บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 95

หยวนชิงหลิงได้ถูกพาเข้าไปจากประตูหลังของจวน ผู้หญิงที่แต่งกายด้วยเครื่องแบบผู้ชายที่ปล่อยผมไว้ คนในจวนเจ้าพระยาเห็นแล้วไม่รู้สึกแปลกใจเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงขั้นเห็นเป็นเรื่องปกติ

ความชอบนี้ของท่านเจ้าพระยา มีใครไม่รู้บ้าง?

“ข้าจะไปจัดการธุระหน่อย พวกเจ้าดูนางเอาไว้ให้ดีๆ!” เจ้าพระยาหุ้ยติ่งกระชากนางเข้าไปในห้อง สั่งกำชับสาวใช้ที่อยู่ข้างกาย

“เจ้าค่ะ!” สาวใช้สองคนคำนับแล้วตอบ

หยวนชิงหลิงมองดูหญิงสาวสองคนนี้รูปร่างสูงใหญ่ กระดูกมือใหญ่ ดูแล้วก็น่าจะเป็นคนที่ฝึกวรยุทธ์

นางคิดอยากจะหนีไปจากมือของสองคนนี้ ใช้กำลังนั้นไม่มีทางเป็นไปได้

แต่ว่า..........หยวนชิงหลิงจับกล่องยาที่อยู่ในแขนเสื้อหนึ่งที แววตากะพริบ

“พี่สาวท่านนี้ ข้าอยากเข้าห้องน้ำ ไม่ทราบว่าห้องน้ำอยู่ที่ใด?” หยวนชิงหลิงถาม

สาวใช้สองคนนี้เห็นนางไม่มีอาการหวาดกลัวเลย ใส่เครื่องแต่งกายผู้ชายกลับมีใบหน้าของผู้หญิง แล้วมองดูหน้าตาที่มีเสน่ห์ของนาง คิดว่าน่าจะเป็นนางคณิกาที่มาจากซ่อง มาด้วยความเต็มใจ อย่างไรก็ตามท่านเจ้าพระยาได้สั่งให้ดูนางไว้ให้ดีๆ แล้วจึงกล่าวขึ้น “เจ้าเข้าไปด้านหลังฉากกั้นนั่น ตรงนั้นมีโถอยู่”

“ไม่มีห้องน้ำรึ?” หยวนชิงหลิงขมวดคิ้ว

“มันไกลเกินไป ท่านเจ้าพระยาได้กำชับไว้แล้วห้ามออกไปจากห้องนี้ เกรงว่าสุนัขดุร้ายในจวนตกใจแล้วจะกัดแม่นาง”

สุนัขดุร้าย? หยวนชิงหลิงจำได้ตอนที่เข้ามานั้น ได้ยินเสียงสุนัขเห่าจริงๆ น่าจะเลี้ยงฝูงสุนัขไว้เฝ้ายาม

ช่างเถอะ อยู่ด้านหลังฉากกั้นก็น่าจะหยิบกล่องยาออกมาได้เหมือนกัน พวกนางคงไม่ถึงขั้นตามเข้ามาดูนางเข้าห้องน้ำหรอกมั้ง?

หยวนชิงหลิงเข้าไปในหลังฉากกั้น นั่งอยู่บนโถ ตั้งใจฟังความเคลื่อนไหวที่อยู่ด้านนอก สาวใช้สองคนต่างยืนตัวตรงไม่ขยับ และก็ไม่ได้เข้ามา

นางหยิบกล่องยาอย่างเบามือ เดิมได้ยืมมีดสั้นเล่มหนึ่งใส่ไว้ในกล่องยา แต่ตอนเก็บกล่องยานั้น เพราะมีมีดสั้นอยู่ มันเลยไม่สามารถหดขนาดให้เล็กลง สุดท้ายจึงไม่ได้ใส่มีดสั้นเข้ามาด้วย

บัดนี้ดูแล้ว ยาสลบเป็นยาชนิดเดียวที่นางจะใช้เป็นอาวุธได้

แต่ว่า หยวนชิงหลิงนั้นสังเกตเห็นอย่างช่วยไม่ได้ ยาสลบมีเพียงหลอดเดียว มันเพียงพอแค่หนึ่งคน หากเป็นเจ้าพระยาหุ้ยติ่ง นางรู้สึกว่ายาสลบคงจะอยู่ได้ไม่เกินสามนาที

นางค้นไปสักพัก จำได้ว่ายังมียาเอโทมิดาเตะหลายขวด ทำไมไม่เห็นแล้วล่ะ? กล่องยา ครั้งนี้ทำไมไม่เอื้อมอำนวยเลย

หยวนชิงหลิงกังวลอยู่ในใจ

“แม่นางเสร็จหรือยัง?” ด้านนอก ดังมาด้วยเสียงของสาวใช้

“ใกล้แล้ว!” หยวนชิงหลิงตอบกลับ

ครอบด้วยฝาเข็ม ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อ กล่องยาก็เก็บแล้ว แล้วก็มัดผมให้เรียบร้อย ผมที่กระเซอะกระเซิงดูน่าสังเวชนัก

เมื่อกี้ตอนที่เข้ามานั้นเข้ามาจากประตูหลัง ระหว่างทางมาถึงที่นี่ เส้นทางนางยังจำได้ดี หากจะหนีออกไป ก็ควรที่จะหนีไปทางประตูหลัง

แต่ปัญหาคือมียาสลบเพียงหลอดเดียว กลับมีคนสองคน และไม่รู้ว่าเจ้าพระยาหุ้ยติ่งจะอยู่ด้านนอกหรือไม่ หากเจ้าพระยาหุ้ยติ่งอยู่ด้านนอก ต่อให้ออกไปจากประตูนี้ได้ ก็ออกไปจากจวนเจ้าพระยาไม่ได้อยู่ดี

ดูแล้ว ยาสลบหลอดนี้ ต้องเก็บไว้ใช้กับเจ้าพระยาหุ้ยติ่งแล้ว

เจ้าพระยาหุ้ยติ่งไปที่ห้องหนังสือ เรียกลูกน้องคนสนิท “เจ้าพาคนไปเฝ้าหน้าจวนให้ดี ห้ามให้ใครก็ตามฝ่าเข้ามาเด็ดขาด หากอ๋องฉู่มา ให้ทำการยื้อเวลาเอาไว้ จากนั้นให้แกล้งทำเป็นพระชายาฉู่อยู่ที่นี่ แล้วค่อยให้เขาเข้ามา”

ลูกน้องคนสนิทตกใจ “ท่านเจ้าพระยา แล้วหากเขาหาพระชายาฉู่เจอจะทำเช่นไร?”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน