บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 4

บทที่4จูนจิ่วคนเดิมผู้อนาถ

จูนจิ่วยื่นมือรับมีดสั้นออกมาจากกำไลข้อมือจ่อตรงปากจูนเชียนเชียน“อ้าปากอย่างว่าง่ายสิข้าจะลงมืออย่างรวดเร็วไม่เจ็บหรอก”

“ฮือฮือฮือ”จูนเชียนเชียนหรือจะกล้าอ้าปากกัดกรามอย่างสุดแรงแล้วส่ายหัวอย่างเดียว

นางตกใจจนตัวงอเบิกตาโตมองดูจูนจิ่วตกใจกล้วอย่างที่สุดนางน่ากลัวมาก

จูนเชียนเชียนอยากขอความช่วยเหลือแต่บ่าวไพร่ต่างล้มกลิ้งอยู่กับพื้นปี้หลัวตกใจจนเสียงหายในสายตาพวกเขาจูนจิ่วไม่ใช่คนไร้ประโยชน์อย่างเมื่อก่อนอีกต่อไปนางเป็นผีที่โหดเหี้ยมอำมหิตนางกลับมาแก้แค้นแล้ว

จูนจิ่วขมวดคิ้ว“ไม่อ้าปากนึกว่าข้าจะไม่มีหนทางแล้วใช่ไหม?”

จูนจิ่วขยับนิ้วยกคางจูนเชียนเชียนออก

“อ๊าก”

“หยุดนะ”เสียงดังคำรามเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบกำลังเดินมา

มีดสั้นเพิ่งบาดปากของจูนเชียนเชียนเลือดสดๆไหลออกมาจูนจิ่วได้ยินเสียงจึงหันไปดูมองเห็นชายวัยกลางคนจ้องมองนางด้วยความตกใจและโมโหนางหาคนคนนี้ในความทรงจำเขาคือจูนเหลยเทียนเจ้าบ้านบ้านรองเมืองเฟิงหลัว

คนหนึ่งที่เกลียดและต้องการให้จูนจิ่วคนก่อนตายเหมือนกัน

จูนเหลยเทียนตะโกนขึ้นว่า“จูนจิ่วเจ้ากล้าดียังไงยังไม่รีบปล่อยเชียนเชียน”

จูนเชียนเชียนอยากร้องเรียกขอความช่วยเหลือแต่คางโดนถอดออกแล้วในปากยังมีมีดสั้นคาอยู่จึงทำได้เพียงปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างหวาดกลัวแววตามองไปยังจูนเหลยเทียนอย่างขอความช่วยเหลือ

“ทำไมข้าต้องปล่อยนาง?”

“จูนจิ่วเจ้ากล้าดียังไงที่ไม่ฟังคำสั่งข้า”จูนเหลยเทียนถลึงตา

เขาได้ทราบข่าวบอกว่าเรือนทางทิศตะวันออกเฉียงใต้มีเสียงร้องอย่างเจ็บปวดจึงคิดถึงว่าเชียนเชียนเคยมาเล่าข่าวดีให้ฟังว่าได้ฆ่าจูนจิ่วตายแล้วนางจะไปจุดเผาเรือนทิ้งให้จูนจิ่วไม่หลงเหลืออะไรในโลกนี้อีก

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ