จุติใหม่มหาเทพตี้เทียน ภาคสามบทที่่250 แดนมิคสัญญีเก้าหยิน!!

“ เหอะ…เป็นถึงผู้สืบทอดของซวนตี้เหยียน กระทั่งแดนมิคสัญญีเก้าหยินในห้วงมิติโกลาหลก็ยังไม่รู้จักงั้นรึ ”

ราชันเทพมารอเวจีแค่นเสียงอย่างดูถูก ทำให้จ้าวเทียนที่ได้ยินขมวดคิ้วขึ้นทันที เพราะเขารู้สึกเหมือนจะเคยได้ยินคำนี้มาก่อน ไม่ใช่จากความทรงจำในช่วงชีวิตของมหาเทพตี้เทียน แต่มันคือความทรงจำที่ได้รับถ่ายทอดมาจากจักรพรรดินีปิงเยว่

เพียงแต่ปริมาณข้อมูล ในผลึกความทรงจำตลอดนับพันล้านปีของจักรพรรดินีปิงเยว่มีจำนวนมหาศาลมาก จ้าวเทียนจึงต้องใช้เวลาซักพักถึงจะขุดคุ้ยอะไรออกมาได้

‘ แดนมิคสัญญีเก้าหยิน…หรือจะเป็นสุสานหมื่นเอกภพที่ผู้ปกครองซวนตี้เหยียนเคยกล่าวถึง ในช่วงเวลาที่ออกไปสำรวจพื้นที่ภายนอกจักรวาลเป็นครั้งแรก ’

ต้องบอกเลยว่า ก่อนที่สามผู้ปกครองเอกภพจะจากไปนั้น ได้มีการส่งเหล่าผู้แข็งแกร่งในตระกูลเหยียนและอีกสองตระกูลที่เหลือออกไปสำรวจห้วงมิติโกลาหลเป็นการลับ

ทั้งยังมีข้อมูลสำคัญบางส่วน ที่ได้รับมาจากการค้นวิญญาณสายลับต่างจักรวาลที่จับมาได้ ทำให้ได้รู้ถึงข้อจำกัดต่างๆรวมไปถึงอาณาเขตต้องห้ามทั้งหมด

ซึ่งแดนมิคสัญญีเก้าหยิน ได้ถูกจัดไว้เป็นอันดับแรกของสถานที่ที่ไม่ควรล่วงล้ำที่สุด เพราะกระทั่งตัวตนระดับผู้ปกครองเอกภพแห่งจักรวาลระดับสูงเอง หากหลงเข้าไปก็มีโอกาสเก้าตายหนึ่งรอด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้ที่มาจากจักรวาลระดับต่ำหรือระดับกลางเลย

เดิมทีจ้าวเทียนก็พอคาดเดาได้ ว่าปลายทางของหลุมดำที่เกิดจากการระเบิดอย่างรุนแรงของกำแพงเอกภพคงจะส่งพวกเขาออกมาไกลมาก แต่ก็ไม่นึกว่ามันจะถึงขั้นทะลุมาอีกด้านของดินแดนแห่งชีวิตและความตายเลยทีเดียว

เพราะหากเปรียบเทียบห้วงมิติโกลาหลเป็นบึงน้ำขนาดใหญ่ แล้วให้ดอกบัวที่ลอยสูงเหนือน้ำเป็นตัวแทนของจักรวาลระดับกลางและระดับสูงที่คงอยู่มาเนิ่นนาน ส่วนดอกบัวที่เพิ่งจะผลิบานโผล่พ้นผิวน้ำ ก็แทนจักรวาลระดับแรกเริ่มที่ถือกำเนิดใหม่

แดนมิคสัญญีเก้าหยิน ก็คือพื้นที่ลึกสุดใต้บึงน้ำที่เต็มไปด้วยเศษซากดอกบัวที่เหี่ยวเฉา หรือก็คือจักรวาลที่สิ้นอายุขัยตามธรรมชาติหรือดับสูญไปเพราะถูกทำลาย มีชะตากรรมเช่นเดียวกับซากบัวที่ต้องกลายเป็นอาหารให้กุ้งหอยปูปลาใช้ดำเนินชีวิต

ซึ่งความน่ากลัวที่แท้จริงของแดนมิคสัญญีเก้าหยิน ก็อยู่ตรงที่บางสิ่งบางอย่างที่มีหน้าที่กำจัดเศษซากจักรวาลที่พังทลายเช่นเดียวกับกุ้งหอยปูปลาที่กัดกินเศษซากดอกบัวนี่เอง

‘ จากข้อมูลที่ผู้ปกครองซวนตี้เหยียนรวบรวมมา เมื่อจักรวาลถูกทำลายโดยผู้แข็งแกร่งก่อนสิ้นอายุขัยและร่วงหล่นลงมาสู่แดนมิคสัญญีเก้าหยิน ในช่วงเวลาใกล้เคียงกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า’

‘ ดวงวิญญาณแค้นของสิ่งมีชีวิตจำนวนนับไม่ถ้วนที่สูญสิ้นไป จะถูกดึงดูดเข้าหากันแล้วหลอมรวมถือกำเนิดเป็นตัวตนใหม่ ที่เต็มไปด้วยความกระหายในการกลืนกินสรรพสิ่ง ’

ยิ่งจ้าวเทียนสืบค้นความทรงจำของจักรพรรดินีปิงเยว่เท่าไหร่ สีหน้าของเขาก็ยิ่งหมองคล้ำลงเท่านั้น เพราะศัตรูในครั้งนี้คืออสูรร้ายที่คงอยู่มานานหลายแสนล้านปีหรืออาจจะเป็นล้านล้านปีเลยด้วยซ้ำ

ต่อให้แรกเริ่มเดิมทีพวกมันจะไม่ค่อยแข็งแกร่งนัก แต่เมื่อผ่านกาลเวลายาวนานและได้กลืนเศษซากจักรวาลที่ร่วงหล่นลงมานับไม่ถ้วน รวมไปถึงกลืนกินกันเองเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่ง ในปัจจุบันนี้ก็ไม่รู้ว่ามีตัวตนที่อยู่เหนือขอบเขตจักรพรรดิเทพมากมายเท่าไหร่

โดยเฉพาะตัวสูงสุดทั้งเก้าที่ถือกำเนิดมาพร้อมกับห้วงมิติโกลาหล และได้ชื่อว่าเป็นผู้ปกครองแท้จริงแห่งแดนมิคสัญญีเก้าหยิน

“ เก้าทารก… ”

จ้าวเทียนเหมือนถูกสิ่งลี้ลับบางอย่างล่อลวงให้พูดคำหนึ่งออกมา แต่ก็สามารถเจตจำนงอันแข็งแกร่งหยุดไว้ได้ทัน เพราะเขาจำได้ว่านี่คือนามต้องห้ามในสถานที่แห่งนี้ หากเผลอเอ่ยออกไปก็จะเป็นการเรียกเจ้าสิ่งนั้นปรากฏตัวขึ้นทันที

“ ดูเหมือนเจ้าจะเข้าใจสถานการณ์แล้วสินะ พวกเรามาทำข้อตกลงกันเถอะ หากต้องการหลบออกไปจากสถานที่บัดซบนี่ เจ้ากับข้าก็ต้องร่วมมือกันเท่านั้น ”