"เวลาชั่งพอเหมาะ...เจแปนมาก็ดี เรากำลังคุยเรื่องคุณ" ฉันกำมือที่วางบนตักแน่น ก่อนจะหลับตานิ่งๆสักพักเพื่อให้กำลังใจตัวเอง
"ค่ะ เรื่องอะไรคะ?" คุณเต้ผายมือไปที่กวาง เธอเหล่ตามองฉันแล้วกัดฟัน จนเส้นเลือดปูดขึ้นตามขมับ มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ได้โปรด..อย่ามีเรื่องอะไรให้ฉันปวดหัวเลย ฉันมีโซลอยู่ในท้องฉันไม่อยากเครียด!!!
"เจแปน ขายตัวให้กัปตันต้นไม้ค่ะ!" ฉันดีดตัวลุกจากเก้าอี้ แล้วหันไปตะคอกกวางทันที
"ห้ะ?!!! เธอจะบ้ารึไง!!!"
"อย่าใช่อารมณ์ อธิบายผมเจแปน...คุณขายตัวจริงรึป่าว?-_-"
ฉันยืนกำมือแน่น ตอนนี้ฉันอยากจะกระชากหัวกวางมาตบจริงๆ แล้วคุณเต้จะให้ฉันอธิบายอะไรอีก?! ในเมื่อฉันไม่ได้ขายตัว!! จะบอกว่ากัปตันต้นไม้ข่มขืนฉันก็ไม่ได้...นั่นแฟนฉัน!!
"ไม่ได้ขายค่ะ เจแปนกับกัปตันเราคบกัน และกำลังจะแต่งงานกันเร็วๆนี้"
"ขายค่ะ เจแปนโกหก เมื่อวันที่ 28 เดือนxx กัปตันต้นไม้ซื้อเจแปนผ่านกวาง กวางโชว์สลิปเงินโอนเข้าได้ค่ะ จำได้ขึ้นใจ..ไฟลท์นิวยอร์ก"
ฉันมองกวางอึ้งๆ อะไรนะ..ซื้อฉัน?! เป็นไปได้ยังไงเขาโอนเงินให้กวางด้วยเหรอ?! ไม่เห็นจะบอกฉันเลย เขาบอกแค่เรื่องรหัสลับ หรือว่าวันนั้น..กัปตันจ้างกวางไปนอนที่อื่นและขอคีย์การ์ดเธอมา
ฉันฉุกคิดได้ไม่นาน..อยู่ๆกวางก็หันมายิ้มที่มุมปาก ก่อนเธอจะส่งโทรศัพท์มือถือให้คุณเต้ ซึ่งฉันมองไกลๆก็รู้..ว่ารูปในจอที่โชว์อยู่มันเป็นรูปอะไร
รูปสลิปโอนเงิน!
"สามหมื่นบาท นี่ผมต้องเรียกกัปตันต้นไม้..ทายาทวรพงศ์กุลมาคุยไหม?"
"คุณเต้คะ..เจแปนไม่ได้ขายตัว ไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนั้นเลยนะคะ" ฉันพยายามอธิบาย ทั้งยกมือห้ามไม่ให้กวางพูดต่อ ทั้งร้องไห้ออกมา..
"คุณเต้ต้องทนฟังคำแก้ตัวของเจแปนหน่อยนะคะ เพราะวันนั้นกัปตันต้นไม้เป็นแขกประเดิมคนแรกของเธอ จนกัปตันเขาติดใจ..ตกหลุมรักและขอคบมาถึงทุกวันนี้ เจแปนก็เลยอ้างได้..."
"เงียบ อีนรก!!"
"เจแปน!" ฉันกำมือสองข้างแน่น แน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ แล้วตอนนี้ฉันก็โกรธมาก โกรธและจ้องกวางไม่ละสายตา
ฉันไม่สนใจคุณเต้..ไม่สนใจภาพลักษณ์แอร์โฮสเตสระดับ First Classที่ได้มา เพราะที่อารมณ์มันพุ่งทะยานขึ้นขีดสุดแบบนี้ มันเกินทนจริงๆ!! ถ้าอีนรกตรงหน้าไม่ได้รับผลกรรม...ฉันก็จะไม่หยุดเหมือนกัน
"แกเป็นคนให้คีย์การ์ดกัปตันเอง แกทิ้งฉันให้อยู่ห้องคนเดียว!! เพราะแก!.."
"เจแปนพอ... กวางคุณออกไป!!" ฉันหายใจหอบ..ไม่ได้เหนื่อยแต่มันโมโหสุดขีด เพราะตั้งแต่เกิดมา ฉันไม่เคยโมโหอะไรขนาดนี้เลย
เมื่อกวางได้ยินคำสั่ง..เธอก็ลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะจ้องฉันไม่ละสายตาแล้วหยิบกระเป๋าเชิดหน้าเดินออกไป
สุดท้ายในห้องนี้..ก็เหลือแค่ฉันกับคุณเต้
"นั่งลงคนสวย..นั่งและมองหน้าผม" ฉันคลายมือที่กำช้าๆ..และค่อยๆหันไปมองตามเสียง
"มีอะไรคะ จะไล่เจแปนออก จะลดเจแปนลงมาอยู่ Economy จะอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ ให้มันจบและขอร้องนะคะ ช่วยจัดการผู้หญิงคนนั้นให้เธอรู้สำนึกสักที!!"
คุณเต้ยิ้ม..ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปที่ประตู และสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อมือขาวๆกดล็อก แกร๊ก!ที่ลูกบิด แล้วเขา..หันมามองฉันหัวจรดเท้า
เขามองไล่ลงไป..มองด้วยสายที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
"คุณขายตัวจริงรึป่าว?..." คุณเต้ถาม..พร้อมกับเดินมาที่เก้าอี้ที่ฉันนั่ง เขาฉีกยิ้มช้าๆ..ที่มุมปาก ก่อนสุดท้ายจะเอามือสองข้างค้ำที่วางแขน..โน้มลงมา
ฉันนั่งเกร็งหายใจติดขัดไปชั่วขณะ พยายามจ้องสายตาที่มีเลศนัยคู่นั้น...อย่างกล้าๆกลัวๆ
"คุณเต้...ขอร้องค่ะ ไม่ว่าคุณจะ.."
"จุ๊ๆ เจแปนมองหน้าผม...ถ้าคุณอยากสุขสบาย และอยู่ในFirst Class ยาวๆ เลิกขายให้คนอื่น..."
"เจแปนไม่ได้้..." ฉันพูดไม่ทันจบ นิ้วชี้ยาวของคุณเต้..ก็แตะที่ริมฝีปากฉัน
"ผมแค่จะให้..คุณขายให้ผมคนเดียว^^" อีกแล้วเหรอ?! ทำไมชีวิตฉันวนเวียนอยู่แค่เรื่องนี้! ฉันเหมือนผู้หญิงขายตัวนักรึไง?! อยู่ๆความน้อยเนื้อต่ำใจก็ทำน้ำตาฉันไหลออกมา ก่อนที่ฉันจะก้มหน้าลงช้าๆ..เพื่อหลบสายตาของคนจ้องรอคำตอบ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน