จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 430

มีคนบอกว่าเด็กไม่เข้าใจความรัก ความจริงแล้วความรักในตอนนั้นถึงจะเรียกว่าความรัก ไม่มีผมประโยชน์ใดๆ และไม่มีเหมาะสมกับสถานะทางสังคมหรือไม่ ชอบก็คือชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ

สิ่งที่คนอื่นอิจฉากันก็คือช่วงอายุที่มีความรู้เพียงผิวเผิน เพราะตอนนั้นสามารถทำได้ทุกอย่าง เพื่อคนที่รัก!

“เสี่ยงหง คุณคือเสี่ยวหงจริงๆด้วย” พูดพลาง มือทั้งสองที่สั่นของเทียนขุยกอดเธอไว้แน่น

ร่างกายของเสี่ยวหงนุ่มมาก ต่อให้เสื้อผ้าบนเรือนร่างสกปรกมาก เก่ามาก แต่ก็ปกปิดสรีระโตเต็มวัยของเธอไว้ไม่ได้ เสี่ยวหงมีเสน่ห์ของความเป็นผู้หญิงมากกว่าเมื่อก่อนอีก ต่อให้เธอสกปรกมาก แต่ก็บดบังเสน่ห์ของเอาไว้ไม่ได้

ขอบคุณฟ้าดิน ดีที่จอมพลโผ้จวินให้เขาตามมา ไม่งั้นเขาก็ไม่มีทางได้เจอเสี่ยวหงของตนได้

“ไป! ไปกับผม!” เทียนขุยลากเสี่ยวหงมา จับมือเสี่ยวหงไว้ พาเธอออกจากบ้านที่รกร้างแห่งนี้ ไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงถนนใหญ่ เทียนขุยไม่พูดอะไร พาเสี่ยวหงเข้าไปนั่งในรถหงฉีโดยตรง แต่เธอนั่งที่ข้างๆคนขับ

เดิมทีรถคันนี้มีเพียงฟางเหยียนนั่งได้คนเดียวไม่ก็คนที่ฟางเหยียนให้นั่ง วันนี้ถือว่าเทียนขุยตัดสินใจโดยภาระการ แต่เขาเชื่อว่าจอมพลโผ้จวินไม่มีทางตำหนิเขาแน่นอน เรื่องเล็กๆแบบนี้ จอมพลโผ้จวินไม่เก็บมาโกรธเคือง

รถเริ่มขับอย่างนิ่งเรียบบนท้องถนน แววตาทั้งคู่ของเสี่ยวหงเหมือนเด็กที่เพิ่งเกิดใหม่ แปลกประหลาดกับสิ่งรอบกาย แว็บๆเธอก็มองถนน แว็บๆเธอก็หันมาเทียนขุย จากนั้นก็มองรถอีก เสี่ยวหงเป็นคนที่มีความรู้ เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่รถธรรมดา นั่นก็หมายความว่า เทียนขุยในตอนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา! แว็บเดียว เสี่ยวหงก็รู้สึกถึงความแตกต่างอย่างชัดเจน ทั้งสองราวกับคนหนึ่งอยู่บนฟ้าคนหนึ่งอยู่ในนรก

ทั้งสองไม่พูดอะไรในรถ บรรยากาศเริ่มอึดอัดขึ้นมาทันใด แต่ก็ดูออกได้ไม่ยากว่าเทียนขุยตื่นเต้น เขายิ้มอ่อนๆบนใบหน้า การได้เจอกับเสี่ยวหง จะให้เขาไม่ดีใจได้อย่างไรกันเล่า?

เขาอยากจะถามอะไรกับเสี่ยวหง แต่แว็บเดียวก็ไม่รู้แล้วว่าจะถามจากอะไรก่อนดี ด้วยเหตุนี้จึงได้เงียบสงบไป รวบรวมคำพูดได้แล้วค่อยถาม พอเงียบสงัดไป จู่ๆในหัวก็ผุดคำถามขึ้นมามากมาย ไม่รู้ว่าจะถามอะไรก่อนดี

เทียนขุยไม่เคยมีความรักแบบจริงๆจังๆมาก่อน มีเพียงความสวยงามเล็กๆน้อยๆที่อยู่ภายในจิตใจเป็นสิ่งที่เสี่ยวหงทิ้งไว้ให้เขา ดังนั้นตอนที่ได้เจอเสี่ยวหงอีกครั้ง เขาจึงทำอะไรไม่ถูก

“เจ้าวัวรอง คุณ คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่นี่?” ไม่รอคำถามของเทียนขุย เสี่ยวหงก็ได้เอ่ยปากถามขึ้นมา

เทียนขุยตอบรับ ส่งเสียงอ๋อ แล้วกล่าว “เพราะตอนที่ผมกินข้าวเจอกับไอ้พวกลับๆล่อสองตัวนั้น ได้ยินการสนทนาของพวกมัน ดังนั้นจึงได้ตามมาดู”

“ขอบคุณนะ เจ้าวัวรอง!” เสี่ยวหงมองเทียนขุยอย่างจริงจัง แล้วกล่าว “ถ้าไม่ใช่คุณ เกรงว่าจะ…”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ