บัญชามังกรเดือด บทที่ 688 นายแพ้แล้ว

เขาตัดสินใจแล้วว่า ฉินเทียนถึงจะเป็นคู่ต่อสู้ที่แท้จริงของเขา ไม่ได้เห็นเจ้าหกน้อยอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำไป ท่ามกลางเสียงคำรามดัง ดาบอันร้ายกาจก็พุ่งตรงไปยังทางด้านของเฉียวลิ่ว

แต่เดิมนั้นคิดว่า เพียงแค่แสดงความร้ายกาจออกมาเพียงนิด เฉียวลิ่วก็ต้องตกใจจนต้องวิ่งหนีฉี่ราดกลับไป

ไม่คิดเลยว่า เฉียวลิ่วส่งเสียง “อัยหย๋า” ออกมาคำหนึ่ง กระโดดด้านข้างอย่างตื่นตระหนก แล้วหลบเหลียงไปได้พ้น

“พี่ชาย บอกว่าจะต่อสู้ก็ต่อสู้เลย ช่างไม่รู้จักถึงศิลปะการต่อสู้เสียเลย!”

เมื่อได้ยินประโยคนี้เข้า ความกรุ่นโกรธเพิ่มสูงขึ้นในใจ

“เจ้าลิงน้อย ปากกล้าจริงๆ!”

ขณะที่พูดออกมา วิชาดาบก็เผยออกมา เรียกเสียงลมกรรโชกแรง เงาดาบลอยบินไปมา แทบจะทนรอไม่ไหวที่จะผ่าเจ้าหกน้อยให้ขาดเป็นสองส่วน

เจ้าหกน้อยส่งเสียงร้องอัยหย๋าอัยหย๋า กระโดดหลบซ้ายขวาไม่หยุด ถึงแม้ว่ามองออกไปแล้วจะดูน่าอับอาย ท่าทางเองก็ดูไม่สง่างาม

แต่ว่า กลับได้ผลยิ่งนัก แต่ละครั้ง ล้วนแต่หลบเหลียงดาบเล่มใหญ่ของช่ายจีได้อย่างสมบูรณ์

ในไม่ช้า ช่ายจีก็หอบเหนื่อย จ้องมองไปยังเจ้าหกน้อยด้วยดวงตาแดงก่ำ กัดฟันแล้วพูดออกมา “เจ้าลิงน้อย หากว่ากล้าก็มาต่อสู้กับฉันเสียดีๆ!”

“หลบหนีเพียงอย่างเดียว นับเป็นความสามารถอะไรกัน!”

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้เข้า เจียวเหลียงและคนอื่นๆ ทั้งหมดพากันร้องตะโกนออกมา

เจียวเหลียงหัวเราะเสียงดังออกมาอย่างได้ใจ

“ฉินเทียน นี้เป็นกลุ่มนักแสดงที่นายหามาหรือยังไง? พวกเขาดูเหมือนว่าจะไม่รู้เรื่องวิชายุทธ์เลย”

“เหมือนกับลิงที่กระโดดไปมาก็เท่านั้น นับเป็นความสามารถอะไรกัน?”

“อย่ามาขายขี้หน้าเลย!”

“หากว่ากล้าแล้ว นายก็ขึ้นมาเองซะ!”

ฉินเทียนยิ้มเย็นไม่พูดอะไรออกมา กระทั่งจนถึงตอนนี้ เฉียวลิ่วถึงแม้ว่าจะยังไม่แสดงการต่อสู้ใดออกมา ทว่า ได้ทำให้เขารู้สึกได้ถึงความประหลาดใจเข้าแล้ว และเขาก็เล็งเห็นความสำคัญเข้าให้แล้ว

เพียงแค่ใช้วิชากายในการหลบหลีก ก็สามารถมองเห็นได้ว่า เจ้าหมอนี่มีอะไรบางอย่างอยู่จริงๆ

และที่น่ายกย่องก็คือ เมื่อเขาก้าวขึ้นมา ก็ไม่ได้ต่อสู้กับช่ายจีอย่างประมาท แต่ใช้วิชากายอันเชี่ยวชาญ เพื่อทำให้ช่ายจีหมดพลัง

กลยุทธ์เช่นนี้ ในตอนที่เผชิญกับศัตรูบางครั้งก็ดูจะสำคัญกว่าวิชายุทธ์มากนัก

เขาเชื่อว่า หากเมื่อไหร่ที่เฉี่ยวลิ่วจู่โจมกลับ ก็จะเป็นนาทีที่ช่ายจีต้องพ่ายแพ้ไป

เขาไม่ได้รีบร้อน ไม่คิดเลยว่า ด้านหลังเขาจะมีคนที่ร้อนรนเข้า

“เสี่ยวลิ่ว ตกลงแกทำได้หรือไม่? หากไม่ได้ก็รีบลงมา ให้ข้าขึ้นไปแทน!”

“เจ้าหลานชายนี่เรียกลิงน้อยอยู่ตลอด ช่างเป็นการดูถูกข้าเสียจริง!”

เขามีชื่อว่าโหวชง มีสถานะที่ใกล้เคียงกันกับเสี่ยวลิ่วในแก๊งหัวเหล็ก รู้จักกันในนามของเจ้าลิงน้อย

เฉียวลิ่วยกยิ้มมุมปาก พูดออกมา “โหวเอ๋อร์ ในเมื่อนายพูดออกมาแบบนี้แล้ว อาจารย์ลิ่วก็จะให้นายได้เปิดโลกทัศน์แล้ว!”

สีหน้าของเขาดูเปลี่ยนไป ท่าทีเช่นเดิมเปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่ง ทันใดนั้นแววตาก็เผยเจตนาสังหารอันเย็นชาออกมา

สองมือยื่นออกไป ดึงกริชสั้นสองเล่มของมาจากถุงมือตรงช่วงเอว ส่งเสียงคำรามต่ำ ก่อนจะพุ่งไปยังช่ายจี

ช่ายจีเหวี่ยงดาบยาวออกไป มือขวาของเฉียวลิ่วยกกริชขึ้นเพื่อป้องกัน ส่วนกริชในมือซ้ายส่องประกายเย็นวาบออกมา ตวัดลงไปยังข้อมือของช่ายจีทันที

ครั้งนี้ถูกฟันเข้าจนเส้นเอ็นข้อมือขาดลงทันที ช่ายจีก็จะกลายเป็นคนที่ไร้ประโยชน์เช่นกัน

ครั้งนี้ถูกฟันเข้าจนเส้นเอ็นข้อมือขาดลงทันที ช่ายจีก็จะกลายเป็นคนที่ไร้ประโยชน์เช่นกัน

ช่ายจีส่งเสียงร้องอย่างตื่นตระหนก รีบร้อนก้าวถอยหลัง และถึงแม้ว่าเขาจะสูดลมหายใจเข้าลึก ส่งเสียงร้องตะโกนก่อนจะเหวี่ยงดาบยาวออกไป มองดูแล้วช่างน่าสะพรึงกลัว

ทว่า ฝีเท้ากลับดูซวนเซไปเสียแล้ว

และเช่นเดียวกันกับเขา เฉียวลิ่วค่อยๆ ก้าวเข้ามาทีละก้าว กริชสั้นทั้งสองเล่มลอยขึ้นลงอย่างไม่มีช่องโหว่ใด

เว่ยเทียนเหออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น ถามกู้ฉางเฟิงที่อยู่ด้านหลังว่า “ท่านนักบวช นายเห็นเป็นเช่นไร?”