บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 592

หลังจากที่หยู่เหวินเห้าไปแล้ว ท่านชายสี่เหลิ่งกับหรงเยว่ก็กลับไปที่ห้อง

หลังจากที่ท่านชายสี่เหลิ่งเข้ามาในห้องก็ให้หรงเยว่ปิดประตู กล่าวอย่างขุ่นเคือง “องค์รัชทายาทไม่ดีตรงไหน? เจ้าลองพูดมาสิ ตรงไหนไม่เหมาะ? ตาอย่าไปอยู่บนหัวเลย เจ้ามันอายุกี่ปีแล้ว มีผู้ชายยินดีเอาเจ้าก็พอ ยังจะมาเลือกมากอีก มิน่าล่ะถึงตอนนี้แล้วเจ้ายังแต่งไม่ออก”

หรงเยว่กลอกตา “นายท่าน เขาเหมาะสมทุกอย่าง มีสิ่งที่เดียวที่ไม่เหมาะ ก็คือเขาแต่งงานแล้ว เขามีพระชายารัชทายาทแล้ว”

ท่านชายสี่เหลิ่งกล่าว “งั้นก็จับพวกเขาแยกออกจากกัน”

หรงเยว่ส่ายหัว “ไม่ได้เจ้าค่ะ ยินดีที่จะฆ่าคนหนึ่งร้อยคน ก็ไม่ทำลายชีวิตคู่ของคนอื่น”

การกลับชาติเกิดยังง่ายกว่าแต่งงานเลย จุดนี้นางเข้าใจดีอย่างมาก จะหาคนที่เหมาะสมแต่งงานด้วยนั้นยากเหลือเกิน ไม่สมควรทำอย่างยิ่ง

ท่านชายสี่เหลิ่งที่เห็นนางลำบากใจแบบนี้ ก็โมโหจนตบโต๊ะ “สมหน้าน้ำที่มีรูปร่างหน้าตาที่งดงามเช่นนี้ แต่กลับแต่งไม่ออก”

หรงเยว่ค่อยๆชำเลืองมองเขา “เราต่างก็ไม่ต้องว่าใครเลย ข้าแต่งไม่ออก แล้วท่านแต่งเมียหรือยัง? ท่านก็ไม่มีคนเอาเหมือนกัน มีทรัพย์สมบัติตั้งมากมาย แต่หาเมียไม่ได้”

ท่านชายสี่เหลิ่งกล่าวอย่างจริงจัง “นั่นเป็นเพราะข้าไม่อยากแต่ง ใต้หล้านี้มีผู้หญิงที่คู่ควรกับข้ามั้ย?”

หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดอย่างครุ่นคิด “อย่างองค์รัชทายาท ทำไมถึงได้แต่งกับพระชายารัชทายาทแบบนี้ด้วยนะ? ไม่คู่ควรเลย องค์รัชทายาทผู้สง่างาม ใยถึงยอมแต่งงานง่ายๆเช่นนี้? ทำให้คนไม่เข้าใจเลยจริงๆ”

หรงเยว่รินชา “ข้าน้อยมองพระชายารัชทายาทก็ไม่ได้แย่ หน้าตาก็ดี นิสัยน่ารักอ่อนโยน ไม่วางท่าอะไรเลย อีกอย่าง สง่าราศีของนางออกจะดี”

“สง่าราศีดี? นางมีสง่าราศีอะไร?” ท่านชายสี่เหลิ่งรับแก้วชามา พูดอย่างไม่เห็นด้วย

หรงเยว่ครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง “ก็เป็นคนที่มองแล้วสบายใจ รู้สึกว่านางมีความรู้ นางมีพลังที่ทำให้คนเข้าอยากเข้าใกล้”

ท่านชายสี่เหลิ่งมองนาง รู้สึกความคิดเห็นไม่ตรงกันไม่สามารถเดินไปในทางเดียวกัน ก็เลยไล่นางออกไป

หลังจากที่ท่านชายสี่เหลิ่งพักอยู่จวนฉู่ไปสามวัน พบว่าตอนเช้ามีคนมากมายมารับยาที่นี่ แต่เมื่อมาคิดอย่างละเอียดแล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เป็นเรื่องยากที่จะมีหมอหลวงมาอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องเขาไปเรียนเชิญถึงในวัง คนมาเบิกยาเป็นเรื่องปกติ

อีกอย่างไม่ยอมรับไม่ได้แล้ว ฝีมือของหมอหลวงท่านนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ บาดแผลที่ขาของเขาแผลสมานได้ดีมาก บัดนี้ลงไปเดิน แม้ยังต้องให้คนพยุง แต่ความเจ็บได้ลดลงไปอย่างมาก

วันนี้เขาใช้ไม้เท้าเดินออกมา เห็นแม่นมอุ้มเด็กๆเดินเล่นที่ลานสวน อีกทั้งยังมีหมาป่าหิมะสามตัว

ในฐานะที่เป็นเจ้าสำนักเหลิ่งหลัง สิ่งที่เขาเสียใจที่สุดก็คือการที่เขาขอหมาป่าหิมะไม่ได้เลยสักตัว บัดนี้เขาสามารถเห็นทีเดียวถึงสามตัว จึงมีความรู้สึกที่อยากจะแย่งชิงขึ้นมาทันที

กลับมาก็มาหารือกับหรงเยว่ และได้เสนอแผนออกมาหนึ่งแผนการ อย่างเช่นอาศัยช่วงเวลากลางคืน ส่งคนมาที่ตระกูลฉู่ มาขโมยหมาป่าหิมะ ถือโอกาสขโมยของมีค่าไปด้วย เช่นนี้แล้วมันทำให้รู้สึกว่าถูกขโมยขึ้นบ้าน จะไม่สงสัยมาถึงตัวเขา

หรงเย่วรู้สึกว่าเขาทำเรื่องให้มันวุ่นวายเกินไป “นายท่าน ใช้เงินซื้อไม่ได้หรือ?”

ท่านชายสี่เหลิ่งตกใจ จากนั้นก็พูดอย่างไม่พอใจ “ในโลกนี้ไม่ใช่ว่าของอะไรก็ใช้เงินซื้อได้”

หลังจากที่นิ่งไปครู่หนึ่ง “งั้นเจ้าไปถามดู ต้องใช้เงินเท่าไหร่ถึงจะขาย”

หรงเย่วไปแล้ว กลับมารายงานเขา “ถามพระชายารัชทายาทแล้ว นางบอกว่าเงินเท่าไหร่ก็ไม่ขาย มันเป็นของขวัญที่ไท่ซ่างหวงพระราชทานให้กับหลานของราชวงศ์ ขายไม่ได้เจ้าค่ะ”

ท่านชายสี่เหลิ่งไม่พอใจทันที ต่อว่าหรงเยว่ที่คิดเองเออเอง “ก็บอกกับเจ้าแล้ว อย่าเอาแต่พูดเรื่องเงิน ตอนนี้กลายเป็นว่าเหมือนเราอยากได้หมาป่าหิมะของนาง”

อย่างไรก็ตาม อีกด้านหนึ่ง ในตอนค่ำหยวนชิงหลิงกลับหารือกับหยู่เหวินเห้า บอกว่าท่านชายสี่เหลิ่งต้องการซื้อหมาป่าหิมะ

หยู่เหวินเห้าถาม “ให้เงินเท่าไหร่ล่ะ?”

“ข้าไม่ได้บอกราคา มิรู้ว่าจะสามารถขายได้เท่าไหร่?”

“เจ้าอยากจะขายมันจริงหรือ?” หยู่เหวินเห้ามองนางอย่างประหลาดใจ

หยวนชิงหลิงไหล่ตก “จนก็ต้องขายของในบ้าน เพียงแต่ ก็ขายไม่ได้ มันเป็นสิ่งที่ไท่ซ่างหวงประทานให้กับพวกเด็กๆ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน