บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 725 พวกเขาจะห่างเหินกันไหม

แต่แม่ลูกกายเดียวกัน จะสามารถปกป้องได้นานแค่ไหน? เรื่องนี้ไม่สามารถที่จะปกปิดไว้ได้

ภายในวังมีหูตาของราชวงศ์ขุนนางมากเท่าไหร่

ยังไม่ต้องพูดถึงขุนนางพวกนั้น แค่เพียงภายในราชวงศ์ จะมีคนมากแค่ไหนที่จะเอาเรื่องนี้มาวิพากษ์วิจารณ์?

ฮ่องเต้หมิงหยวนปวดหัวอย่างมาก

ไท่ซ่างหวงก็ดูโกรธโมโหอย่างมาก เขาลงทุนลงแรงอย่างมาก อบรมสั่งสอนจนหยู่เหวินเห้ามีวันนี้ ในที่สุดก็ได้เป็นองค์ชายรัชทายาท เมื่อคิดว่าผืนแผ่นดินมีคนสืบทอดแล้ว กลับเกิดเรื่องขึ้น

การสนับสนุนหยู่เหวินเห้าขึ้นมาเป็นองค์ชายรัชทายาท เขาเคยคิดถึงความคัดค้านอย่างมากมายในราชสำนัก แต่เพราะมีขุนนางเก่าแก่อย่างโสวฝู่ฉู่กับราชครูเหว่ยเซียวเหยากงพวกนี้ เขาคิดว่าตำแหน่งองค์ชายรัชทายาทของหยู่เหวินเห้า เริ่มแรกอาจจะไม่มั่นคง แต่ท้ายที่สุดแล้วก็จะสามารถมั่นคง

ใครจะไปคิดว่าเขาจะมีแม่ที่ประสงค์ร้ายต่อลูกชายตนเองเช่นนี้?

ใครจะไปคิดว่า เสียนเฟยจะใจกล้า ลอบฆ่าทำร้ายไทเฮา?

เรื่องนี้สาเหตุเกิดจากองค์ชายรัชทายาท จุดไฟเผาตระกูลซู ฮ่องเต้ ลองครุ่นคิดก่อนเถอะ เรื่องนี้หากไต่สวนขึ้นมา

เขารู้ แต่เรื่องนี้จะโทษองค์ชายรัชทายาทไม่ได้ เริ่มตั้งแต่จะดองกับตระกูลเหลิ่ง ตระกูลซูก็สร้างความเดือดร้อนมาตลอด เขาเองยังเกือบทนไม่ไหว

ไทเฮาเงียบไม่พูดไม่จา ก่อนหน้านี้ถูกเสียนเฟยทำร้าย มากสุดก็แค่เจ็บปวดใจแล้วก็ผิดหวัง แต่ตอนนี้ฟังคำพูดของไท่ซ่างหวงพวกแล้ว นางตกตะลึง ร่างกายเย็นเฉียบไปทำตัว

ภายในใจของนาง ไม่มีความรู้สึกสงสารตระกูลซูอีกแม้เพียงนิด คิดเพียงอย่างเดียวว่าจะทำอย่างไรที่จะสามารถปกป้ององค์ชายรัชทายาทไว้ได้ ส่วนเสียนเฟย ตายเป็นร้อยครั้งก็ไม่เสียดาย

ไทเฮาไม่ใช่คนใจอ่อน สามารถปกครองวังหลังคนเดียวมาได้นานหลายปีขนาดนี้ เพราะนางเองมีความใจเย็นอยู่ระดับหนึ่ง เพราะเสียนเฟยเป็นคนตระกูลซู หลายปีมานี้จึงให้ท้ามาตลอด

ไท่ซ่างหวงให้หยู่เหวินเห้าไปรักษาตัวก่อน แล้วค่อยกลับจวน

หยู่เหวินเห้าโศกเศร้าอย่างมาก เขาโค้งคำนับแล้วก็จากไป

เขารู้ว่าครั้งนี้ท่านแม่ไม่มีทางมีชีวิตรอดแล้ว เขาก็ไม่ได้เสียดายตำแหน่งองค์ชายรัชทายาท เพียงแค่รู้สึกว่ามีการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง ชีวิตพลิกคว่ำไปแล้ว

หลังจากออกจากวัง ไม่ได้ตรงกลับไปยังจวน เขาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้าหยวนชิงหลิงอย่างไร

เขาไปที่จวนเหลิ่งจิ้งเหยียน เหลิ่งจิ้งเหยียนเลี้ยงสุรา สั่งคนใช้ทำกับแกล้มมาหลายอย่าง หยู่เหวินเห้าเอาแต่ดื่มสุราอย่างเดียว ไม่ทานกับแกล้ม ดื่มรวดทีเดียวหลายแก้ว พร้อมพูดกับเหลิ่งจิ้งเหยียนว่า “ข้าไม่ได้พาคนมาด้วย รบกวนสั่งคนในจวนไปบอกเจ้าหยวนที บอกว่าข้าอยู่ที่นี่ น่าจะได้ไม่ต้องเป็นกังวล”

เหลิ่งจิ้งเหยียนพยักหัว ออกใบสั่งข้ารับใช้ประจำตัว ให้เขาไปแจ้งที่จวนอ๋องฉู่

ตอนที่กลับมา มองเห็นใบหน้าที่เคร่งเครียดของหยู่เหวินเห้า จึงถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

มือทั้งสองข้างของหยู่เหวินเห้าค้ำยันอยู่บนโต๊ะ เงยหน้าขึ้นแล้วก็หัวเราะให้กับเขา พร้อมพูดขึ้นอย่างโศกเศร้าว่า “เรื่องที่ข้าจุดไฟเผาตระกูลซู เจ้ารู้แล้วมช่ไหม?”

เหลิ่งจิ้งเหยียนพูดขึ้นว่า“จะไม่รู้ได้อย่างไร? เรื่องนี้รู้กันไปทั้งบ้านทั้งเมือง ทุกคนต่างก็รู้หมดแล้ว ไทเฮาถือโทษโกรธหรือ? เจ้าอย่าเป็นกังวลมาก ไทเฮาเป็นคนมีเหตุผล ผ่านไปสักพักก็หายโกรธแล้ว เรื่องที่ตระกูลซูกระทำมาหลายปีนี้ ไทเฮารู้เห็นมาตลอด แต่ไม่ว่ายังไงก็เป็นครอบครัวของตนเอง จะโกรธโมโหก็ต้องมีบ้าง อย่าทุกข์ใจไปเลย”

หยู่เหวินเห้าหายใจเข้าลึกๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จย่าโกรธ ข้ารู้ว่ายังไงก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ ตอนที่จุดไฟเผาตระกูลซู ข้าก็เคยคิดแล้วว่าจะทำอย่างไรให้นางประทานอภัย แต่ ไม่ว่าข้าจะคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าท่านแม่จะรู้เรื่องนี้”