จุติใหม่มหาเทพตี้เทียน ภาคสามบทที่่251 เทพบรรพชนต้นไม้เอกภพ!!

ณ ดินแดนแห่งความตายที่ไร้ซึ่งกลิ่นอายแห่งชีวิต ทั้งผืนปฐพีและท้องนภาล้วนถูกปกคลุมไปด้วยหมอกควันสีแดงฉานราวกับตกอยู่ท่ามกลางทะเลโลหิตไร้จุดสิ้นสุด

ฉัวะ!ๆๆๆ ครืนนน!

เมื่อจ้าวเทียนเห็นซากศพอสูรตะขาบสีแดงขนาดยักษ์ ถูกพยุหะค่ายกลกระบี่ฟันขาดเป็นชิ้นๆร่วงหล่นลงพื้น เขาก็ลอบถอนหายใจเบาๆ ที่การต่อสู้เมื่อครู่นี้ไม่ได้ดึงดูดศัตรูกลุ่มใหม่เข้ามาตามที่กังวลอยู่

เพราะยิ่งทั้งสองเข้าใกล้จุดหมายปลายทางมากขึ้นเท่าไหร่ ทั้งความแข็งแกร่งและความถี่ในการพบเจออสูรหยินที่หลบซ่อนในหมอกแดงก็ยิ่งเพิ่มสูงขึ้น เลยต้องสิ้นเปลืองทั้งเวลาและเรี่ยวแรงมากกว่าเดิม

ซึ่งเหตุผลที่มันเป็นแบบนี้ ก็คงเป็นเพราะอสูรหยินในพื้นที่ใกล้เคียงทั้งหมด ได้ถูกการร่วงหล่นของซากจักรวาลดึงดูดให้มารวมตัวกัน เพื่อแก่งแย่งช่วงชิงมื้ออาหารอันโอชะที่หลายล้านปีจะเกิดขึ้นซักครั้งหนึ่ง

วูป!

ร่างกายจ้าวเทียนเริ่มปลดปล่อยเปลวเพลิงสีทอง ขจัดพิษคำสาบตกค้างจากการต่อสู้ออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะใช้เคล็ดกายาอมตะฟื้นฟูอาการบาดเจ็บทั้งหมด

“ บัดซบ! ถ้าเป็นเช่นนี้กว่าพวกเราจะไปถึงจุดหมาย คงผ่านการต่อสู้ไม่จบไม่สิ้นจนกลายเป็นอาหารพวกมันซักตัวแน่ เห็นทีจะต้องเปลี่ยนวิธีการใหม่ ”

ราชันเทพมารอเวจีพูดขึ้นด้วยท่าทีเคร่งเครียด ก่อนจะเก็บง้าวจักรพรรดิมารทมิฬเข้าไปในร่างกาย แล้วเดินตรงมาหาจ้าวเทียนโดยทิ้งซากศพอสรพิษยักษ์สามเขาไว้เบื้องหลัง

“ จากที่ข้าสัมผัสได้ ปัญหาน่าจะมาจากกลิ่นอายหยางบริสุทธิ์ในตัวเจ้าดึงดูดศัตรูมากเกินไป เมื่ออยู่ภายในดินแดนหยินแห่งความตายเช่นนี้ มันก็คล้ายกับเปลวไฟท่ามกลางความมืดไม่มีผิด ”

“ ลองบอกวิธีของแกมาสิ ” จ้าวเทียนถามกลับไปสั้นๆ เขาเองก็มองออกเช่นกัน ว่าส่วนใหญ่อสูรหยินที่ปรากฏตัวช่วงหลังๆ ล้วนกำหนดเป้าหมายมาที่ตนเองก่อนแทบทั้งสิ้น

ดังนั้น สิ่งแรกที่จ้าวเทียนสมควรทำเป็นอย่างแรก ก็คือการรีบแก้ไขปัญหาข้อนี้โดยเร็วที่สุด ถ้าไม่อยากถูกฝูงอสูรร้ายรุมฉีกทึ้งจนตายแล้วกลายเป็นอาหารของพวกมัน

“ วิธีของข้านั้นง่ายมาก ” ราชันเทพมารอเวจีฉีกยิ้มขึ้นอย่างเฉยชา ก่อนจะเปิดรอยแยกมิติขนาดเล็กที่กลางหน้าผาก ทำให้มองเห็นพระราชวังโครงกระดูกทมิฬปลดปล่อยออร่าอันน่าสะพรึงกลัวลอยเด่นอยู่ด้านใน

“ แค่ให้เจ้า เข้ามาหลบซ่อนตัวอยู่ในนี้ก็พอแล้ว ”

!!

จ้าวเทียนรู้สึกเหมือนตนเองหูฝาดไป เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจอมมารที่ชั่วร้ายและเห็นแก่ตัวอย่างอีกฝ่าย จะกล้าเชื้อเชิญศัตรูอย่างเขาเข้าไปซ่อนตัวในพื้นที่จิตวิญญาณของตัวเอง

เพราะนี่คือพื้นที่ต้องห้ามและตำแหน่งอันเป็นจุดตายของผู้ฝึกตนทุกคน ถึงต่อให้ราชันเทพมารอเวจีจะสามารถฟื้นคืนชีพได้หลายครั้ง แต่ถ้าพระราชวังจิตวิญญาณถูกทำลาย ตัวมันก็ต้องเผชิญกับช่วงเวลาอันเลวร้ายแน่นอน

“ น่าสนใจดีนิ…ไม่กลัวฉันฉวยโอกาสนี้สังหารแกงั้นเหรอ ” จ้าวเทียนถามย้ำขึ้น แล้วชี้คมกระบี่ไปที่จุดตายฝ่ายตรงข้าม สีหน้าของเขาดูจริงจังเป็นอย่างมาก

ต้องไม่ลืมว่า ที่นี่คือแดนมิคสัญญีเก้าหยินซึ่งปราศจากพลังงานแห่งกฎเกณฑ์คอยควบคุมบงการสรรพสิ่ง

“ เหอะ! แกยังคิดว่าจะมีโอกาสถอนทัพกลับไปได้อีกงั้นเหรอ ”

ทว่า ในขณะที่ทั้งสองฝ่ายกำลังถกเถียงกันอยู่นั้น จิตวิญญาณของจักรวาลระดับสูงที่กำลังร่วงหล่นลงมา ก็เหมือนถูกปลุกตื่นขึ้นจากนิทราอันยาวนานคล้ายกับต้องการดิ้นรนครั้งสุดท้าย

ทำให้มันระเบิดออร่าแห่งชีวิตทั้งหมดออกมา และเริ่มอาละวาดฟาดฟันกิ่งก้านทั้งหมดออกไปรอบด้าน ด้วยความคลุ้มคลั่งเกรี้ยวกราด ราวกับต้องการบดขยี้สรรพสิ่งเป็นจุล

วูป!ๆๆๆ เปรี้ยงง!ๆๆๆๆๆ

หมื่นกฎเกณฑ์ถักทอกันเป็นเก้าร้อยเก้าสิบเก้าวงแหวน ทำลายพันธนาการผูกมัดของแดนมิคสัญญีเก้าหยิน เพื่อปลดปล่อยตนเองจากข้อจำกัดทั้งมวล

จากนั้น

วิ้ง!ๆๆๆๆ ฉัวะ!ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ใบไม้ทั้งหมดของต้นไม้เอกภพ ก็แปรเปลี่ยนเป็นกระบี่แสงหลายพันล้านเล่มพุ่งทะลวงออกไปพลิกคว่ำฟ้าดินด้วยเจตจำนงไร้ขีดจำกัด แม้แต่หมอกควันสีแดงที่ปกคลุมอาณาเขตนี้อยู่ก็ยังถูกกวาดออกไปหมดสิ้นไม่มีเหลือ

อานุภาพการโจมตีในครั้งนี้ แฝงไปด้วยมรรคาเต๋าอันยิ่งใหญ่ และฤทธานุภาพไร้เทียมทานแห่งตัวตนอมตะ ทรงพลังยิ่งกว่าคู่ต่อสู้ใดๆที่จ้าวเทียนเคยเผชิญมามากนัก ทำให้การต่อสู้ระหว่างเขากับราชันเทพมารอเวจีที่ผ่านมาดูเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลย

“ รีบป้องกันเอาไว้…เร็วเข้า!! ”

วูบ!ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ไวเท่าความคิด ทั้งจ้าวเทียนและราชันเทพมารอเวจีรีบปลดปล่อยกระบี่ราชันสวรรค์และง้าวจักรพรรดิมารทมิฬออกมา

เพื่อไม่เปิดเผยร่างที่แท้จริง พวกเขาเลยใช้เจตจำนงของตนเองควบคุมอาวุธฟันกวาดไปรอบด้าน ต้านทานกระบี่แสงจำนวนนับไม่ถ้วน ที่กำลังถาโถมเข้าใส่ดุจคลื่นทะเลอันคลุ้มคลั่ง

ยี่สิบลมหายใจผ่านไป…

เมื่อได้ปลดปล่อยพลังที่เหลือออกไปจนหมดสิ้น ในที่สุดเนบิวลารูปดวงตาสีทองที่ลอยเด่นอยู่ตรงขอบฟ้าก็ค่อยๆดับแสงลง พร้อมกับเงาร่างของต้นไม้เอกภพที่เริ่มแห้งเหี่ยวเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตายร่วงหล่นลงมาช้าๆ

ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่การโจมตีครั้งสุดท้ายของต้นไม้เอกภพระดับสูงสุด ก็ได้เข่นฆ่าเหล่าอสรูหยินระดับต่ำจนบาดเจ็บล้มตายจำนวนนับไม่ถ้วน ทิ้งซากศพไว้เกลื่อนกลาดมากมายสุดคณานับ

โชคดีที่พวกเราอยู่ห่างออกมามาก ไม่งั้นการโจมตีเมื่อครู่นี้คงกวาดเอาพวกเราลงหลุมไปด้วย ”