อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 322

“เสด็จพ่อท่านไม่มีน้ำใจ”

เผชิญหน้ากับข้อกล่าวหาของหยุนหว่านหนิง โม่จงหรานเต็มไปด้วยความสับสน “ข้าไม่มีน้ำใจอย่างไร?”

ตอนนี้เขาเห็นนังหนูคนนี้ก็รู้สึกปวดหัวจริงๆ!

ขอเพียงนางมาเองโดยที่ไม่ได้รับเชิญ ไม่มีเรื่องดีอะไรแน่นอน!

ดีที่เวลานี้ห้องทรงพระอักษรไม่มีคนอื่น โม่จงหรานมือเท้าคางเอาไว้ มองดูหยุนหว่านหนิงด้วยใบหน้าหดหู่ “นังหนูหว่านหนิง ข้าให้ท้ายเจ้าเกินไปแล้วใช่ไหม?”

ลูกสะใภ้คนอื่นๆของเขา ใครกล้าพูดกับเขาเช่นนี้? !

“เหตุใดจู่ๆท่านถึงปล่อยเสด็จแม่ออกจากวัง?”

หยุนหว่านหนิงไม่สนใจเขา เพียงแค่ถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

ปล่อยฮองเฮาออกจากวัง?

โม่จงหรานคิดอย่างรอบคอบครู่หนึ่ง เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว

“วันนี้ฮองเฮาทำให้เจ้าลำบากใจอย่างนั้นหรือ?”

เขาถาม

“พระองค์ก็ทรงรู้หรือ!”

หยุนหว่านหนิงนั่งลงด้วยความโกรธ “พระองค์ก็รู้อยู่แล้วว่า เสด็จแม่แทบอยากจะถลกหนังดึงเส้นเอ็นดื่มเลือดของข้า พระองค์รู้ไหมว่าวันนี้ที่จวนอ๋องสาม เสร็จแม่ทำอย่างไรกับข้า?”

“ข้าไม่รู้”

โม่จงหรานส่ายหน้าอย่างตรงไปตรงมา

พูดตามความจริง สำหรับคำพูดนี้ของหยุนหว่านหนิง ในใจของเขาแม้แต่เครื่องหมายวรรคตอนครึ่งเดียวก็ไม่เชื่อ

ความสามารถที่ทำให้คนอกแตกตายของนาง เขายังไม่รู้อีกหรือ?

อย่าว่าแต่ฮองเฮาจ้าวคนเดียวเลย ถึงแม้จะเป็นฮองเฮาจ้าวสิบคน เกรงว่าคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางเช่นกัน!”

“เสด็จแม่เข้าจวนอ๋องก็ดุข้าเลย! เสด็จพ่อทรงไม่รู้ว่า แขกเหรื่อที่อยู่ด้านล่างตั้งหลายสิบคนเลย ลูกขายหน้าไปทั้งงาน เก็บก็เก็บกลับมาไม่ได้!”

หยุนหว่านหนิงทำหน้าน้อยใจ “ลูกยังไม่กล้าเผชิญหน้ากับเสด็จแม่โดยตรง”

โม่จงหรานยังคงเท้าคางต่อไป ใบหน้าสงสัย “ยังมีเรื่องที่เจ้าไม่กล้าอีกหรือ?”

“เสด็จพ่อ ลูกกำลังพูดเรื่องจริงจังกับพระองค์อยู่นะ”

หยุนหว่านหนิงย่นจมูก “พระองค์ก็รู้ดีอยู่แล้วว่า เสด็จแม่ไม่ชอบข้า”

“ยังปล่อยให้เสด็จแม่ออกจากวังมาทำให้ข้าลำบากใจ......”

“หืม?”

โม่จงหรานแสดงออกว่าไม่เชื่อ “? ? ? พวกเจ้าใครทำให้ใครลำบากใจกันแน่?”

หยุนหว่านหนิง: “......เสด็จพ่อ ในฐานะมนุษย์เราต้องมีมโนธรรม! เสด็จแม่คือเสด็จแม่ เป็นผู้หญิงที่มีฐานะสูงส่งที่สุดในหนานจวิ้น!”

“ไหนเลยที่ลูกจะกล้าหาเรื่องเสด็จแม่?”

“ดังนั้นวันนี้ เจ้าถูกฮองเฮารังแกจริงๆ?”

โม่จงหรานดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

“จริงยิ่งกว่าไข่มุกเสียอีก”

หยุนหว่านหนิงสีหน้าน้อยใจ

โม่จงหรานหรี่ตาลง สายตาสงสัย......นังหนูคนนี้เก่งเรื่องการแสดง เขาจะเชื่อคำพูดของนางง่ายๆไม่ได้!

เขากล่าวออกมาช้าๆ “วันนี้ฮองเฮามาขอร้องข้า บอกว่าตอนนี้เจ้าสามก็อนาถมากแล้ว นางเองก็ถูกกักบริเวณนานขนาดนี้แล้ว รู้ว่านางผิดไปแล้ว”

“นางอยากเห็นเจ้าสามแต่งพระชายารองด้วยตาตัวเอง ขอร้องทุกวิถีทางเพื่อขอให้ข้ายินยอม”

ดังนั้น เขาก็เลยยินยอม?

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้ว “เสด็จพ่อน่าจะรู้ว่า เสด็จแม่ไม่ชอบลูก”

“ข้ารู้! แต่ข้าไม่รู้ว่าเจ้าก็จะไปจวนอ๋องสามด้วย คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะเจอกับฮองเฮา ข้อนี้เป็นความผิดพลาดของข้าเอง”

โม่จงหรานกล่าวอย่างเอาจริงเอาจัง

“ทำไมลูกถึงจะไม่ไปที่จวนอ๋องสามล่ะ?”

หยุนหว่านหนิงประหลาดใจ “หรือเสด็จพ่อคิดว่า ลูกคือคนที่จิตใจคับแคบแบบนั้น?”

“การแต่งงานในครั้งนี้ลูกเป็นคนขอมาให้น้องรองด้วยซ้ำ ลูกถือได้ว่าเป็นแม่สื่อ ย่อมต้องไปอยู่แล้ว!”

โม่จงหรานมองดูนางอย่างมีความหมายลึกซึ้งครู่หนึ่ง “เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ ราชโองการเรื่องการแต่งงานที่เจ้าขอร้องให้หยุนธิงหลาน ยังมีจุดประสงค์อะไรอยู่”

“ข้ามีจุดประสงค์อะไรที่ไหนกัน! เฮ้อ!”

หยุนหว่านหนิงโบกมือ ยิ้มแห้งๆแล้วกล่าวขึ้นมาว่า “ข้าหวังจะให้น้องรองของข้าได้ดีไม่ใช่หรือ?”

“อ่ะหะ?”

โม่จงหรานเลิกคิ้ว หยุนหว่านหนิงเบนสายตาออกไป “ลูกก็แค่ชอบความครึกครื้นเท่านั้น!”

“ใช่ ที่ไหนมีความครึกครื้น ที่นั่นก็มีเจ้า”

โม่จงหรานปวดหัว “วันนี้เจ้าเข้าวังมาพบข้า ก็เพื่อร้องเรียนฮองเฮาหรือ?”

“มันก็ไม่ใช่ซะทีเดียว”

หยุนหว่านหนิงนึกถึงเรื่องจริงจังขึ้นมา รีบร้อนกล่าวขึ้นมาว่า “ใช่แล้วเสด็จพ่อ ซ่งจื่ออวี๋ไม่ได้ปรากฏตัวนานแล้วใช่ไหม? ลูกขอราชโองการจากเสด็จพ่อฉบับหนึ่ง”

“ขอเสด็จพ่อโปรดยินยอมให้ลูกออกจากเมืองหลวง ไปพบเสวียนซันเซียนเซิงที่ภูเขาหยุนอู้!”

นางคิดทบทวนซ้ำไปซ้ำมา......

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์