จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 533

“ใช่ เข่อเข่อ พวกเราหวังดีกับเธอนะ พี่ว่าหมอนั่นไม่คู่ควรกับเธอ!” หยางซงก้าวออกมาเห็นด้วยคนแรก ถึงเขาจะไม่ได้ชอบฉินเข่ออะไรมาก แต่ก็หวังดีจากใจจริงว่าฉินเข่อจะเจอคนที่ฐานะชาติตระกูลเท่าเทียมกัน

เจ้าสามหยางที่ได้รับบาดเจ็บก็พยักหน้าบอก “ใช่ เข่อเข่อ พี่ก็รู้สึกว่าเธอไร้เดียงสาเกินไป ไม่เหมาะกับคนแบบนั้น ถึงพี่จะรู้สึกว่าเขาไม่ได้คิดร้ายกับบ้านเรา แต่ก็ไม่เหมาะจะคบกับเธอ พี่ใหญ่คือหวังดีกับเธอ พี่ก็ว่าควรจะเลิกซะ! เรื่องแบบนี้ต้องเด็ดขาด ต้องพูดทันทีหลังจากพวกเขาออกมา”

ฉินเข่อโดนพูดเกลี้ยกล่อมจนเสียใจ เธอแค่นเสียงหึ กระทืบเท้า พลางพูดอย่างเอาแต่ใจว่า “ฉันไม่!”

พูดจบ ฉินเข่อเดินไปอีกทางทันที

ที่จริงทั้งคู่ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เธอก็ไม่ชอบให้คนมากมายขนาดนั้นคัดค้านเธอ!

ทุกคนแลกสายตากันไปมา สุดท้ายพี่ใหญ่ถอนหายใจยาวพลางว่า “ไม่ว่าเข่อเข่อยอมไหม สรุปแล้วคนคนนี้จะอยู่บ้านเราต่อไม่ได้ คนที่เจ้าเล่ห์แบบนี้ ผิดกับหลักธุรกิจและหลักการปฏิบัติตนของตระกูลหยางเรา พูดอีกอย่างก็คือ เขาไม่เหมาะจะอยู่ตระกูลหยางเรา ดวงไม่สมพงศ์กับตระกูลหยางเรา”

พอพูดจบ เขาพูดกับหยางซงว่า “เจ้าสาม เรื่องนี้ให้แกจัดการ! ไม่ว่าแกจะใช้วิธีอะไร ต้องให้หมอนั่นเลิกกับเข่อเข่อให้ได้ เจ้าเจ็ด ทำให้เข่อเข่อหายเศร้าซะ นี่เป็นเรื่องที่แกถนัดที่สุด ไม่ต้องให้ฉันสอนแกใช่ไหม?”

ภายในห้องเหลือแค่ฟางเหยียนกับหยางจิ่งเซียน ฟางเหยียนขยับคอเสื้อเล็กน้อย พลางถาม “เอาล่ะ มีเรื่องอะไร?”

หยางจิ่งเซียนกลับคำนับโค้งต่ำลง มือประสานกันเป็นหมัดตรงกลางหน้าอกพลางว่า “เรื่องเมื่อครู่ หากทำให้คุณไม่พอใจ ขอได้โปรดอย่าถือสาเลยครับ”

นี่เป็นวิธีที่ตระกูลใหญ่มักใช้กัน และเป็นหนึ่งในมารยาทที่ค่อนข้างโบราณของประเทศหวาด้วย! การสืบทอดแบบนี้หายไปในผู้คนและในเมืองแล้ว แต่กลับหลงเหลืออยู่ในตระกูลใหญ่ที่สืบทอดมายาวนานพวกนี้ เพราะว่าเป็นตระกูลที่สืบทอดมานาน ดังนั้นทุกคนเลยไม่เคยลืม

พอเห็นหยางจิ่งเซียนทำแบบนี้ ฟางเหยียนถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “หยางกง นี่คุณ?”

เมื่อกี้เขายังโทษตนอยู่เลย ตอนนี้กลับมาทำท่าทางแบบนี้ มันทำให้ฟางเหยียนไม่เข้าใจจริงๆ

หยางจิ่งเซียนเงียบไปชั่วครู่ ก่อนพูดขึ้น “ถ้าผมเดาไม่ผิดล่ะก็ คุณคงจะเป็นบุคคลในตำนานคนนั้นในสำนักเจ็ดพิฆาตของประเทศหวาเราล่ะสิ?”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ