จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 670

การมาของรถBentley เป็นจุดสนใจไม่น้อย แต่มันก็เป็นแค่ก้อนหินเล็กๆ ร่วงลงในน้ำ ไม่ได้มีผลกระทบอะไรมาก แต่เจิ้งชงไม่ได้คิดแบบนั้น เขารู้ว่าพอพ่อของตนเองมาถึง ก็จะชำระความอัปยศให้กับตนเองได้ ให้คนที่ทรยศตนเองได้เห็นว่า พวกมันโง่แค่ไหน

พอเห็นว่ารถBentleyกำลังจะจอด เขาก็พยายามดิ้น พี่เปียวควบคุมไว้ไม่อยู่ เลยปล่อยให้เขาดิ้นหนีไปทางรถBentley

“พ่อ ช่วย ช่วยผมด้วย......” เจิ้งชงแหกปากตะโกน

เจิ้งอู่จิ้นแทบจะกูลีกูจอออกมานอกรถ มองแวบเดียว เขาก็รู้ว่าลูกชายบัดซบของตนเองไม่ได้ขอโทษ ไม่เพียงไม่ขอโทษ แถมยังอวดเก่งอีก พอคิดถึงจุดนี้ รู้งี้เขาไม่น่าทำลูกคนนี้มาเลย!

พอหันไป เขาก็เห็นรถหงฉีคันนั้น พอหยีตามองไป ตัวก็อดสั่นไม่ได้ ถ้าเขาเดาไม่ผิดล่ะก็ ทุกอย่างคงจะเป็นเพราะว่าคนในรถสีแดงป้ายทะเบียนหมายเลข1 นี้แหละ พอนึกถึงว่าลูกชายไม่เอาไหนของตนเองไปหาเรื่องหัวหน้าพื้นที่เข้าให้ ในหัวของเขาก็วิ๊งๆ ขึ้นมาทันที

ตระกูลเจิ้งจะล่มก็ไม่แปลก!

คนวัดกันทีภายนอกไม่ได้ น้ำทะเลก็ไม่อาจตวงวัดได้

เจิ้งอู่จิ้นมีลูกก็ตอนแก่ ก็เลยรักเจิ้งชงมาก จะเลี้ยงดูตามใจก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ไหนแต่ไรมาก็มีนิสัยไม่ไว้หน้าใคร ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ไปเล่นกับคนใหญ่ก็พอว่า ตัวมันเองก็ยังไม่รู้อีกว่าสถานการณ์มันร้ายแรงแค่ไหน พ่อรู้นิสัยลูกชายดี เจิ้งอู่จิ้นรู้ว่าเขาคงไม่ฟังคำของตนเอง ก็เลยรีบมาที่นี่ สุดท้ายก็เป็นเหมือนที่คาดไว้

เจิ้งชงไม่ได้เข้าไปขอโทษก็พอว่า กลับกันยังอาศัยอำนาจพ่อเพื่อแก้แค้น!

เจิ้งอู่จิ้นไม่รู้เหมือนกันว่าชาติที่แล้วตนเองทำบาปกรรมอะไรไว้นัก ชาตินี้ถึงได้ส่งเจิ้งชงมาจองเวรตนเอง!

พอเห็นว่าเจิ้งชงใช้มือเท้าคลานลุกขึ้น ก็โกรธจนกัดฟันเงียบ แม้แต่ที่น่องและท้องก็เริ่มสั่น ถูกต้อง เขากำลังโกรธ เห็นได้ชัดว่าโกรธเจิ้งชงมาก ถ้าเป็นไปได้ ตอนนี้เขาอยากจะบีบเจิ้งชงให้ตายเลย เพื่อแสดงความมีคุณธรรม!

ห่างกันแค่เพียงก้าวเดียว เจิ้งชงดูดีใจมาก ความเจ็บปวดทั้งหมดเหมือนจะหายไป ทั้งเจ็บทั้งดีใจ ขอเพียงได้เข้าใกล้พ่อของตนเอง เขาก็จะเหยียบทุกคนให้จมแทบเท้าตนเอง ให้พวกนั้นได้รู้ใครคือพี่ใหญ่ในเจียงตูตัวจริง!

ตุบ!

เจิ้งชงโดนเตะไปหนึ่งตุบ!

เขามองพ่อตนเองอย่างไม่เชื่อสายตา เขาถูกเตะเสียนี่!แต่เด็กจนโต เขาไม่เคยถูกพ่อตนเองตีเลย ไม่ต้องพูดถึงตี แม้แต่จะพูด ก็ต้องยิ้มพูดด้วยเสมอ เพราะกลัวเขาโกรธ แต่ว่าตอนนี้ พ่อของตนเองใช้เท้าเตะ ด้วยอารมณ์นั้น อยากจะเตะไปหลายๆ ครั้งเสียด้วยซ้ำ!

นี่มันอะไรกัน?

มันมีตรงไหนผิดพลาดกันแน่?

พ่อตนเองไม่ไปตีฟางเหยียน แล้วมาเตะตนเองทำไมกัน?

มันไม่ใช่!

สมองพ่อเบลอไปแล้วหรือเปล่า?

รักหวงแหนตนเองมาตลอด อุ้มชูเป็นลูกเทวดา ทำไมถึงลงไม้ลงมือได้?

ปัญหาที่ยังไม่ได้แก้ไหลเข้ามาในหัวของเจิ้งชงรัวๆ เล่นเอาเขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ดวงตาไร้สติ เห็นได้ชัดว่าอึ้งไป จนลืมร้องเจ็บ

โดยเฉพาะประโยคหลังจากนั้นของเจิ้งอู่จิ้น เล่นเอาเจิ้งชงเหมือนถูกฟ้าผ่า ตัวสั่นระริก

“ไอ้ลูกไม่รักดี ยังจะรอช้าอยู่ทำไม รีบไปขอโทษเขาสิ ถ้าเขาไม่ยกโทษให้ วันนี้กูจะฆ่ามึงทิ้ง เพื่อแสดงคุณธรรม”

พ่อเขากูจะฆ่าเขางั้นหรือ? ยังจะให้กูเข้าไปขอโทษอีกหรือ? ล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย วันนี้ไม่ใช่ฟางเหยียนตาย ก็เขาตาย จะให้ไปขอโทษได้อย่างไร?

“พ่อ พ่อบ้าไปแล้วหรือเปล่า ลูกพ่อกำลังโดนทำร้ายอยู่นะพ่อ พ่อยังจะให้ผมไปขอโทษมันอีกหรือไง? พ่อตาบอดหรือไง? ไม่เห็นแผลบนตัวผมหรือไง? พ่อไม่ปวดใจหรือไง? เฮือก.......” เจิ้งชงแทบจะตะโกนออกมา พอจบ ตัวก็สั่นยิ่งกว่าเดิม ราวกลับการพูดเมื่อครู่ ได้ใช้พลังที่เหลือทั้งหมดแล้ว

เจิ้งอู่จิ้นทำหน้านิ่งจนน่ากลัว จ้องมองเจิ้งชงอย่างผิดหวัง แล้วก็แอบเหลือบมองรถหงฉีไปเนืองๆ สุดท้ายก็ตัดสินใจ ยกเท้าขึ้นมา

ตุบ!

ใช้เท้าตอบเจิ้งชงกลับไปอีก!

เจิ้งชงก็กลิ้งไปเหมือนหมาหลายตลบ ครั้งนี้เล่นเอาเขามึนหัวหน้ามืดไป ในท้องก็กลิ้งปั่นป่วนไปหมด

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ