จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 671

เจิ้งอู่จิ้นชะงักไป เพิ่งจะหันหน้ากลับไป เมื่อมองไปใจก็ผิดหวัง สูดลมหายใจเข้า สั่นไปทั้งตัว ตากระตุกรัวๆ กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ อ้าปากกลับพบว่าพูดอะไรไม่ออกแม้แต่นิดเดียว

เจิ้งชงจะมีลักษณะของความเป็นผู้เป็นคนที่ไหนกัน ขณะนี้ทั้งตัวเขาเต็มไปด้วยเลือด มันช่างแผลอุจฉกรรจ์เหลือเกิน ภายใต้ค่ำคืนที่มืดสนิท ดูเหมือนยิ่งน่ากลัวผิดปกติเข้าไปอีก เขาในตอนนี้ที่มีจุดที่สมบูรณ์แม้แต่น้อย เนื้อหนังทั้งหมดล้วนฉีกขาด เหมือนกับเลือดกระฉอกออกมา ทำให้คนขนหัวลุก

แต่ตอนนี้ จู่ๆเจิ้งอู่จิ้นก็นึกถึงคำที่น่ากลัวคำหนึ่ง!

มีความชำนาญ!

น่ากลัวยิ่งนัก!

ไม่ว่ายังไง อย่างน้อยเจิ้งชงก็รักษาชีวิตไว้ได้ นี่ก็เพียงพอแล้ว

“ขอบคุณจอมพลที่ออมมือครับ”

ฟางเหยียนมองเจิ้งอู่จิ้น กล่าวอย่างสงบว่า “ฉันไม่อยากไร้สาระเยอะ จากนี้ไปไม่ต้องให้ฉันพูดอะไรมากแล้วนะ?”

“ครับๆๆ” เจิ้งอู่จิ้นแสดงท่าทางโค้งเก้าสิบองศาอย่างเคารพ เพิ่งจะพบว่าที่หน้าผากได้มีเหงื่อไหลออกมาแล้ว

กลับมาที่รถ ใบหน้าฟางเหยียนยังคงเป็นปกติ กล่าวอย่างสงบว่า “ออกรถ”

คนขับรถสตาร์ทรถอย่างเร็ว เหยียบคันเร่งในทันที

เมื่อรถเก๋งออกไปจากที่นี่ ทุกคนก็โล่งอกโดยสิ้นเชิง ตอนที่ฟางเหยียนยังอยู่ เหมือนกับภูเขาใหญ่ที่สูงตระหง่าน กดทุกคนที่อยู่ในสถานที่ให้หายใจไม่ออก โดยเฉพาะวิธีที่ยอดเยี่ยมที่สุดนั่น ทำให้ทุกคนช็อกจนหาที่เปรียบไม่ได้

เขาแข็งแกร่งขนาดไหน ไม่มีใครรู้ ทุกคนรู้เพียง คืนนี้เอาชีวิตกลับมาได้

เจิ้งชงถือว่าไร้สมรรถภาพโดยสิ้นเชิงแล้ว แต่ความวุ่นวายยังคงต้องจัดการอยู่ แว็บนั้นตอนที่ฟางเหยียนจากไป คนเป็นร้อยจากไปอย่างรวดเร็วทันใด กลัวจะโดนไปด้วย

มาเร็ว ก็ไปเร็ว ท้องถนนกลายเป็นว่างเปล่าในทันที เหลือเพียงเจิ้งอู่จิ้นและคนอื่นอีกทั้งคนที่พี่เปียวพามา

เหมือนพี่เปียวเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มกล่าว “ประธานเจิ้งครับ ดีที่ยังไว้ชีวิต พวกคุณอยู่ที่เจียงตูไม่ได้อีกแล้วครับ รีบไปให้เร็วเถอะครับ”

เจิ้งอู่จิ้นส่ายหน้าอย่างยิ้มแหยๆ แว็บเดียว ราวกับแก่ไปมาก เดินโวซัดดซ เดินไปยังรถเก๋งเบนท์ลีย์อย่างยากลำบาก แผ่นหลังที่ค่อม ดูเหมือนเปล่าเปลี่ยวหมดหนทางอย่างมากมาย

ชีวิตคนสั้นๆไม่กี่สิบปี ขึ้นๆลงๆแต่ก็หายไป ตระกูลเจิ้งที่ดังสุดๆกลับเพราะสาเหตุของเจิ้งชง ทำให้กิจการครอบครัวที่ใหญ่โตพังทลายลงในแว็บเดียว ช่างน่าสลดใจจริงๆ

ฟางฟังและเวินหลานลงจากรถที่ประตูคณะพาณิชย์ เวินหลานไม่อยากลงจากรถ แต่สุดท้ายก็ลงจากรถอย่างจำใจ รถเก๋งหงฉีขับอยู่บนถนนของเจียงตูอย่างเรื่อยเปื่อย แต่จักรพรรดิชิงตี้เหมือนกับเด็กที่อ่อนต่อโลก ไม่เคยเห็นโลกมาก่อน หันมองไปไกลๆรวดเดียว เมื่อเห็นของแปลกใหม่ยังลากฟางเหยียนให้อธิบายให้เขาฟังรวดเดียวอีกด้วย

“จักรพรรดิชิงตี้ ไม่ต้องไปเรื่อยๆแล้ว เลือกมาเลยดีกว่า”

ราวกับว่าจักรพรรดิชิงตี้ไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น ใบหน้ายังคงแปลกใจกับเรื่องที่อยู่นอกหน้าต่าง ดูเหมือนไม่เคยเห็นวิวยามราตรีอย่างนั้น ยังคงจมปลักอยู่กับวิวยามราตรี

แค่สายตาเดียวของฟางเหยียน คนขับรถก็เข้าใจอย่างชัดเจน หยุดรถข้างถนนทันใด

“เป็นผู้ชายที่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ” จักรพรรดิชิงตี้มองบนฟางเหยียน กล่าวตำหนิ

ฟางเหยียนสายตาแหลมคม ราวกับตาอินทรีย์ เพ่งมองจักรพรรดิชิงตี้ กล่าวอย่างสงบว่า “ผมไม่มีเวลามาไร้สาระกับคุณหรอกนะ คุณรู้จักเทียนขุยได้อย่างไรกัน?”

“เทียนขุยคือใคร?” จักรพรรดิชิงตี้สงสัย

จากท่าทางของจักรพรรดิชิงตี้ดูออกไม่ยาก ว่าผู้หญิงคนนี้จงใจ แม้จะปกปิดดีมาก แต่การขยับเบาๆของคิ้ว ส่งสัญญาณลับๆว่าผู้หญิงคนนี้กำลังพูดปลด รวมๆแล้วเธอเอ่ยเทียนขุยสองคำนี้ออกมา ยิ่งมั่นใจข้อเท็จจริงจากคำพูดของหญิงสาวได้มากขึ้น ให้อธิบายอย่างสมเหตุสมผลให้กับเธอ ก็คือเธอไม่สบายใจที่ฟางเหยียนไม่สนใจเธอ

ที่แท้ จักรพรรดิชิงตี้เห็นฟางเหยียนไม่พูดไม่จามาโดยตลอด ก็หัวเราะคิกคิก ยิ้มออกมาอย่างมีเสน่ห์ “สามีคะ ฉันบอกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ?มีเพียงให้พวกเราอยู่กันตามลำพังเท่านั้น ฉันจึงจะบอกคุณได้”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ