บัญชามังกรเดือด บทที่ 675 ถึงตาคุณแล้ว

เธอพลาดมหันต์ที่พาฉินเทียนมาตรงจุดนี้ เธอทำพลาดที่เปิดโอกาสให้พี่น้องคนสนิทของคนที่เธอรักต้องเผชิญกับอันตรายเพราะความเผลอเรอของเธอ

เจียวเหลียงและหานไท่เกลียดฉินเทียนอย่างมาก ตั้งแต่ที่หานหลิงใช้ข้อตกลงนั้นเพื่อบีบบังคับให้เจียวเหลียงยอมถอย เจียวเหลียงก็วางแผนจะดักเล่นงานฉินเทียนที่ประตูทางด้านหลังคฤหาสน์ เขาคาดเดาและกุมจุดอ่อนของหานหลิงไว้ได้ เขาย่อมรู้ดีว่าจะจัดการยังไง และฉวยโอกาสจากหานหลิงเพื่อครอบครองสิ่งที่เขาต้องการได้อย่างไร

วันนี้ ฉินเทียนไม่มีทางรอดแน่นอน

เจียวเหลียงหลงรักหานหลิง หานไท่หลงรักไป๋เสวี่ย การที่ทั้งสองสามวนเวียนรอบตัวฉินเทียน แสดงความสัมพันธ์ที่ดีต่อฉินเทียน ยิ่งทำให้คนทั้งสองแค้นใจและหมายเล่นงานฉินเทียนให้หนักขึ้น

ทำไมพวกเธอถึงไม่รับรักพวกเขา

ได้ ในเมื่อไม่ยอมรับรักแต่โดยดี พวกเขาก็จะเล่นงานฉินเทียน ทำให้ฉินเทียนต้องอ้อนวอนขอความเมตตา พิสูจน์ความแข็งแกร่งให้ทั้งสองคนได้เห็นว่าใครกันที่ปกป้องดูแลพวกเธอได้

ต่อให้ได้มาแค่ตัวในตอนนี้ สักวันพวกเขาจะทำให้พวกเธอเปิดใจยอมรับเอง

“หานหลิง ฉันอดทนกับเธอมานานมาก อดทนมาหลายเรื่องมาก ฉันเป็นคนใจกว้างถือมั่นในคุณธรรมมากเลยนะ แต่วันนี้ เธอเดินจูงมือกับคนอื่นแบบนี้ ถือว่าไม่ให้เกียรติว่าที่สามีของเธอ”

หานหลิงกัดฟันข่มอารมณ์ความรู้สึกที่พรั่งพรูอยู่ในใจ ก่อนจะพยายามใช้น้ำเสียงอ่อนโยนตอบกลับไปว่า “เจียวเหลียง ทุกคนที่นี่เคยเรียนร่วมโรงเรียนเดียวกันมาก่อน ทำไมต้องใช้ความรุนแรงทำอะไรให้เกินกว่าเหตุด้วยล่ะ ค่อยๆ พูดจากันก็ได้”

"หยุดเลย"

เจียวเหลียงระเบิดอารมณ์ออกมาในทันที เขาชี้ไปที่ฉินเทียนและสาปแช่งด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด

“เธอไม่รู้ว่าไอ้บัดซบนี่ทำอะไรกับฉันไว้ในญี่ปุ่นบ้าง” เจียวเหลียงสบถ ก่อนจะสาธยายเรื่องราวที่เกิดขึ้น “ฉันไปเจรจากับบริษัทใหญ่ ซานซุยกรุ๊ป ฉันมั่นใจว่าจะคว้าข้อตกลงธุรกิจนั่นมาได้แน่นอน แต่ไอ้บัดซบนี้ทำลายข้อตกลงธุรกิจของฉัน ทำให้ฉันสูญเสียสินทรัพย์ไปก้อนโต”

“ใช่ ไอ้คนแซ่ฉิน” หานไท่ก็ร่วมผสมโรงกับเจียวเหลียงด้วย “ที่แกทำกับฉันไว้บนรถไฟนั่น ฉันขอคิดบัญชีร่วมด้วยคราวนี้ ไม่เจ็บตายไม่เลิกรา”

“คุกเข่าลง ยอมให้พวกเรากระทืบแกซะ ไม่งั้นแกตายแน่”

บรรยากาศมาคุที่เต็มไปด้วยการเอะอะโวยวายและอาฆาตมาตร้ายทำให้หานหลิงและไป๋เสวี่ยหวาดกลัว แต่ผู้หญิงอ่อนแออย่างพวกเธอสองคนไม่มีทางช่วยอะไรใครได้เลยในสถานการณ์แบบนี้

แต่ทว่าทั้งหมดนี้เป็นเหมือนละครลิงสำหรับฉินเทียน เขาไม่ได้ใส่ใจกับท่าทางของเจียวเหลียงและหายไถ แต่กลับนิ่งคิดอะไรบางอย่างอยู่ ก่อนจะเอ่ยปากออกมาว่า

“เข้าใจแล้ว” ฉินเทียนหันมาทางหานหลิง พลางก้มศรีษะลงเล็กน้อย “ฉันขอโทษที่เข้าใจเธอผิด”

“ห๊ะ” หานหลิงอุทานออกมาอย่างแปลกใจ เธอไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเลย ไม่เข้าใจเลยว่าฉินเทียนคิดอะไรอยู่

ฉินเทียนหันกลับไปมองกลุ่มอันธพาลที่รายล้อมอยู่ ใบหน้าของเขาไม่เปลี่ยนแปลง แต่กลับปรากฎรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก

ท่าทางของฉินเทียนทำให้หานหลิงรู้สึกราวกับหูเฟยกลับมาแล้ว กลับมาปกป้องเธออีกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นที่ใดก็ตาม ไม่ว่าศัตรูจะเป็นใคร หูเฟยที่แข็งแกร่งและเก่งกาจด้านการต่อสู้ก็จะรีบมาปกป้องเธอเสมอ

ภาพซ้อนทับของหูเฟยกับฉินเทียนในคราวนี้ทำเอาหานหลิงแทบร้องไห้ออกมา หูเฟยของเธอเป็นคนแบบนี้ และพี่น้องคนสนิทของหูเฟยก็สืบทอดบุคลิกแบบเดียวกันมาด้วย

สำหรับอันธพาลพวกนี้ ต่อหน้าหูเฟย พวกมันเป็นได้แค่สวะ ท่าทางของฉินเทียนในยามนี้เหมือนกับท่าทางของหูเฟยในตอนนั้น

“ฉินเทียน นายไม่กลัวเหรอ” ไป๋เสวี่ยถามด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น สำหรับเธอ อันธพาลพวกนี้อันตรายมาก ยิ่งอันธพาลที่มีอำนาจและเงินทองมากมาย ยิ่งอันตรายกับผู้หญิงอ่อนแออย่างเธอ

ฉินเทียนทรุดตัวลงนั่งยอง เลือกหยิบกิ่งไม้บนพื้นขึ้นมาถือในมืออย่างสบายอารมณ์ เขาเลือกกิ่งไม้ที่มีลักษณะคล้ายแท่งไม้เรียวยาว ความหนาประมาณนิ้วก้อยของเขาเท่านั้น จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางผ่อนคลาย ยิ้มให้บรรดาอันธพาลทั้งหลายอย่างอ่อนโยนแกมเวทนา

“นี่ เดี๋ยวจะให้ดูว่าตีหมาต้องตียังไง”

ฉินเทียนมองไปที่เจียวเหลียงและหานไท่ จากนั้นก็ถามด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าว่า

“นี่ จะเข้ามาให้ฟาด หรือจะให้ฉันตรงเข้าไปฟาด เลือกเอาตามสบายเลย มาพร้อมกันทั้งฝูงเลยก็ได้นะ”

หานหลิงและไป๋เสวี่ยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พวกเธอไม่คิดว่าฉินเทียนจะกล้าท้าทายและยั่วโมโหอันธพาลพวกนั้นในรูปแบบนี้ ส่วนเจียวเหลียง หานไท่ และลูกน้องก็นิ่งอึ้งเพราะไม่คิดว่าคนท่าทางอ่อนแออย่างฉินเทียนจะกล้าท้าทายพวกเขาแบบนี้

“เฮ้ย จะมาก็รีบมา ฉันไม่ว่างพอจะรอเล่นกับพวกแกทั้งวันนะ” ฉินเทียนราดน้ำมันเข้ากองไฟอีกรอบ “หรือว่าต้องให้ฉันโยนกิ่งไม้ไปให้พวกแกคาบมาก่อน ถึงจะเข้ามาหาฉันได้”