บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 84

ฮ่องเต้หมิงหยวนกำลังอ่านฎีกาอยู่ ก่อนที่เขาจะมานั้นบัณฑิตซุนพึ่งออกไป ซึ่งบัณฑิตซุนผู้นี้ปากไวยิ่งนัก ถ้าหากเขาเห็นหยู่เหวินเห้าทำความสะอาดหอทรงพระอักษร เกรงว่าแค่เพียงวันเดียว ทั้งราชสำนักคงรู้กันหมดแน่

“เงยหน้าขึ้น! “เสียงฮ่องเต้หมิงหยวนพูดดักเขาจากทางซ้าย

หยู่เหวินเห้าถือผ้าเช็ดขึ้น แล้วค่อยๆ หันกลับมา พลางค่อยยิ้มออกมาอย่างเขินอาย “เสด็จพ่อ! “

ฮ่องเต้หมิงหยวนขยับปากหนึ่ง พลางนับในใจ พอแน่ใจว่าตัวเองสามารถกลั้นหัวเราะได้แล้ว จึงถามขึ้น “คนอัปลักษณ์ชอบทำตัวประหลาด “

หยู่เหวินเห้ายืนอยู่ด้วยสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่ นี่มันเกี่ยวกับคนอัปลักษณ์ชอบทำตัวประหลาดตรงไหน?

“มู่หรู ไปหยิบยาทาต้านพิษมาทาให้หน่อย! “ฮ่องเต้หมิงหยวนรับสั่ง

“ยาทาต้านพิษ? “มู่หรูกงกงอึ้งไปชั่วขณะ “นี่มี.........”

“มัวพูดมากอะไรอยู่?” ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดเสียงแข็ง

มู่หรูกงกงตอบรับ พลางไปหยิบกล่องกระดองเต่าเล็กๆ ออกมาจากลิ้นชัก แล้วก็เดินมาตรงหน้าหยู่เหวินเห้า พร้อมยิ้มให้ “ท่านอ๋องทนหน่อยนะ ยานี่เวลาทาค่อนข้างแสบร้อน”

“ไม่เป็นไร ข้าไม่กลัวเจ็บ” หยู่เหวินเห้ารู้สึกซาบซึ้งใจที่เสด็จพ่อทรงเมตตา

แต่ว่า ทำไม่สายตามู่หรูกงกงถึงได้ดูเหมือนสงสาร?

ในจังหวะนั้นเอง เขาก็ไม่มีสติแล้ว พอทายานี่เข้าไป ไหนบอกว่าแค่แสบร้อน?แต่นี่มันแสบไปถึงทรวงใน เหมือนกับว่ามีเข็มทิ่มเข้าไปในเนื้อ จนเข้าไปถึงหัวใจ เขาหายใจเหนื่อยหอบ “เบาหน่อย เบาหน่อย!”

“เจ็บแค่นี้ยังทนไม่ได้ เจ้าจะมีอนาคตได้อย่างไร?” ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดขึ้นอย่างโมโห

หยู่เหวินเห้าเก็บความเจ็บปวดทุกอย่างกลืนเข้าไปทันที แต่ว่ามันแสนจะเจ็บปวด และนี่ถึงทำให้เขารู้ว่าทำไมมู่หรูกงกงถึงทำสายตาสงสารแบบนั้นออกมา

หลังจากทายาเสร็จ เขารู้สึกว่าตั้งแต่คอขึ้นไปไม่ใช่ของเขาแล้ว มันเจ็บปวดจนชาไปหมด

และก็ เขารู้สึกว่าผิวหนังของเขายิ่งบวมมากกว่าเดิม เมื่อครู่ยังพอลืมตาได้ครึ่งหนึ่ง แต่ตอนนี้กลับมองเห็นแค่แสงเล็กๆ และแทบจะเป็นรางๆ

“ออกไป!” ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดเสียงดัง เขาจะได้ไม่ก่อเรื่องอะไรอีก

“พ่ะย่ะค่ะ ลูกขอทูลลา!” หยู่เหวินเห้ารีบเอามือแนบข้างตัวแล้วถอยหลังไป เขามองเห็นไม่ชัด ขนาดประตูยังไม่หลบเลย แล้วพยายามใช้แรงดึงกลอนประตู

มู่หรูกงกงหัวเราะและเปิดประตูให้ “ท่านอ๋อง ทางนี้!”

พอแสงสะท้อนเข้ามา หยู่เหวินเห้าถึงมองเห็น เขาพุ่งพรวดออกไปตรงกับประตูพอดี เขาเจ็บจนต้องกัดฟันแน่น แล้วจึงเดินออกไปอย่างโซเซ

มู่หรูกงกงกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหวจึงหลุดหัวเราะออกมา พอหันมาเห็นสีหน้าจริงจังของฮ่องเต้หมิงหยวน เขาพลันหยุดหัวเราะทันที แล้วพูดขึ้น “หน้าท่านอ๋องบวมรุนแรงมาพ่ะย่ะค่ะ”

ด้านนอก ก็พลันได้ยินเสียงบางอย่างกลิ้งลงบันได ฮ่องเต้หมิงหยวนจึงพูดขึ้นอย่างไร้เยื่อใย “สมควร”

มู่หรูกงกงจึงหันไปมอง เป็นท่านอ๋องที่กลิ้งลงตามบันได มหาดเล็กจึงเข้ามาพยุงเขาแล้วพาเดินออกไป ช่างน่าสงสารจริงๆ

“ฝ่าบาท มียาดอกขาวอยู่ แต่ทำไมพระองค์ถึงให้ทายาทาต้านพิษล่ะพ่ะย่ะค่ะ?มันต้องเจ็บปวดขนาดไหน!” มู่หรูกงกงเคยใช้ยายาทาต้านพิษมาก่อน ความเจ็บปวดนั้นไม่ใช่ธรรมดาเลย และยาทาต้านพิษก็ใช้สำหรับผิวหนังบวมเป่ง แต่ถ้าหากว่ามีบาดแผลด้วย ก็จะยิ่งเจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ได้

“ไม่เจ็บจะจำได้อย่างไร?” ฮ่องเต้หมิงหยวนทำหน้าบึ้งตึง “พอแล้ว เอายาดอกขาวไปมอบให้เขาด้วย”

หยู่เหวินเห้าเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส และให้มหาดเล็กพยุงเข้ามาในตำหนักฉินคุนแล้วจึงไปพักที่ตำหนักอุ่น

หยวนชิงหลิงกำลังกวาดใบไม้อยู่ด้านนอกตำหนักอุ่น พลันมองเห็นหน้าเขาบวมมาก จนตาแทบจะลืมไม่ขึ้น จึงอดถามไม่ได้ “ท่านทายาอะไรที่หน้าของท่าน?ทำไมถึงได้บวมเป่งขนาดนี้?”

หยู่เหวินเห้าที่โมโหสุดขีดอยู่นั้น จึงไม่สนใจนาง พลางหันไปมองมหาดเล็กแล้วพูดขึ้น “พาข้าเข้าไป ข้าไม่อยากเห็นคนน่ารังเกียจ”

หยวนชิงหลิงไม่เคยเห็นใครใจแคบเท่าเขามาก่อน พอนึกได้ว่าเขาเป็นคนคิดจะทำร้ายนาง ถึงได้โดนผึ้งต่อยแบบนั้น ตอนนี้กลับมาทำให้นางเหมือนเป็นต้นเหตุ นางจึงพูดขึ้นอย่างไม่สนใจ “พูดอย่างกับว่าท่านอยากเจอแล้วจะได้เจออย่างนั้นแหละ ช่างไม่ดูตาสองข้างของตัวเองที่บวมอย่างกับตูดลิงเลย จะน่าเกลียดขนาดไหนไม่ต้องพูดถึง”

“หยวนชิงหลิง!” หยู่เหวินเห้าแทบอยากจะระเบิดออกมา “เจ้าหุบปาก”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน