บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 14

รถม้าแล่นผ่านเข้าประตูวังไปภายใต้การนำขบวนของหยู่เหวินเห้า ตอนนี้หยวนชิงหลิงไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นสงสัยอะไรเกี่ยวกับพระราชวังแม้แต่น้อย นางเห็นแค่ถนนในวังที่ทอดยาวลึกเข้าไป กับกำแพงวังที่เป็นอิฐสีแดง ซึ่งมีรอยกระดำกระด่าง ผ่านทางช่องผ้าม่านที่สะบัดไปมาก็เท่านั้น

ตลอดทางที่สัญจร ไม่สามารถมองไปในระยะไกลๆได้ มีหอคอยสูงตระหง่านผ่านเข้ามาให้เห็นในลานสายตาบ้างเป็นบางครั้ง เป็นสิ่งปลูกสร้างที่ทำจากทองคำเปล่งประกายเจิดจรัส หลังคาปูด้วยกระเบื้องเคลือบ แลดูงดงามจับตายามเมื่อสัมผัสกับแสงแดด

รถม้าหยุดลง หยวนชิงหลิงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆเฮือกหนึ่ง ได้ลู่หยาช่วยพยุงให้ลงจากรถม้าไป

แสงแดดส่องกระทบกำแพงวังสีแดงสด กระเบื้องเคลือบสีทองสะท้อนแสงเจิดจ้าในระยะไกลจนดวงตานางพร่ามัวแทบบอด นางทำเหมือนตัวเองเป็นผีที่ไม่อาจเห็นแสงสว่างได้ก็ไม่ปาน รีบยกมือขึ้นมาบังแสงอาทิตย์ที่ส่องหน้านางโดยไม่รู้ตัว

หยู่เหวินเห้าก็ลงจากหลังม้าแล้วเช่นกัน ทั้งรถม้าและม้าที่ขี่มา ล้วนถูกนำไปผูกไว้ยังที่ที่ได้จัดเตรียมไว้ด้วยกัน จากนั้นจึงเดินไปข้างหน้าต่อ

เมื่อมาถึงด้านนอกพระตำหนักหยุนเซียว ลู่หยาก็กระซิบเบา ๆว่า "พระชายา ข้าน้อยไม่อาจเข้าไปข้างในได้ จากนี้ท่านโปรดเดินระวังให้มากนะเพคะ"

หยวนชิงหลิงรู้ว่าพระตำหนักเซียวหยุน เป็นพระตำหนักที่ประทับของไท่ซั่งหวง อีกทั้งด้านนอก ก็มีบรรดาบ่าวไพร่คนรับใช้จากจวนต่างๆอยู่กันจนเต็มพื้นที่ นางหายใจเข้าลึก ๆอีกเฮือก แล้วเดินตามหยู่เหวินเห้าไป

เมื่อเดินผ่านสนามหญ้าอันเขียวชอุ่ม เข้าไปในตำหนักหลัก ภายในตำหนักหลักมีผู้คนมากมายยืนออกันอยู่จนแน่นขนัด หยวนชิงหลิงมองดูแวบหนึ่ง เห็นเพียงพวกคนที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหรา กับใบหน้าที่แสดงถึงความเศร้าหมองโศกสลด

คนเหล่านี้ ส่วนใหญ่นางพอจะจำได้ เป็นเพราะมันอยู่ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมนั่นเอง

ผู้ที่สวมชุดผ้าไหมสีฟ้า ทำสีหน้าเคร่งเครียดนั่นก็คือ จี้อ๋อง หยู่เหวินจวิน โอรสพระองค์โตของฮ่องเต้หยวนหมิง ปีนี้ครบสามสิบชันษา เกิดจากพระสนมชั้นฉินเฟย เขาแต่งบุตรสาวที่เกิดจากเมียหลวงของเจ้าพระยาหม่า มาเป็นภรรยา ในตอนนี้ ทั้งหม่าซื่อและฉินเฟยต่างก็ยืนอยู่ข้างกายเขาหมดแล้ว ทั้งยังมีเด็กคู่หนึ่งอยู่ข้างๆอีกด้วย

อ๋องเว่ย หยู่เหวินเว่ย อ๋องซุน หยู่เหวินตู้ อ๋องโจว หยู่เหวินอัน ต่างก็มาอยู่พร้อมหน้ากันที่นั่นทั้งหมดแล้ว ทุกคนต่างพาบรรดาพระชายา โอรสธิดาเข้าวังมาด้วยกันทั้งสิ้น

บรรดาท่านอ๋องทั้งหลายพยักหน้าให้กันแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่มีการพูดคุยใดๆ บรรยากาศเงียบงันเคร่งเครียดอย่างถึงที่สุด

ทันใดนั้นหยวนชิงหลิงก็รู้สึกว่า หยู่เหวินเห้าที่ยืนอยู่ข้างๆนาง พลันเกิดอาการตัวเกร็งผิดปกติ อีกทั้งแววตาก็เปลี่ยนไป คล้ายว่าทั้งตัวเขาแข็งทื่ออย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน