บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 73 เจ้าเป็นสุนัขหรือไร

หยู่เหวินเห้ามองไปอย่างนาง ด้วยใบหน้าที่ไม่ได้โกรธเคืองอะไร

“ท่านประชดข้า” หยวนชิงหลิงที่ได้ยินประโยคที่เขาพูดเมื่อสักครู่นี้ก็ยิ่งโมโหยิ่งขึ้น นางมีอาวุธ เลยต้องเอาตามที่นางพูดเช่นนั้นหรือ？นางรู้ดีว่าต่อให้นางจะมีปืนกลอยู่ในมือ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าของยังไงนางก็เป็นเพียงผู้ที่อ่อนแอกว่าอยู่ดี

“ไม่ได้ประชดประชันเจ้า เพียงแต่เจ้าเมาแล้ว” หยู่เหวินเห้าลองเดินเข้าไป พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“อย่าเข้ามา ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ ท่านเข้ามาแล้วข้ารู้สึกไม่ปลอดภัย” หยวนชิงหลิงชี้มีดไปพร้อมกล่าวด้วยความโกรธ

“ในมือข้านั้นไร้อาวุธ ทั้งยังได้รับบาดเจ็บสาหัสอีก ควรเป็นข้าสิที่จะต้องรู้สึกไม่ปลอดภัย” หยู่เหวินเห้ากล่าว

หยวนชิงหลิงพยายามที่จะหลี่ตาลง เพื่อที่จะให้ดูเหมือนมือสังหารมากที่สุด แต่ว่าสุราก็ดันขึ้นหัวมากเกินไป จึงทำให้ดวงตาของนางนั้นกลมใส ไม่มีกลิ่นอายสังหารเลยแม้แต่น้อย

นางสะบัดหน้าเล็กน้อย หลังจากที่วิ่งมาก็รู้สึกว่าโลกมันหมุนมากกว่าเดิม แม้แต่หยู่เหวินเห้าที่อยู่ตรงหน้าของนางก็เคลื่อนไหวไปมาไม่อยู่กับที่ นางจึงสบถคำหยาบออกมา

“แม่เจ้าเอ้ย ข้าขอเตือนเลยว่าท่านอย่าขยับ”

หยู่เหวินเห้ายกมือขึ้นอย่างว่าง่าย “ข้าไม่ได้ขยับ”

หยวนชิงหลิงจะต้องรีบแก้ปัญหาอันยุ่งยากนี้ให้เร็วที่สุด เพราะตอนนี้นางง่วงนอนเป็นอย่างมาก

“ข้าถามท่านหน่อย เหตุใดท่านถึงได้บอกว่าข้าไม่ยินยอมที่จะให้ท่านอภิเษกพระชายารองกัน？”

หยู่เหวินเห้าจ้องนางกลับ “ก็เพราะเจ้าไม่ยินยอม”

“ข้าไปบอกตอนไหนกันว่าข้าไม่ยินยอม？” หยวนชิงหลิงตอกกลับอย่างฉุนเฉียว พร้อมกับยกมีดในมือขึ้นอีกครั้ง แต่แล้วเศษเนื้อที่ติดอยู่หลังมีดก็ลอยออกมา แล้วตกลงบนศีรษะของนาง นางจึงเอื้อมมือขึ้นหาอย่างทุลักทุเลก่อนจะโยนเนื้อก้อนนั้นลงพื้นอย่างรุนแรง นางรู้สึกว่าท่าทางเช่นนี้ดู มีพลังอย่างมาก ดังนั้นเมื่อต้องเผชิญหน้า ก็ยิ่งทำให้เพิ่มความน่าเกรงขามมากขึ้นไปอีก

หยู่เหวินเห้ากระตุกริมฝีปากขึ้น “ก็ในตอนที่พวกเราอภิเษกกัน เจ้าได้กล่าวไว้ว่าห้ามให้ข้าอภิเษกพระชายารองอีก”

ใช่หรือ？หยวนชิงหลิงเอียงหน้าหนีคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็คิดไม่ออก ทั้งยังไม่มีเรื่องนี้อยู่ในความทรงจำเลยสักนิด

“จำไม่ได้แล้วงั้นหรือ？เช่นนั้นข้าจะพาเจ้ารื้อฟื้นความจำเสียหน่อย” หยู่เหวินเห้าเดินเข้ามาหานางอย่างเงียบๆ ก่อนที่จะกล่าวด้วยน้ำเสียงอันทรงเสน่ห์ “เหตุการณ์ในตอนนั้นเจ้ายังจำได้หรือไม่？วันนั้นข้าดื่มจนมีอาการสะลึมสะลือกลับไปยังห้องหอ แล้วเจ้า ……”

หยวนชิงหลิงดึงดันที่จะฟัง พร้อมกับพยายามเบิกตาให้กว้าง ก่อนจะเห็นใบหน้าอันบวมเป่งของเขาเคลื่อนไหวไปมาอยู่ตรงหน้า นางจึงเดินถอยหลังออกไป “ท่านเดินออกไปเสียหน่อย อย่าเข้ามา แล้วก็พูดเรื่องของท่านต่อไป”

หยู่เหวินเห้าที่เกือบจะจับข้อมือของนาง แม่หญิงคนนี้ช่างรู้สึกตัวเร็วเสียจริง จนเขาเริ่มรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมา แต่ทว่า เขาก็ถอยหลังออกไป แล้วจ้องมองนางเขม็ง

หยวนชิงหลิงก้าวขาอย่างทุลักทุเล พลางชี้มีดมายังเขา ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำอย่างมาก

“ถอยออกไป ถอยออกไปอีก ทางที่ดีไปยืนข้างๆ เตียงบรรทมเสีย เพราะข้าเวียนหัวเกินไปแล้ว ข้าต้องนั่งถึงจะคุยกับท่านได้”

“ได้ ๆ ข้าจะถอยออกไป” หยู่เหวินเห้าค่อยๆ ถอยหลังกลับไปจนถึงข้างเตียง ก่อนจะนั่งลงบนเตียงทันที

ทางด้านหยวนชิงหลิงนั้นเดินโซซัดโซเซจนไปถึงโต๊ะ ทันทีที่เห็นเก้าอี้นางก็หย่อนก้นนั่งลงโดยทันที ทว่าทรงตัวนั่งได้ไม่มั่นคง จึงทำให้ล้มลงไปบนพื้น ส่วนเก้าอี้ก็ล้มหงายลงทับบนเข่าของนางพอดี

นางจึงแตะเก้าอี้ออกไปอย่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่มีทางที่จะดึงภาพลักษณ์อันดุร้ายกลับมาได้อีก ส่วนเจ้ามีดบ้านี่ก็หนักเสียเหลือเกิน เจ็บก็เจ็บข้อมือไปหมด จนไม่มีแรงจะยกมีดได้อีก ก่อนที่มันจะตกลงไปกับพื้นจนดัง “แคร้ง” แล้วพอจะลุกขึ้นอีกครั้ง มือของนางก็ยกขึ้นพอดีจึงทำให้โดนเข้ากับมีด จนเลือดไหลออกมา