จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 615

หนึ่งในคนที่ล็อกที่สุดก็ต้องเป็นเสี่ยวตงจื่อ เขารู้สึกมึนงงหนักมาก ในหัวดังวิ้งๆ

ลูกพี่หวางเป็นใคร!

เจ้าถิ่นของตำบลจินสุ่ยเจิ้น ผู้นำที่ไม่กลัวฟ้าดิน นึกไม่ถึงว่าจะคุกเข่าให้คนนั้นแล้ว ไม่ใช่แค่คุกเข่า แต่มองสีหน้าที่หวาดกลัวนั้นของเขา ราวกับเห็นผี เป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้นในตำบลจินสุ่ยเจิ้นแน่นอน

จากเสียงคำนับของลูกพี่หวาง ทำให้ทุกคนกลับมาในโลกของความเป็นจริงทันที ทุกคนคิดว่าตาลายแล้ว นึกไม่ถึงว่าลูกพี่หวางจะคุกเข่าให้เจ้านั่น ไม่ใช่แค่คุกเข่า ยังคำนับตลอดอีกด้วย โลกเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย? ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นบ้าบอได้ขนาดนี้!

“ลูกพี่ ไม่สิ นายท่าน ขอโทษครับ ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่รู้จริงๆว่าคนนี้คือคุณ ถ้ารู้ว่าคนนี้เป็นคุณ ผมจะอบรมลูกน้องของตัวเองเข้มงวด ขอนายท่านมองผมเป็นตดแล้วปล่อยผมไปเถอะครับ ได้มั้ย?”

พูดจบ เขาได้มองเสาไฟฟ้าสองสามต้นที่แข็งทื่อ แล้วตวาด “พวกมึงแม่งยังแข็งทื่อกันอยู่ทำไม รีบคุกเข่าสิวะ”

ในเหตุการณ์เงียบสงัด เข็มตกยังได้ยิน แทบจะได้ยินเสียงใจเต้นที่เร็วขึ้นของทุกคน

จากความเสียใจของลูกพี่หวาง ต่งยู่ก็กลับมาได้สติอีกครั้ง มองฟางเหยียนอย่างเหม่อลอย ถาม “ฟางเหยียน นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

พูดจบ หญิงสาวที่อยู่ข้างๆก็เงยหน้ามองฟางเหยียน และอยากรู้ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น

เดิมคิดว่าลูกพี่หวางจะจัดการฟางเหยียนอย่างรุนแรง ใครจะไปรู้ว่าเมื่อเห็นฟางเหยียนจะกลัวยิ่งกว่าเห็นพ่อของตัวเองเสียอีก

ดวงตาที่สงสัยทั้งสองจ้องเข้ามา ฟางเหยียนรู้สึกนิ่งสงบเหมือนสายน้ำ! คนอื่นคุกเข่าให้เขา เขาคุ้นเคยไปนานแล้ว อย่าว่าแต่นักเลงไม่กี่คนเลย ต่อให้เป็นลูกพี่ที่เก่งขนาดไหนล้วนพากันคุกเข่าคลานตัวสั่นต่อหน้าของเขา!

“ได้แล้ว! ไม่ต้องคำนับแล้ว!”

จู่ๆลูกพี่หวางก็ผ่อนคลายถอนหายใจออกมา ที่หน้าผากเป็นแผลเลือดไหลอแกมานานแล้ว ใบหน้าที่หวาดกลัวยังไม่หายไปแม่แต่น้อย ดูท่าทางเขาแล้ว น่าจะจริง ไม่มีใครแสดง แล้วทำรุนแรงต่อตัวเองได้ขนาดนี้

ลูกพี่หวางดูออกถึงความสงสัยของฟางเหยียน จึงได้อธิบายว่า “นายท่าน คนนั้นที่โจรกรรมบนถนนหลวงเมื่อสี่วันก่อน ก็คือลูกน้องของผม คุณอย่าเพิ่งเครียด ผู้น้อยไม่ได้มาล้างแค้น แล้วไม่กล้าพูดถึงการล้างแค้นแน่นอน ผมเพียงก็อยากพูดว่า ก็เพราะเห็นการกระทำอันยิ่งใหญ่ที่นายท่านได้ต่อยสัตว์ประหลาดที่ภูเขาทิพย์ ทำให้ผู้น้อยนับถือนายท่าน นับถือไม่สิ้นสุด เหมือนสายน้ำที่ไม่หยุดไหล นับถือจนก้มตัวลงกราบเลยทีเดียว ผู้น้อยเพียงแค่อยากคบค้าสมาคมกับนายท่าน ต่อให้เป็นสุนัขตัวหนึ่งของนายท่าน ก็จะเป็นสุนัขที่ภักดีแน่นอน

ฟางเหยียนเข้าใจแล้ว น่าจะเป็นตอนที่คนนี้จะไปล้างแค้นให้ลูกน้อง แล้วเห็นเขาระเบิดพลังต่อยสัตว์ประหลาดเข้าพอดี ทำให้ลูกพี่หวางตกใจเอามาก จนถึงขั้นเห็นเขาก็คุกเข่าอ้อนวอนโดยตรง

“แกไม่ใช่คนประเทศหวาสินะ

ลูกพี่หวางไม่เข้าใจว่าฟางเหยียนหมายถึงอะไร แต่ก็ตอบกลับโดยดี เคารพนอบน้อม “ถือว่าใช่ครับ ผมเป็นลูกครึ่งชายแดน พ่อของผมเป็นคนนอกพรมแดน แม่ของผมเป็นคนตำบลจินสุ่ยเจิ้น”

“ในเมื่อไม่ใช่คนประเทศหวา กล้าวางตัวเป็นใหญ่ ใช้กำลังรังแกผู้คน แค่จุดนี้ แกก็สมควรตายแล้ว!”

ลูกพี่หวางสะดุ้ง ร่างกายสั่นขึ้นมา เมื่อกี้นี้ ราวกับเขารับรู้ได้ถึงความตาย และคำพูดของฟางเหยียน เหมือนกับผู้พิพากษากำลังพิพากษาโทษประหารชีวิตของเขา

“ปังๆๆ……”

ลูกพี่หวางศีรษะคำนับจนดังสนั่นเหมือนโขลกกระเทียม เขารู้ว่าฟางเหยียนไม่ได้ล้อเล่น

ลูกพี่ของตัวเองอ้อนวอนต่อหน้าวัยรุ่นคนหนึ่งเหมือนสุนัขอย่างไรอย่างนั้น ถ้าเป็นคนจะรู้สึกอึดอัด อยากจะยิงปืนใส่ฟางเหยียนสักซอง ให้เขารู้ว่าอะไรคือจุดจบ แต่คนหน้างานไม่มีสักคนที่กล้าลั่นไก เพราะลูกพี่หวางไม่สั่งการ ใครกล้าลั่นไก ต้องล้มไปคนแรกแน่ๆ

“เห็นแก่การที่แกรู้สึกเสียใจอย่างนี้ ฉันจะปรานีไม่ให้แกตาย……”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ