บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 84 ใครเปลี่ยนไปแล้ว

หยู่เหวินเห้าเก็บความเจ็บปวดทุกอย่างกลืนเข้าไปทันที แต่ว่ามันแสนจะเจ็บปวด และนี่ถึงทำให้เขารู้ว่าทำไมมู่หรูกงกงถึงทำสายตาสงสารแบบนั้นออกมา

หลังจากทายาเสร็จ เขารู้สึกว่าตั้งแต่คอขึ้นไปไม่ใช่ของเขาแล้ว มันเจ็บปวดจนชาไปหมด

และก็ เขารู้สึกว่าผิวหนังของเขายิ่งบวมมากกว่าเดิม เมื่อครู่ยังพอลืมตาได้ครึ่งหนึ่ง แต่ตอนนี้กลับมองเห็นแค่แสงเล็กๆ และแทบจะเป็นรางๆ

“ออกไป！” ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดเสียงดัง เขาจะได้ไม่ก่อเรื่องอะไรอีก

“พ่ะย่ะค่ะ ลูกขอทูลลา！” หยู่เหวินเห้ารีบเอามือแนบข้างตัวแล้วถอยหลังไป เขามองเห็นไม่ชัด ขนาดประตูยังไม่หลบเลย แล้วพยายามใช้แรงดึงกลอนประตู

มู่หรูกงกงหัวเราะและเปิดประตูให้ “ท่านอ๋อง ทางนี้！”

พอแสงสะท้อนเข้ามา หยู่เหวินเห้าถึงมองเห็น เขาพุ่งพรวดออกไปตรงกับประตูพอดี เขาเจ็บจนต้องกัดฟันแน่น แล้วจึงเดินออกไปอย่างโซเซ

มู่หรูกงกงกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหวจึงหลุดหัวเราะออกมา พอหันมาเห็นสีหน้าจริงจังของฮ่องเต้หมิงหยวน เขาพลันหยุดหัวเราะทันที แล้วพูดขึ้น “หน้าท่านอ๋องบวมรุนแรงมาพ่ะย่ะค่ะ”

ด้านนอก ก็พลันได้ยินเสียงบางอย่างกลิ้งลงบันได ฮ่องเต้หมิงหยวนจึงพูดขึ้นอย่างไร้เยื่อใย “สมควร”

มู่หรูกงกงจึงหันไปมอง เป็นท่านอ๋องที่กลิ้งลงตามบันได มหาดเล็กจึงเข้ามาพยุงเขาแล้วพาเดินออกไป ช่างน่าสงสารจริงๆ

มียาดอกขาวอยู่ แต่ทำไมพระองค์ถึงให้ทายาทาต้านพิษล่ะพ่ะย่ะค่ะ？มันต้องเจ็บปวดขนาดไหน！” มู่หรูกงกงเคยใช้ยายาทาต้านพิษมาก่อน ความเจ็บปวดนั้นไม่ใช่ธรรมดาเลย และยาทาต้านพิษก็ใช้สำหรับผิวหนังบวมเป่ง

“ไม่เจ็บจะจำได้อย่างไร？” ฮ่องเต้หมิงหยวนทำหน้าบึ้งตึง “พอแล้ว เอายาดอกขาวไปมอบให้เขาด้วย”

หยู่เหวินเห้าเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส และให้มหาดเล็กพยุงเข้ามาในตำหนักฉินคุนแล้วจึงไปพักที่ตำหนักอุ่น

หยวนชิงหลิงกำลังกวาดใบไม้อยู่ด้านนอกตำหนักอุ่น พลันมองเห็นหน้าเขาบวมมาก จนตาแทบจะลืมไม่ขึ้น จึงอดถามไม่ได้ “ท่านทายาอะไรที่หน้าของท่าน？ทำไมถึงได้บวมเป่งขนาดนี้？”

หยู่เหวินเห้าที่โมโหสุดขีดอยู่นั้น จึงไม่สนใจนาง พลางหันไปมองมหาดเล็กแล้วพูดขึ้น “พาข้าเข้าไป ข้าไม่อยากเห็นคนน่ารังเกียจ”

หยวนชิงหลิงไม่เคยเห็นใครใจแคบเท่าเขามาก่อน พอนึกได้ว่าเขาเป็นคนคิดจะทำร้ายนาง ถึงได้โดนผึ้งต่อยแบบนั้น ตอนนี้กลับมาทำให้นางเหมือนเป็นต้นเหตุ นางจึงพูดขึ้นอย่างไม่สนใจ “พูดอย่างกับว่าท่านอยากเจอแล้วจะได้เจออย่างนั้นแหละ ช่างไม่ดูตาสองข้างของตัวเองที่บวมอย่างกับตูดลิงเลย จะน่าเกลียดขนาดไหนไม่ต้องพูดถึง”

“หยวนชิงหลิง！” หยู่เหวินเห้าแทบอยากจะระเบิดออกมา “เจ้าหุบปาก”

หยวนชิงหลิงเอาไม้กวาดพิงบ่า “ทำไมข้าต้องหุบปากด้วย？ข้ายังเดินได้อยู่ ฉางกงกงบอกว่าเตรียมของหวานถั่วเขียวเอาไว้แล้ว ข้าไปกินของหวานดีกว่า ท่านบ้าไปคนเดียวเถอะ ”

พวกเขาสองคนนั้นไม่อาจจะอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบสุขจริงๆ ก่อนหน้าต่างคนต่างใสซื่อจริงๆ

มหาดเล็กพยุงหยู่เหวินเห้าเข้ามา แล้วเอานอนลง แต่เขาก็ยังพูดไม่จบ

มหาดเล็กทนฟังต่อไปไม่ไหวจึงพูดขึ้น “ท่านอ๋อง ตกลงท่านเป็นอะไรกันแน่？ทำไมถึงชอบหาเรื่องทะเลาะกับพระชายาไม่จบไม่สิ้น？”

“กู้ซือ” หยู่เหวินเห้าตบลงไปที่เตียงด้วยความโมโห “หรือเจ้าไม่ได้ยินว่านางปากคอเราะรายขนาดไหน？นางบอกว่าตาสองข้างของข้าบวมอย่างกับตูดลิง”

“ท่านอ๋องข้าขอถามท่านหน่อย ท่านเกลียดพระชายาคนก่อนหน้านี้หรือว่าเกลียดพระชายาตอนนี้？” มหาดเล็กยกมือแล้วถามขึ้น

หยู่เหวินเห้าไม่คิดอะไรเลย “เกลียดทั้งสอง”