บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 75 เขาคือชายมากรักงั้นหรือ

นี่มันภูตผีงั้นหรือ？

“ท่านขโมยของข้างั้นหรือ？” เสียงอันน่าตกตะลึงแต่แหบแห้งของหยวนชิงหลิงดังแทรกขึ้นมาเหนือศีรษะของเขา

พอเขาเงยหน้าขึ้นไปก็พบเข้ากับดวงตาอันโกรธเคียงของนางทันที แววตาประกายความตื่นตระหนกออกมา ก่อนที่เขาจะยกกล่องยาใบนั้นขึ้นมาแล้ววางลงบนเตียงพลันชี้ไปยังกล่องยาพลางถามด้วยเสียงที่ขุ่นเคือง “เจ้าบอกข้ามาเดี๋ยวนี้ ว่าสิ่งนี้มันคืออะไรกัน？”

“กล่องยาไงเล่า！” นางลูบหัวอันเจ็บปวดของตัวเองที่ยังคงรู้สึกเวียนศีรษะอยู่ ทั้งอารมณ์ของนางก็ยังไม่ดีขึ้นด้วย

“แล้วเหตุใดกล่องยานี้ถึงเปลี่ยนขนาดได้？” หยู่เหวินเห้าสอบถามอย่างจริงจัง

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรกัน？” หยวนชิงหลิงมึนงงไปหมด จนลืมไปแล้วว่าจะโทษเขาที่บังอาจมาขโมยของของนาง

“เจ้าอธิบายมาให้ชัดเจน นี่เป็นสำคัญ อาจจะทำให้ศีรษะหลุดออกจากบ่าได้” หยู่เหวินเห้าพูดอย่างเคร่งขรึม ราวกับว่ามันเป็นปัญหาใหญ่โต

หยวนชิงหลิงค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่ง แล้วมองไปยังกล่องยาด้วยท่าทางที่เฉยชา “เหตุใดศีรษะถึงจะหลุดออกจากบ่าด้วยเล่า？”

หยู่เหวินเห้ากล่าวอธิบายอย่างเย็นชา “เพราะเสด็จพ่อเกลียดชังสิ่งของที่มีคุณไสยมนต์ดำมากที่สุด กล่องยาใบนี้ของเจ้าจะว่าเป็นภูติปีศาจก็ว่าได้？ซึ่งหากเสด็จพ่อทราบเรื่องเข้า การตัดหัวเจ้ายังนับว่าเป็นเรื่องเล็ก เกรงแค่ว่าชีวิตนับร้อยในจวนเจ้าพระยาจิ้งจะถูกลากเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย”

หยวนชิงหลิงไม่เชื่อ “ท่านอย่ามามองว่าข้าเป็นกระต่ายตื่นตูม ก็เพียงกล่องยาอันเดียว จะไปมีคาถาอาคมได้อย่างไร ？แล้วไหนจะขึ้นด้วยชีวิตของคนอีกนับร้อยด้วย ท่านกล่าวเกินไปหรือเปล่า？”

“เจ้าน่าเชื่อตายล่ะ！” หยู่เหวินเห้ามองดูใบหน้าของนางที่ไม่แสดงอาการใดๆ ทั้งสิ้น

ในตอนนั้นมีท่านเจ้าเมืองนายหนึ่งนำของกำนัลมาถวาย ซึ่งในกล่องสมบัตินั้นมีความแปลกประหลาดยิ่ง เพียงแค่ใส่ของมีค่าเข้าไปอย่างหนึ่ง มันก็จะกลายเป็นของมีค่าสองชิ้นปรากฏขึ้น ในตอนนั้นเสด็จพ่อยินดียิ่งนักที่รับกล่องสมบัติใบนี้เข้ามา แต่ทว่าในเวลาเดียวกันกลับมีคดีโจรกรรมขึ้นไปทั่วสารทิศ ท้ายที่สุดเมื่อได้ทำการไต่สวนถึงได้รู้ว่าสาเหตุที่ทำให้มีของอีกชิ้นปรากฏขึ้นมาในกล่องสมบัตินั้น ที่แท้เป็นเพราะเป็นการลักมาจากเหล่าราษฎร เสด็จพ่อที่เกิดความพิโรธ จึงสั่งให้ทำการตรวจสอบเจ้าเมืองผู้นั้น

หยวนชิงหลิงส่ายหน้าอย่างใสซื่อ “ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน”

“ไม่เคยได้ยินงั้นหรือ？” หยู่เหวินเห้ามองนางอย่างประหลาดใจ “ไม่น่าแปลกเลยที่เจ้าจะโชคดีเช่นนี้”

หยวนชิงหลิงตอบกลับ “แต่นี่มันไม่ได้มีคาถามนต์ดำอะไรเสียหน่อย”

“ในสายตาของเสด็จพ่อ ของเช่นนี้ล้วนเป็นของต้องอาคมมนต์ดำ”

หยวนชิงหลิงเริ่มเชื่อขึ้น จนเกิดความกลัว เอาชีวิตนางก็ว่าไปอีกอย่าง ……ไม่ จะเอาชีวิตนางไม่ได้ นางไม่ยินยอม อีกทั้งหากเพราะสาเหตุนี้ทำให้คนจากจวนเจ้าพระยาจิ้งมาเกี่ยวข้องด้วย เช่นนั้นโทษของนางก็เยอะเกินไป

“นี่ท่านกำลังข่มขวัญข้าใช่หรือเปล่า？” หยวนชิงหลิงจ้องเขาเขม็ง ด้วยความรู้สึกว่าเบื้องหลังความเคร่งขรึมของเขา น่าสงสัยยิ่งนัก

หยู่เหวินเห้าตอบอย่างนิ่งเฉย “หากเจ้าไม่เชื่อ ก็ลองนำกล่องไปนี้เข้าวังไป แล้วลองดูว่าหัวของเจ้าจะยังคงสามารถอยู่บนคอเจ้าอย่างสงบได้หรือเปล่า？”

หยวนชิงหลิงไม่เคยเลยจริงๆ ว่าการดำรงตำแหน่งพระชายาในสมัยโบราณจะเป็นงานที่อันตรายเช่นนี้ ในประวัติศาสตร์อันยาวนานพระชายาเหล่านั้นล้วนแต่ได้ใช้ชีวิตอย่างมั่นคง ปลอดภัย และมีความสุขไม่ใช่หรือไรกัน ？เหตุใดตัวนางถึงได้มีชีวิตน่าสลดเช่นนี้？

หลังจากที่ข้ามภพมายังยุคโบราณไม่ถึงครึ่งเดือน นางก็คิดว่าตัวเองแทบจะเป็นบ้าไปแล้ว ไม่ว่าจะคิดอย่างไรนางก็มีแต่ความตาย ในใจก็หงุดหงิดขึ้นมา นางจึงเก็บกล่องยาตรงหน้าเขา แล้วกล่องยาก็หดเล็กลง ก่อนจะนำเอากระดาษเงินและกล่องเก็บกลับเข้าไปในแขนเสื้อ พลางแหงนหน้าขึ้นมองฟ้า

“ข้าจะเอาคืนแล้ว วันหลังหากท่านยังกล้ารังแกข้า ข้าก็จะพาท่านไปตายด้วยกัน”

เพียงแค่กล่องใบนั้นหดเล็กลงก็ทำให้หยู่เหวินเห้าตะลึงมากแล้ว แล้วคำพูดนั้นของนางอีก ทั้งยังยโสโอหังเช่นนี้ เขาจึงเคืองขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“เพียงแค่เจ้าถือมีดมาไล่ฟันผู้คน แล้วยังโง่เขลาจนฟันไม่โดนผู้ใดเลยแต่กลับโดนตัวเอง แล้วยังกล้ามาขู่ข้าอีก？เจ้าไม่มียางอายแล้วหรือไรกัน？”

“ไม่มี อะไรข้าก็ไม่ต้องการมีแล้วทั้งนั้น ข้าไม่ต้องการยางอาย ไม่มีสมบัติผู้ดี และไร้ซึ่งศีลธรรม และหากวันใดที่ข้าไม่สามารถปกป้องหัวเล็กๆ ของข้าอันนี้เอาไว้ได้แล้ว ท่านนั่นแหละจะเป็นคนแรกที่จะต้องทุกข์ทรมาน” หยวนชิงหลิงตอกกลับอย่างดุเดือด