จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 616

“ลูกพี่ พวกเราต้องฟังมันจริงๆเหรอ?”

ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้เจ็บเจียนตาย ลูกพี่หวางจะยิงเขาจริงๆ มิน่าล่ะที่คนนี้เป็นได้แค่ลูกน้อง คิดตื้นๆสุดๆ สามารถต่อยสัตว์ประหลาดภูเขาทิพย์ได้ แล้วยังตัดมือซ้ายของเขาอย่างเยือกเย็น คนแบบนี้จะเป็นสามัญชนอยู่มั้ย?ปืนจ่ออยู่มากขนาดนี้ยังกล้าลงมือ นั่นเป็นผลลัพธ์ของการผ่านการฝึกฝนจนเป็นนิจแน่นอน และความมั่นใจที่คนนั้นแสดงออกมา เพียงพอที่จะฆ่าทุกคนในเหตุการณ์ได้รวดเร็ว

ยิ่งไปกว่านั้นถึงแม้คนนั้นดุร้าย แต่เป็นคนที่รักประเทศชาติโดยแท้จริง ไม่งั้นเขาก็ไม่มีทางไว้ชีวิตเขา ให้เขาควบคุมสถานการณ์ที่วุ่นวายตำบลจินสุ่ยเจิ้น รวมๆแล้ว คนแบบนี้ไม่เป็นคนของกองทัพ ไม่ก็เป็นคนใหญ่คนโตที่มีชื่อเสียงเลื่องลือ

ดังนั้นนี่ไม่ได้เป็นเรื่องที่เสียหน้า สำหรับลูกพี่หวาง ยังเป็นโอกาสอย่างหนึ่ง บางทีอาจจะออกจากด้านมืดมาเป็นด้านสว่าง กลับตัวกลับใจ แล้วก็แขนข้างนี้ของเขาถูกคนนี้ตัดไป นี่เป็นเกียรติยศทั้งชีวิตเขา

ความจริง ลูกพี่หวางใช้แขนที่ถูกตัดข้างนี้เป็นเจ้าพ่อเพียงคนเดียวในบริเวณใกล้เคียง ก็เพราะแขนที่เขาสูญเสียไป กลายเป็นเกียรติยศของชีวิตเขา

“กระจายข่าวให้ฉัน ใครกล้าวางตัวเป็นใหญ่ที่ตำบลจินสุ่ยเจิ้นอีกทั้งตีนเขาภูเขาทิพย์ รังแกคนทั่วไป กูจะไม่เกรงใจ อ้อ ปล่อยเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ออกไป ให้พวกคนที่ทำผิดแต่ยังไม่ได้รับผิดจากการกระทำได้รู้ว่าอะไรคือความน่ากลัวที่แท้จริง”

——

ต่งยู่ไม่พูดไม่จาตลอดทาง เหม่อลอยจ้องมองนอกหน้าต่าง ความยอดเยี่ยมของฟางเหยียนประจักษ์ต่อสายตาทุกคน และฟางเหยียนที่คำนึงถึงส่วนรวมแบบนี้กลับห่างไกลจากเธอออกไป เอาจริงๆ เธอไม่อยากกลับไปมาก การที่ได้อยู่ข้างๆฟางเหยียนนานอีกหน่อย เป็นเรื่องที่มีความสุขมาก

สามชั่วโมงให้หลัง รถเข้าถึงตัวเมืองหลัก เดิมฟางเหยียนตัดสินใจจากไป แต่มาถึงที่นี่แล้ว เขาก็ไม่ซีเรียสที่จะไปเยี่ยมต่งโป๋เหวิน

เพราะคนที่แนะนำศาสตราจารย์โจวให้เขารู้จักก็คือต่งโป๋เหวิน!

เจียงตู ตระกูลต่ง

ต่งโป๋เหวินนอนอยู่บนเตียงๆหนึ่ง เขายังคงเป็นเช่นเดิม และยิ่งรู้สึกว่าตัวเองชักจะทนไม่ไหวแล้ว

“แคกๆๆ!” เสียงไอดังออกมา ที่ตามมาไม่ใช่เสมหะ แต่เป็นเลือดสด

“หลี่คัง หลี่คัง!” ต่งโป๋เหวินตะโกนออกไปด้านนอก

ขณะนี้คุณชายคังเดินเข้ามา นี่คือคุณชายคังที่ถูกคนนั้นปล้นบนทางหลวง

เพราะเขากลัวตายแล้วทิ้งต่งยู่ไว้ แล้วกลับมาเจียงตูตามลำพัง

หลังจากมาถึงเจียงตู เขาไม่ได้หลบ แต่มาที่ดูแลพ่อของเธอที่บ้านต่งยู่ ที่คุณชายคังดูแลต่งโป๋เหวินไม่ใช่เพราะรู้สึกผิดหรืออื่นใดแน่นอน แต่เขารู้ว่าคนพวกนั้นต้องฆ่าต่งยู่แน่นอน

พวกเขาเป็นใคร โจรที่พกปืน แล้วยังอยู่ที่ชายแดนอีก ปล้นเงินเสร็จก็รีบออกนอกประเทศโดยปริยาย เมื่อออกไป ต่งยู่ยังกลับมาได้อีกบ้าไรล่ะ!ไม่ตาย ก็ถูกชายฉกรรจ์พวกนั้นพาไปขาย

คุณชายคังเป็นคนฉลาด สิ่งพวกนี้เขารู้ดีมาก

ที่เขาอยู่เป็นเพื่อนต่งโป๋เหวินต่อ เพราะเห็นแก่ทรัพย์สินของครอบครัวเขา ตอนนี้คุณชายคังประสบปัญหาบางอย่าง ดังนั้นสามารถไตร่ตรองอะไรบางอย่างได้พอดี!

หลังจากที่เห็นหลี่คังเข้ามาแล้ว ต่งโป๋เหวินรีบถามว่า “ต่งยู่เธอ เธอยังไม่กลับมาอีกเหรอ?”

หลี่คังถอนหายใจเห้อออกมา แสดงท่าทางโดยเฉพาะจริงๆแล้วกล่าวว่า “ลุงต่งครับ เอาจริงๆ ผมได้ไหว้วานให้คนไปสอบถามแล้ว โจรกลุ่มนั้นเป็นนักเลงที่ขึ้นชื่อที่สุดที่ตีนเขาภูเขาทิพย์ แล้วยังออกนอกเขตแดนบ่อยๆอีกด้วย ครั้งที่แล้วพวกมันลักพาตัวผู้หญิงไปหลายคน ถึงตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย เกรงว่า เกรงว่า...”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ