จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 621

ฟางเหยียนไม่รู้จักผู้ชายตรงหน้ารวมถึงคนหลายสิบคนนี้ ไม่รู้ว่าเจ้าพวกนี้คิดทำอะไรกัน

ก็จริง ครั้งก่อนที่ฟางเหยียนกับเทียนขุยมาหาเรื่องกาวหรง พวกเขาไม่เห็นอาเปียวกับหลงเสี่ยวเฟิง เพราะสองคนนี้แอบสะกดรอยตามมาด้านหลัง ใครจะรู้พอมาก็เห็นภาพฟางเหยียนลงมือฆ่าลูกน้องของกาวหรง จนถึงตอนนี้แค่คิดภาพนั้นขึ้นมา อาเปียวยังหวั่นใจไม่หาย!

เขาเองฝึกวิชามาเหมือนกัน แต่เขาไม่เคยเห็นอะไรร้ายกาจแบบนั้นมาก่อน หมอนี่แค่สะบัดมือไม่กี่ที ฟันคนเหมือนฟันผักปลา ไม่เห็นคนเป็นคนสักนิด! คนฝีมือร้ายกาจขนาดนี้ ตนเองมีอะไรคู่ควรไปต่อกรด้วย!

หลังจากกลับไปวันนั้น เขาเลยแอบไหว้วานคนไปสืบฐานะหมอนี่ ไม่สืบไม่ว่า พอสืบปุ๊บก็รู้ว่าเขาเป็นคุณชายตระกูลฟาง นอกจากนี้แล้วยังสามารถเรียกกำลังพลของกองกำลังระดับภูมิภาคได้ด้วย

นับจากวันนั้นหัวใจของเขาก็เหลือรอยแผลเอาไว้ ถ้าเกิดวันไหนได้เจอหมอนั่นอีก เขาจะคุกเข่าอ้อนวอนเลยทันที เพราะความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายค้ำคออยู่ ตัวเขามีชีวิตที่ไหนไปเสี่ยงกับหมอนั่นกันล่ะ!

ไม่ว่าจะเป็นด้านไหนๆก็เพียงพอทำลายความมั่นใจของเขา! ในใจเขาหมอนี่ไม่ใช่คนนานแล้ว เป็นเทพต่างหาก!

เขาเป็นแค่คนธรรมดา มีหรือจะกล้าหาเรื่องเทพแบบนี้!

ไปต่อกรกับเทพแบบนี้ เขาไม่รู้ตัวเองจะตายเอาวันไหน

ถ้าเขารู้ว่าวันนี้คนที่อยู่ที่ตระกูลต่งจะเป็นฟางเหยียน ต่อให้เขากินดีหมีมากี่อัน ก็ไม่กล้ามาหรอก

“ท่านฟาง ท่านฟาง! ขอร้องล่ะ ไว้ชีวิตผมด้วย ต่อไปขอแค่คุณสั่งมา ขอแค่เรียกใช้ผมอาเปียว ขอแค่คุณสั่งการ ผมจะรับใช้อย่างเต็มที่ บุกน้ำลุยไฟไม่ย่อท้อ!” อาเปียวพูดไปก็เหงื่อไหลแตกพรากไป

ฟางเหยียนอึ้งเล็กน้อยก่อนถาม “นายมาหาฉัน เพื่อพูดเรื่องนี้?”

อาเปียวพยักหน้ารัวๆบอก “ครับครับครับ! ผมมาหาคุณเพื่อบอกเรื่องนี้ เพื่อแสดงความเคารพนับถือที่มีต่อคุณ! ที่จริงความเคารพของผมที่มีต่อคุณกว้างใหญ่ไพศาลราวมหาสมุทร! นี่ไงครับ พอรู้ว่าคุณมาเป็นแขกที่บ้านของท่านต่ง ผมก็เลยแวะมาคารวะซะเลย”

“เหอะเหอะ!” ฟางเหยียนยิ้มเย็นพลางถาม “งั้นหรอ? ในเมื่อมาคารวะ งั้นทำไมต้องพาคนมามากมายแบบนี้? ทำไมถึงพังประตูเข้ามาล่ะ?”

พอโดนฟางเหยียนถาม อาเปียวเบิกตากว้างฉับพลัน เขาอ้าปากพลางว่า “เรื่องนี้ เรื่องนี้เข้าใจผิดกันครับ เข้าใจผิด!”

“เอาล่ะ ไสหัวไปเถอะ!” ฟางเหยียนพูดเสียงเย็นชา เขาขี้เกียจจะสนใจคนอย่างอาเปียวแล้ว

ขยะแบบนี้ไม่คู่ควรพอให้เขาฆ่า!

“ครับครับครับ!” อาเปียวพยักหน้ารัวๆ แทบจะวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนออกจากบ้านต่งโป๋เหวิน

ลูกน้องหนึ่งในนั้นไม่ค่อยเข้าใจ เลยถามขึ้นว่า “พี่ใหญ่ เมื่อกี้พี่ทำอะไรน่ะ? คนนั้นเส้นใหญ่มากหรอ?”

อาเปียวพยักหน้าบอก “เออสิ ถ้าไม่ใหญ่ กูจะคุกเข่าหรอ? พวกแกเบิกตากว้างจำใส่หัวแม่นๆเลยนะ ต่อไปเจอหมอนั่นเมื่อไหร่ ต้องหลบหลีกให้ห่าง หลบไม่ทันจริงๆก็ต้องนอบน้อมเข้าไว้ เข้าใจไหม?”

“อ้าว พี่ใหญ่ เขาเป็นใครกันแน่น่ะ? หรือว่าจะเก่งกาจกว่าลูกพี่หวางของเราอีกหรือไง?”

“ป้าบ!” อาเปียวยกมือขึ้นตบหัวหมอนั่นฉาดใหญ่ ตะคอกใส่ว่า “แกพูดบ้าอะไรเนี่ย?”

หลี่คังที่ตัวเหม็นอยู่ด้านข้างปีนขึ้นมา เขาเห็นภาพแปลกเมื่อกี้เหมือนกัน เดิมคิดว่าพี่เปียวพาคนมามากขนาดนั้น จะลงมือครั้งใหญ่ และจัดการต่งโป๋เหวินกับฟางเหยียนถึงตาย ใครจะรู้ว่าพวกเขากลับคุกเข่าลงกันหมด แถมยังวิ่งหนีออกจากบ้านต่งโป๋เหวินอีก

ไม่ถูกสิ พี่เปียวเก่งขนาดนั้น ทำไมวิ่งออกมาล่ะ?

เขาเข้าไปหาอย่างไม่เข้าใจ แต่พึ่งเดินไปได้สองก้าว ก็ไม่กล้าเข้าใกล้อีก เลยถามโดยเว้นระยะห่างว่า “พี่เปียว จัดการเรียบร้อยไหมครับ? ตาแก่ต่งตายหรือยัง? แล้วหมอนั่นล่ะตายแล้วใช่ไหม?”

“แม่ง!” พออาเปียวได้ยินเสียงหลี่คัง ก็อารมณ์ขึ้นทันที เป็นเพราะเจ้าขยะนี่หาเรื่อง ถ้าไม่ใช่มันเสี้ยมตน ตนคงไม่ต้องโง่วิ่งมาถึงนี่

เมื่อกี้เกือบตายซะแล้ว หมอนี่ต้องรับผิดชอบอย่างหนักเลย

“จัดการ เอาไอ้หน้าหมานี่ให้หนัก!” อาเปียวสั่งลูกน้องตน เขาโกรธจนถึงขีดสุด

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ