จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 564

ปกป้องดินแดนเป็นนิจ ฆ่าคนจนด้านชาไปนานแล้ว ดังนั้นชีวิตของคนในมือของฟางเหยียนก็เป็นแค่มดเท่านั้น ฆ่าคนๆหนึ่ง ต่างอะไรกับการบี้มดตัวหนึ่งให้ตายกันเล่า? เขาฆ่าคน กลับไม่รู้สึกแปลกใจอะไร ถ้าแปลกใจ เขายังถูกขนานนามว่าเป็นเทพแห่งสงคราม?

ใจของหวังชิงชิงเต้นรัวๆ เธอไม่พูดไม่จาสักคำ สักประโยคตลอดทั้งการต่อสู้ เพียงแต่ใช้แววตาที่ตกใจมองฟางเหยียน เธอรู้ว่าคุณชายแข็งแกร่ง แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะแข็งแกร่งจนทำให้คนหายใจไม่ทั่วท้อง

ฆ่าคนต่อหน้าคนของตระกูลทุกคน แล้วยังทิ้งไว้ในห้องโถงของตระกูลโจวอีก นี่เลือดแปดเปื้อนห้องโถงของตระกูลโจวนะ มองคนของตระกูลโจว ทั้งหมดล้วนเงียบกริบ เพียงแต่ยอมรับทุกอย่างตรงหน้าอย่างเงียบๆ

คุณชายแบบนี้ นี่เหตุผลที่จะต้องกลัวคนของตระกูลโจวมั้ย? เธอไร้เดียงสาเกินไป คิดว่าคุณชายจะกลัวตระกูลโจวจริงๆ

ถ้ารู้ว่าคุณชายแข็งแกร่งขนาดนั้น เธอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณชายตั้งนานแล้ว และจะได้ไม่ต้องกลับมาแต่งงานกับเขาเพราะการข่มขู่ของโจวเจิ้ง เธอไตร่ตรองมากไป ตระกูลโจวไม่สามารถเทียบกับคนอย่างคุณชายแบบนี้ได้แม้แต่น้อย

คำพูดนั้นของคุณชายพูดไว้ทั้งหมด ถ้าตระกูลโจวยั่วผม ผมจะทำลายแม้กระทั่งตระกูลโจวนี่ไม่ได้ล้อเล่น ถ้าคุณชายล้างบางตระกูลโจวจริงๆ ตระกูลโจวยังมีคนที่สามารถต้านทานได้อยู่อีกงั้นเหรอ?

บางทีคนนั้นอาจจะต่อสู้ได้ แต่เบื้องหลังของคุณชายยังมีกำลังพลมากมายเลยนะ! ถ้ากองทัพต้องการที่จะทำลายตระกูลโจว ก็แค่คำเดียวเท่านั้น คุณชายแบบนี้ บ้าคลั่งมาก ช่างน่าเลื่อมใส

หวังชิงชิงไม่ได้รู้สึกว่าการที่คุณชายฆ่าจะแปลกประหลาด กลับรู้สึกว่านี่สิคือคุณชายตัวจริง

เมื่อมองฟางเหยียน แววตาของเธอได้ปรากฏความสุขที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติออกมา

“คุณชาย!” ทันใดนั้นหวังชิงชิงก็เดินไปที่ฟางเหยียนอย่างช้าๆ จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าเพรยงแค่ตัวเองสามารถจัดการเรื่องข้างๆกายของเขาได้ ก็เป็นเกียรติอย่างหนึ่งแล้ว

ฟางเหยียนหันไปมองหวังชิงชิง แรงอาฆาตของเขาในขณะนี้ได้หายไป แทนที่ด้วยความเป็นห่วงอย่างหนึ่ง เขามองแก้มของหวังชิงชิง แล้วถาม “ใครตบหน้าของคุณ?”

“หา?” หวังชิงชิงยกมือขึ้นไปจับแก้มที่ถูกตบ ในตอนนี้ หัวใจของคนๆหนึ่งกำลังสั่น เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาจะเต้นออกมาในนาทีนี้แล้ว

คือโจวเจิ้ง สายตาของเขากำลังหลบไป ใจเต้นเร็วขึ้น เขามองวัยรุ่นที่กองลงกับพื้นกลายเป็นศพไปแล้ว แล้วแอบมองรอยแผลที่อยู่บนหน้าของหวังชิงชิง

ตอนนี้ เพียงแค่คำพูดเดียวของหวังชิงชิง จุดจบของเขาต้องเหมือนกับวัยรุ่นที่กองกับพื้นนั่นแน่ๆ

ต่อให้ที่นี่คือตระกูลโจว เขาอยากจะฆ่าตนก็ราวกับการหยิบของออกจากกระเป๋า! เขาในตอนนี้ เป็นแค่มดในกระทะร้อน เขารับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของวัยรุ่นนั่นถึงขั้นที่ตนเข้าใกล้เขาไม่ได้

เขายังถูกฟางเหยียนฆ่าอย่างนี้ ถูกคุณชายคนนี้ของหวังชิงชิงฆ่าตายแล้ว! งั้นตนกับคุณชายของเธอไม่ได้แตกต่างกันมากสุดๆเลยงั้นเหรอ ความแตกต่างแบบนี้ ให้เขาต่อสู้กับอีกฝ่าย จะต่อสู้ยังไง? เอาอะไรไปสู้?

และแล้ว เขาทนกับแรงกดดันในใจไม่ไหวแล้ว คุกเข่าปักลงไปที่พื้น

“ผม ผม ผม!!” ร่างกายของโจวเจิ้งพลางสั่น พลางพูดว่าผมอย่างอ้ำๆอึ้งๆอยู่นานแต่พูดไม่ออกสักคำ

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ