บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 550

ไท่ซ่างหวงมองนาง ก่อนเอ่ยอู้อี้ “จู่ ๆ เจ้ามีเหตุผลเช่นนี้ ข้าไม่คุ้นชินยิ่งนัก”

หยวนชิงหลิงนั่งลงบนบันไดหิน มองไท่ซ่างหวงนั่งอยู่ด้านข้าง นึกถึงหลายวันก่อนนางนั่งเช่นนี้อยู่ข้างกายท่านยา

ทันใดนั้นคิดว่าคนที่มีความสุข ความจริงคือตนเองถึงจะถูก

บ้านหนึ่งมีหนึ่งเฒ่า เหมือนมีเจ้าทรัพย์ นางตอนนี้มีเจ้าทรัพย์สองคนแล้ว

น่าเสียดายก็คือ คุณย่าของนาง

ในใจหยวนชิงหลิงอดโศกเศร้าขึ้นมาไม่ได้ ความโศกเศร้านี้ไร้คำอธิบาย กระทั่งนางไม่มีวิธีรับรู้ถึงสถานการณ์ตอนนี้ของพวกเขา

หากสามารถพบหน้าพวกเขาสักครั้ง ให้นางทุ่มเทมากเพียงใดล้วนยินยอม แต่ความจริงไม่ว่านางจะทุ่มเทเพียงใด ล้วนเป็นไปไม่ได้

พอคิดถึงตรงนี้ นางอดตาแดงก่ำไม่ได้

ไท่ซ่างหวงเอียงมองอยู่ตลอด เมื่อเห็นนางจะร้องไห้อย่างไร้เหตุผล เอ่ยด้วยเสียงอ่อนลงว่า “เอาล่ะ ต่อไปข้าจะสูบให้หน่อยลง ไม่ต้องกังวล”

หยวนชิงหลิงเช็ดดวงตาอย่างสะเปะสะปะครู่หนึ่ง “ท่านพูดเอง อย่าเสียใจภายหลังนะเพคะ”

“ข้าพูดคำไหนคำนั้น!” ไท่ซ่างหวงเอ่ยเสียงต่ำ

ฉางกงกงยืนอยู่ด้านข้าง กลอกตาขึ้นลงอย่างดูถูกออกมา พูดคำไหนคำนั้น? ผายลมไล่ตามทันจริง ๆ เพียงปล่อยออกมาสลายไป

ขณะในใจฉางกงกงดูถูก มักจะเผยท่าทางประหลาดต่าง ๆ และไร้ทางควบคุมออกมา ตัวอย่างเช่น การเล่นหูเล่นตาอย่างรุนแรง สองมือไม่รู้ว่าต้องวางที่ใด เป็นต้น

ทุกครั้งมักต้องให้ไท่ซ่างหวงถลึงตาใส่เขา เขาจึงสงบใจลงได้

หยวนชิงหลิงคุ้นชินกับรูปแบบความสัมพันธ์ของทั้งสองคน ดังนั้นเอาแต่ยิ้มไม่พูด ในใจอิจฉาความรู้สึกไม่เคยเปลี่ยนแปลงของนายบ่าวทั้งสอง ทำให้รับรู้ถึงการพึ่งพาอาศัยกัน

ไท่ซ่างหวงเอ่ยถามถึงเรื่องแม่นมสี่และการเปิดโรงเรียนแพทย์ของนาง

หยวนชิงหลิงย่อมบอกความจริงเรื่องอาการป่วยของแม่นม แต่โชคดีที่ไท่ซ่างหวงไม่คิดว่าโชคนี้เลวร้าย เพียงเอ่ยว่าแม่นมสี่โชคร้าย ได้รับความเจ็บปวดเช่นนี้ ช่างโชคร้ายเสียจริง

โชคร้ายจริง ๆ เพียงประคองคนบนถนนก็ติดเชื้อ

ไท่ซ่างหวงเมื่อได้ยินหยวนชิงหลิงสามารถรักษาโรคเรื้อนให้หายขาดได้ เบิกดวงตากว้าง “โรคเรื้อน”

“เพคะ” หยวนชิงหลิงกล่าว

ไท่ซ่างหวงจัดท่านั่ง “โรคเรื้อนรักษาให้หายได้หรือ?”

“ได้เพคะ” ทันใดนั้นหยวนชิงหลิงรู้สึกภูมิใจเล็กน้อย มีเพียงด้านนี้ที่ทำให้นางสามารถนางรับรู้ถึงการมีตัวตน

ไท่ซ่างหวงก็เผยความปิติยินดีและภูมิใจออกมา

ส่วนเรื่องโรงเรียนแพทย์ หยวนชิงหลิงกลับแปลกใจบางส่วน “เหตุใดท่านจึงรู้เรื่องนี้เพคะ?”

ตามจริงแล้วนางหาสถานที่หรือสร้างโรงเรียนล้วนดำเนินการอย่างเป็นความลับ และแม้จะรู้ว่านางก่อสร้างสิ่งขนาดใหญ่ ก็ไม่รู้ว่านางต้องการทำสิ่งใด

ไท่ซ่างหวงเอ่ยอย่างโอหังว่า “เรื่องใดของเจ้าที่สามารถปิดบังข้าได้?”

หยวนชิงหลิงครุ่นคิดก็รู้สึกว่าเอ่ยถามประโยคนี้ช่างไร้ความจำเป็น จึงระบายความทุกข์ออกไป “เลือกสถานที่ได้แล้วเพคะ ตอนนี้มีที่ปรับที่ดินและกำลังคนมาสร้าง แต่ปัญหาหนักคือไม่มีอาจารย์ผู้สอน ท่านว่า สามารถใช้บารมีท่าน...”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน