บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 97

ทุกอย่างเป็นไปตามที่คิดไว้

นางกระโดดเหยียบกรงเหล็ก ปีนข้ามกำแพงไปอย่างราบรื่น ลงบนพื้นเหมือนมนุษย์ที่บินได้ แต่ว่าล้มได้อย่างน่าสังเวชมาก ท้ายทอยไปกระแทกหิน นางใช้มือไปจับดู เลือดออกแล้ว

นางไม่มีเวลามาสนใจมาก นางวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต สุนัขดุร้ายก็วิ่งตามมา แต่ไม่ใช่มาตามนาง แต่ว่าจะกันผู้คุ้มกันที่ไล่ตามนาง

มีสุนัขดุร้ายคอยปกป้อง หยวนชิงหลิงหนีรอดออกมาจากทางประตูหลังได้อย่างราบรื่น

หลังจากออกจากประตูแล้ว นางก็ยังคงวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต นางถึงขนาดที่ไม่กล้าเชื่อว่าตัวเองจะหนีการจับกุมมาได้

หนีมาไกลแสนไกล นางได้หลบไปในซอยเล็กๆซอยหนึ่ง นั่งลงบนพื้นอย่างเต็มก้น หายใจเข้าเฮือกใหญ่ พบว่าหัวใจนั้นที่แท้ก็แขวนอยู่บนลำคอ เกือบจะหลุดออกมาข้างนอกแล้ว

ปวดหัวมาก ปวดแก้มมาก ปวดจะตายอยู่แล้ว

นางรีบหยิบกล่องยาออกมา หยิบผ้าก๊อซจุ่มน้ำยาฆ่าเชื้อไปพันที่แผลท้ายทอย กลับจวนอ๋องก่อนแล้วค่อยว่ากัน ไม่ควรจะอยู่ที่นี่นาน เดี๋ยวถูกคนของจวนเจ้าพระยาตามมาเจอต้องตายแน่

ลุกขึ้นมา นางเพื่อรู้สึกว่าสองขาของนางสั่นแรงมาก

มีชีวิตมานาน ยังไม่เคยเจอเรื่องที่ตื่นเต้นหวาดเสียวเช่นนี้มาก่อน

ก่อนตาย นางเป็นลูกสาวที่เรียบร้อยมาก แม้กระทั่งโดดเรียนยังไม่เคยทำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องหนีเอาชีวิตรอดพวกนี้เลย

นางคิดถึงสุนัขดุร้ายที่ช่วยเหลือนางในวันนี้.........ไม่ เจ้าหมา ไม่รู้ว่าชะตากรรมของพวกเจ้าจะเป็นเช่นไร?

จู่โจมเจ้าของ เกรงว่าน่าจะมีจุดจบที่น่าสังเวชทีเดียว?

แต่นางจะมีกำลังอะไรไปช่วยพวกมันได้?

หยวนชิงหลิงเสียใจ สุนัขหางสั่นหูตั้งสีดำเมื่อกี้ได้เรียกให้นางหนีอย่างซึ้งใจ

เจ้าพระยาหุ้ยติ่งเป็นพวกชอบความรุนแรง และเป้าก็ยังถูกทำร้าย เจ้าหมาดำช่วยเหลือนางในการหนี คงไม่ถูกปล่อยไปง่ายๆหรอก? ช่างเหอะ ยังไงก็ต้องกลับจวนก่อนแล้วค่อยคิดหาวิธี นางปลอบใจตัวเองเช่นนี้ เพื่อให้ตัวเองสบายใจขึ้นมาหน่อย

นางค่อยๆเดินออกมาจากในซอย ยื่นหัวออกไปดูให้แน่ใจว่าไม่มีทหารตามมา กำลังจะเดินออกไป ก็เห็นถนนทิศตะวันออกจู่ๆก็ดังขึ้นด้วยสีฝีเท้าที่เร่งรีบของม้า กองกำลังทหารแล่นผ่านเข้าตา

ผู้นำสิบคนที่อยู่ด้านหน้า ล้วนขี่ม้าที่ตัวสูงใหญ่ ดูแล้วสง่าผ่าเผยมาก

นางรีบหดหัวกลับไป นึกว่าเป็นทหารที่ไล่ตามนาง

เพียงแต่ ตอนที่หดกลับไปนั้นกลับตกตะลึงไปชั่วขณะ ดูเหมือนว่าคนที่ขี่ม้าอยู่ข้างหน้า จะเป็นหยูเหวินห่าว?

นางเอาร่างชิดกำแพง ยื่นหัวออกไปมอง เป็นหยู่เหวินเห้าจริงๆ

เขาสวมชุดทางการพื้นสีม่วงที่ปักด้วยลวดลายพระอาทิตย์และพระจันทร์ สวมหมวกข้าราชการ หน้าตาก็น่าเกรงขาม เคร่งขรึมแต่ดูธรรมชาติ

สวีอีกับทังหยางก็ควบม้าตามเขา คนที่อยู่ด้านหลังนางก็รู้จัก เป็นทหารในจวน เข้าออกมักจะเห็นเป็นประจำ

สำหรับพวกด้านหลัง.........หยวนชิงหลิงมองไปสักพัก ไม่รู้จัก เพียงแต่ เครื่องแบบที่เหมือนกัน ท่าทางที่พร้อมเพรียงกัน เหมือนจะเป็นทหาร

เขาพาทหารที่มากมายของจวนกับทหารในกรมการพระนครจะไปที่ไหน?

มองทิศทางที่เขาจะไป เหมือนจะเป็นจวนเจ้าพระยาหุ้ยติ่ง

หยวนชิงหลิงอึ้งไปชั่วขณะ เขาคงไม่ได้พาคนไปช่วยนางหรอกนะ?

แต่ว่าทำไมเขาถึงรู้ว่าเจ้าพระยาหุ้ยติ่งจับตัวนางละ?

น่าจะไม่ใช่ คงไม่ได้ใจดีขนาดนั้น

เขาคงอยากให้นางตายมากกว่า

นางรอจนกองกำลังผ่านไปแล้ว จึงได้เดินออกมา หัวถูกพันไว้ด้วยผ้าก๊อซ แต่งกายด้วยเครื่องแบบผู้ชาย ใบหน้าช้ำบวม รอยนิ้วมือชัดเจน จริงๆแล้วน่าจะดึงดูดความสนใจของผู้คนได้เป็นอย่างดี

แต่กลับไม่มีเลย คนที่ยืนอยู่บนถนนสองข้างทางล้วนมองกองกำลังที่ผ่านไป

“ใช่อ๋องฉู่หรือเปล่า? เขาพาทหารของกรมการพระนครไปไหน?”

“ใช่อ๋องฉู่ไม่ผิดหรอก เพิ่งจะรับตำแหน่ง คาดว่าคงจะไปหาเรื่องใครสักคน”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน