเข้ามาด้วยสีหน้าบึ้งตึง แสงเย็นวูบวาบในมือ แล้วก็ได้ยินเสียงนางตะคอกพูดขึ้นอย่างโกรธเศร้าว่า “ลูกอกตัญญู

กรรไกรนั่นก็ถูกแทงเข้าตรงด้านหลังไหล่ซ้าย จากนั้น เสียนเฟยกางกรรไกรออก ตบใบใบหน้าของเขาหลายครั้งติดต่อกัน เสียนเฟยใช้แรงทั้งหมดที่มี ตลอดทางที่วิ่งมาไม่ได้ทำให้นางรู้สึกอ่อนแรง ความโกรธกลับปะทุถึงขีดสูงสุด

หยู่เหวินเห้าก็ได้สติกลับมาแล้ว คว้าจับข้อมือของนางแล้วก็ผลักออกไป พร้อมพูดขึ้นด้วยความโกรธว่า “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?”

ถูกหยู่เหวินเห้าผลักออก ล้มกองอยู่บนพื้น ปิ่นปักผมถูกนางดึงลงมาด้วยตนเอง ผมเผ้ายุ่งเหยิง เป็นการหักมุมที่แย่มาก นางใช้ปิ่นปักผมชี้ไปที่หยู่เหวินเห้า พร้อมพูดขึ้นอย่างเคียดแค้นชิงชังเป็นอย่างยิ่งว่า “นั่นเป็นครอบครัวของตาเจ้า

หยู่เหวินเห้าลุกขึ้นมา พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “หยวนชิงหลิงก็เป็นลูกสะใภ้ของเจ้า ทำไมเจ้าก็ยังลงมือได้ลงคอ?”

กำมือทุบพื้น จนนิ้วมือแตก พร้อมพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “หยู่เหวินเห้า ผู้หญิงคนนั้นทำให้เราสองคนต้องตาย เจ้ารู้ไหม?

นางลุกขึ้นมา มองดูลูกชายอกตัญญูคนนี้ พร้อมพูดขึ้นอย่างหมดหวังว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าจะยังมีชีวิตอยู่ทำไม? ข้าจะฆ่าเจ้า เจ้าไปรับโทษด้วยตนเอง”

นางกัดฟัน แสงสว่างภายในดวงตาแตกสลาย ถือปิ่นปักผมแล้วก็พุ่งไปหาหยู่เหวินเห้า

ภายในตำหนักไทเฮารู้แต่แรกแล้วว่าเสียนเฟยมา แต่ในใจของนางเกลียดเจ้าห้า คิดว่าให้แม่ของเขาด่าเขาเสียหน่อยก็ดี แต่เมื่อฟังรู้ว่าสถานการณ์ไม่ปกติ ก็คิดที่จะลุกขึ้นมาในทันใด

เต๋อเฟยกับเจ้าหญิงเหวินจิ้งประคองนางรีบเดินออกมา เห็นเลือดนองเต็มพื้น เสียนเฟยก็กำลังถือปิ่นปักผมพุ่งไปหาหยู่เหวินเห้า ไทเฮาตะคอกพูดขึ้นอย่างตกใจว่า “หยุดนะ”

เสียนเฟยได้ยินเสียงของไทเฮา หันหน้าไป คิดถึงหลายปีมานี้เย็นชาต่อตระกูลซู ไม่สนใจไม่ใส่ใจ จนหลังจากหยู่เหวินเห้าได้เป็นองค์ชายรัชทายาท ฮ่องเต้ไม่ได้เลื่อนตำแหน่งให้กับนาง นางก็ไม่เคยช่วยพูดเข้าข้างตนเอง แม้กระทั่งยังกักบริเวณนาง ด้วยความโศกเศร้าเสียใจที่ปะทุขึ้นมา มีมากกว่าความผิดหวังและเจ็บปวดที่มีต่อหยู่เหวินเห้า ความเจ็บปวดและความเกลียดชังบดบังทุกอย่างแล้ว

นางเปลี่ยนทิศทาง ชี้ไปที่ไทเฮา ดวงตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและสิ้นหวัง พร้อมพูดขึ้นอย่างโศกเศร้าที่สุดว่า “หากไม่ใช่เพราะเจ้า ตระกูลซูจะกลายเป็นอย่างเช่นทุกวันนี้หรือ? เจ้าได้รับเกียรติยศอันทรงเกียรติ ยังจำคำสั่งเสียของคนที่บ้านก่อนที่จะเข้าวังมาหรือไม่?”

ในใจไทเฮาสั่นไหว จะจำไม่ได้ได้อย่างไร? ตอนนั้นก่อนที่จะเข้าวัง พ่อกับพี่ชายต่างก็กำชับแล้วกำชับอีก จะเห็นแก่ความเจริญรุ่งเรืองของตระกูลซูสำคัญที่สุด จะต้องพัฒนาตระกูลซูให้กว้างไกล สร้างอิทธิพล ครอบครองราชสำนัก

คิดว่าก่อนตอนที่เสียนเฟยเข้าวังมา คนในวงศ์ตระกูลก็จะต้องพูดเช่นนี้เหมือนกัน