บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 748 ตรวจสอบให้ชัดเจน

น้ำเสียงกังวานน่าฟัง ร้องเนื้อเพลงได้อย่างชัดเจนแต่ทำนองกลับเปลี่ยนไปหมด ร้องจนนกสาลิกาบนยอดไม้ตาย ร้องจนทำให้นกฮูกที่ตัวดำปี๋ต้องบินหนี เขาปิดหูตัวเองเอาไว้

เขาเคยตกอยู่ในช่วงเวลาที่ตกอับเสียใจ เคยมีนางคอยอยู่เป็นเพื่อน นางเปลี่ยนจากคนที่ก่อนหน้านี้หยาบคายเอาแต่ใจ หันมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ ในสายตาสามารถมองเห็นความกังวลที่สุมอยู่ในใจของนางเสมอ

เขาเคยมีสิทธิ์ในตัวนาง ตอนนั้นแค่เขายื่นมือออกไป นางก็ยินดีจะวางมือไว้ในอุ้งมือของเขา พร้อมที่จะร่วมเผชิญกับทุกเรื่องราวบนโลกใบนี้ พร้อมที่จะแบ่งปันความสุขสงบและความเจริญด้วยกัน

เขาตบหน้าตัวเองอย่างแรงหนึ่งที

ต่อมาอีกไม่กี่วัน เขาก็ไปนั่งอยู่ที่โรงชาตรงข้ามบ้านตระกูลหยวน มองหยวนหย่งอี้ที่เดินเข้าออกพร้อมกับจอหงวนบู๊ นางยิ้มอย่างเบิกบาน

“ท่านอ๋อง ท่านอย่ามองอีกเลย พวกเรากลับกันเถอะ ”แม้แต่ผู้ติดตามใกล้ชิดอย่างสือโส่ก็ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว

อ๋องฉีเห็นทั้งสองคนควบม้าจากไปไกลแล้ว ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะตลอดทางที่ผ่านไป จึงค่อยๆเก็บสายตากลับมา ไม่อาจไม่ยอมรับว่า ที่จริงพวกเราก็เหมาะสมกันเป็นอย่างยิ่ง

“ท่านอ๋อง พรุ่งนี้ท่านยังจะต้องเข้าวังไปน้อมคำนับ พวกเรากลับกันเถอะ ” สือโส่เร่งเร้าขึ้นมาอีกครั้ง

เห็นได้ชัดว่าอ๋องฉีไร้ชีวิตชีวาไม่มีกะจิตกะใจ การเข้าวังไปน้อมคำนับทุกครั้ง เสด็จแม่ก็เอาแต่พูดเหมือนเดิมทุกครั้ง ว่าจะเตรียมงานฉลองให้เขาเลือกพระชายา

เขาไม่อยากจะแต่งกับหญิงคนอื่นแล้ว ถ้าหากสามารถอยู่ร่วมกับหยวนหย่งอี้ได้จะดีแค่ไหน คงไม่มีเรื่องให้ต้องกังวลในแล้ว

เสียดายที่ตัวเองทำผิดพลาดไปแล้วไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้อีก

วันรุ่งขึ้นเดินทางเข้าไปในวัง ฮองเฮาฉู่ยังคงพูดถึงเรื่องเดิมๆขึ้นมาจริงๆ

ฮองเฮาฉู่ทาบทับที่หน้าอกเอาไว้ พูดว่า “ช่วงนี้แม่รู้สึกไม่ค่อยสบายนัก กลางคืนนอนไม่หลับ กลางวันก็กระวนกระวายอย่างไร้สาเหตุ คิดไปคิดมา ตอนนี้ในใจของแม่มีเรื่องที่เป็นห่วงอยู่เรื่องเดียวก็คือเรื่องการแต่งงานของเจ้า รอให้อากาศอบอุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว ดอกไม้ในอุทยานอวี้ฮัวล้วนเบ่งบาน จะจัดงานเลือกสรรพระชายาให้เจ้า ทำให้เรื่องการแต่งงานของเจ้าเป็นจริงโดยเร็ว เจ้าจะได้ไม่ต้องเสียใจเรื่องของชุ่ยเอ๋ออีก”

ได้ยินเสด็จแม่บอกว่ารู้สึกไม่สบาย อ๋องฉีก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา “เชิญหมอหลวงมาตรวจดูหรือยัง”

“มาดูแล้ว ได้ให้ยาสงบจิตใจให้นอนหลับ แต่ก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี ”ที่จริงในหัวใจของฮองเฮาฉู่รู้ดีว่าเป็นเพราะอะไร ตั้งแต่ฮ่องเต้เคยเรียกตัวจางกงกงไป จางกงกงก็ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร นางคิดว่าจางกงกงคงสารภาพซัดทอดถึงตัวนาง

ทุกครั้งที่นางคิดถึงเรื่องนี้ ก็ต้องรู้สึกกระวนกระวายกลุ้มใจขึ้นมาเป็นระลอก กลางคืนถ้าไม่ฝันถึงเสียนเฟยที่กรีดร้องต่อนางด้วยเสียงเล็กแหลม ก็ฝันเห็นหยู่เหวินเห้าที่ใช้สายตาเย็นยะเยือกมองมาที่นาง

ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า แผ่นหลังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ พอขยุ้มผมก็หลุดร่วงออกมาเป็นกำ เมื่อส่องกระจกก็รู้สึกว่าตัวเองแก่ตัวไปมาก

“แล้วจะให้เชิญเสด็จพ่อมาเยี่ยมท่านหรือไม่”อ๋องฉีถาม

ฮองเฮาฉู่โบกมือสุดแรง สีหน้าก็ขาวซีดขึ้นมาอย่างกะทันหัน “ไม่ ไม่ต้อง ไม่ต้องเลย”

อ๋องฉีเห็นปฏิกิริยาอันใหญ่โตของนาง ก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ “ท่านกลัวเสด็จพ่อมากหรือ เสด็จพ่อเคยตำหนิท่านหรือ”

ฮองเฮาฉู่เองก็รู้ว่าตัวเองทำกิริยาตื่นเต้นเกินไป จึงพูดอย่างละอายใจว่า “ไม่ใช่ เสด็จพ่อของเจ้ายุ่งมาก จะให้เขาเป็นกังวลเพราะเรื่องสุขภาพของข้าได้อย่างไร อย่าทำให้เขาตกใจ ไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย ”