บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 404

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยจ้องลูกสาวตัวเองตาเขม็ง ถึงขั้นบังเกิดความรู้สึกอยากตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอดขึ้นมาจริง ๆ แล้ว

กลับมาเมืองหลวงครั้งนี้ เขาตั้งใจไว้อย่างแน่วแน่ ว่าจะต่อสู้ช่วงชิงเพื่อเกียรติยศที่คู่ควรกับตระกูลฮู่มาให้จงได้

เขารู้ว่า ฝ่าบาททรงให้ความสำคัญกับผลความสำเร็จทางการเมืองของเจิ้งเป่ยในครั้งนี้มาก เขากลับมาอย่างยิ่งใหญ่กล้าหาญ วันนี้ตอนที่อยู่ในวัง เขายังถึงกับกล้าท้าทายพระราชอำนาจของฝ่าบาท แม้ว่าจะไม่บรรลุความปรารถนา แต่เขาก็รู้ว่าตราบใดที่เขายังคงยืนหยัดในเป้าหมายนี้ต่อไป เขาจะต้องเป็นฝ่ายชนะอย่างแน่นอน

ดังนั้น ระหว่างทางที่กลับจากวังไปที่จวน ในใจจึงเต็มไปด้วยความรู้สึกทะเยอทะยาน มีปณิธานอันแรงกล้าไปตลอดทาง

แต่อนิจจาใครหนอจะรู้ว่า หลังผ่านความเพียรพยายาม ลำบากตรากตรำอย่างหนักจนมีวันนี้ได้ เพิ่งจะยิ้มแย้มภาคภูมิใจได้ไม่นานเท่าไร กลับถูกลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนสร้างความลำบากใจให้ได้อาย เหมือนถูกฟาดด้วยที่ช่วยใส่รองเท้าเข้าไปเต็ม ๆ หน้า เรียกได้ว่าฟาดใส่หน้าแก่ ๆ ของเขาแบบตรง ๆ จนยับเยินหมดสภาพเลยทีเดียว

นี่นับเป็นอะไรได้? เขาจงใจสร้างบรรยากาศที่กดดันอย่างลึกล้ำขนาดนั้น พยายามจะบีบคั้นกดกันฝ่าบาทให้ต้องจำนน แต่สุดท้าย กลับถูกฝ่าบาทบีบคั้นกดดันลูกสาวคนสำคัญของเขาแทนหรือนี่?

น้ำเย็นเฉียบที่สาดเข้าใส่หนนี้ ถึงกับดับจิตวิญญาณนักสู้อันแรงกล้าตลอดชีวิตที่ผ่านมาของเขาจนมอดดับลงไปตรง ๆ เลยทีเดียว

เขาแก่กว่าฮ่องเต้ปีเดียว ก็จะได้เป็นพ่อตาของฮ่องเต้แล้วอย่างนั้นรึ?

โอ้สวรรค์! นี่มันรับไม่ได้จริง ๆ

แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าที่ร้องไห้อยู่ แต่ก็ยังเต็มไปด้วยไฟโทสะอันขุ่นเคืองไม่หายของลูกสาว เขาก็รู้สึกจนใจ ไม่มีทางเลือกอื่นใดแล้วจริง ๆ

ถึงขั้นที่ลูกสาวยังยื่นคำขาดให้เขาด้วยว่า หากฝ่าบาทไม่ต้องการนาง นางก็จะสละทางโลกไปออกบวชเป็นแม่ชีทันที

นี่มันนับเป็นอะไรได้ ? เขาต้องยกลูกสาวให้ฝ่าบาทง่าย ๆ ไม่พอ ยังถึงกับต้องแสร้งทำเป็นหลานชายตัวน้อย ๆ ที่แสนไร้เดียงสา ไปร้องขอความเมตตาจากฝ่าบาทให้ยอมรับลูกสาวของเขาไปอีกอย่างนั้นรึ?

“ไม่! เจ้าเป็นแม่ชี ก็ยังดีกว่าต้องเข้าวัง” เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยฝืนทำใจแข็งดั่งเหล็ก

ฮู่ก่วงถิงยึดตามการตัดสินใจของพ่อ พูดขึ้นว่า: "ในเมื่อเป็นเช่นนั้น พรุ่งนี้ท่านพ่อก็ส่งข้าไปที่สำนักนางชีหมิงเยว่เถอะ ใครก็ไม่ต้องมาเกลี้ยกล่อมข้า ข้าตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ไม่ว่าใครก็เกลี้ยกล่อมข้าไม่ได้ทั้งนั้น"

พูดจบก็เช็ดน้ำตา แล้วเดินกลับไปทันที

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยอับจนหมดความคิดแล้วทุกทาง หันไปมองฮูหยินใหญ่อย่างจนใจสุดแสน

ฮูหยินใหญ่ผายมือ นางจะไปมีหนทางทำอะไรได้อีกล่ะ? จะอย่างไรก็ไม่สามารถไปบังคับให้นางแต่งกับคนที่นางไม่ชอบได้อยู่ดี "นั่นลูกสาวที่เจ้าให้ท้ายคนจนเสียคนเองนี่นะ เจ้าคิดจะทำอย่างไรก็ตัดสินใจเอาเองเถอะ"

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยถึงกับขยุ้มผมตัวเอง แล้วดึงทึ้งมันออกมาแบบเต็มกำมือใหญ่ ๆ เลยทีเดียว ช่างทำให้เดือดร้อนรำคาญใจอะไรเช่นนี้ นี่จะไม่ให้เขาได้มีโอกาสดื่มด่ำกับอำนาจวาสนาที่เพียรสร้างมาสักหน่อยเลยหรือ? อุตส่าห์คว้าชัยชนะกลับมายังราชสำนักอย่างยากลำบาก ได้รับคำแซ่ซ้องสรรเสริญจากประชาชน เหล่าขุนนางต่างไว้วางใจ แต่มาวันนี้ เขากลับต้องทำตาปริบ ๆ มองส่งลูกสาวเข้าวังหลังไปง่าย ๆ จากนี้ไปจะให้เขาหน้าไปไว้ที่ไหนได้อีก?

หลังจากรอจนถึงพลบค่ำด้วยหัวใจที่แทบจะขาดลงให้จงได้ เมื่อลูกชายกลับมา เขาก็รีบเรียกลูกชายเข้ามาปรึกษาหารือด้วยทันที

หลังจากได้ยินเรื่องนี้ แม่ทัพน้อยฮู่ก็หลุดหัวเราะออกมาเสียงหนึ่ง “ ท่านพ่อ ทำไมท่านถึงคิดว่านางชอบเจ้าเด็กน้อยอ๋องฉู่นั่นไปได้ล่ะขอรับ ? นางชอบฝ่าบาทมาตั้งนานแล้ว ท่านไม่รู้เลยรึ?”

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยคล้ายถูกโจมตีจนกระทบกระเทือนจิตใจอย่างหนัก "เจ้ารู้อย่างนั้นรึ?"

“ข้าย่อมต้องรู้แน่นอนสิขอรับ ตั้งแต่ยังเล็ก นางก็เอาแต่พูดถึงเรื่องนี้มาโดยตลอดไม่ใช่รึ? ” แม่ทัพน้อยฮู่นั่งลง พูดพลางยกสองขาขึ้นมาขัดสมาธิ

“ตอนนั้นยังเด็ก อาจเป็นแค่คำพูดเล่น ๆ ไม่จริงจังอะไร” เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยพยายามย้อนนึกไปถึงฉากที่นางได้เห็นฝ่าบาทเมื่อตอนนั้น อันที่จริงนางคุกเข่าอยู่กับพื้น แล้วมองดูจากระยะไกล ๆ น่ากลัวว่าอาจมองเห็นได้ไม่ชัดเท่าไรเลยด้วยซ้ำ

แต่เพียงแวบเดียวที่ได้เห็นหน้าครั้งนั้น กลับเป็นสิ่งที่ติดค้างสั่งสมอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจนางมาโดยตลอด เพราะมีเพียงความคิดถึงคะนึงหาแต่ไม่อาจได้พบหน้า ทุกสิ่งที่นางคิดไว้ในใจ จะต้องดีงามสมบูรณ์แบบมากอย่างแน่นอน

ลูกหนอลูก นั่นคือฮ่องเต้องค์ปัจจุบันนะลูกเอ๋ย แม้ว่าหน้าตาเขาจะนับว่ารูปงามหล่อเหลา แต่ก็ไม่มีทางเทียบกับคนหนุ่มที่อายุยังน้อยได้จริง ๆ หรอกนะ

“เจ้ารีบคิดหาหนทางเร็วเข้า! จะอย่างไรก็ไม่อาจปล่อยให้น้องสาวเจ้า แต่งงานกับคนแก่คราวพ่อได้เด็ดขาด” เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยตบโต๊ะแล้วพูดเสียงดังสนั่น

เขาเกิดนึกขึ้นมาได้ว่า วันนี้เขาโกรธจนตบโต๊ะแผดเสียงโวยวายใส่ลูกสาวไป เรียกว่าเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่นางยังเล็กจนเติบใหญ่มาขนาดนี้ ที่ผ่านมาเขาจะตัดใจทำลงไปได้อย่างไรกัน? เขามีลูกสาวที่แสนล้ำค่าแค่คนนี้คนเดียว ทั้งรักทั้งถนอมดั่งแก้วตาดวงใจ แค่จะพูดจาเสียงดังใส่ก็ยังกลัวนางตกใจด้วยซ้ำ

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน