เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 12

บทที่12 การบังคับใช้สิทธิ์ของสามี

เวลาเหมือนจะสงบนิ่งไปอยู่ครู่หนึ่ง

เสิ่นเฉียวนั่งลงบนตักของเย่โม่เซิน เธอตกตะลึงนิ่งอยู่กับที่

เขา เขาทำอะไรน่ะ

กลิ่นไอของสุภาพบุรุษแผ่ซ่านไปยังบรรยากาศโดยรอบ บุกผ่าเข้าไปยังประสาทสัมผัสของเธอในทันใด

“ปล่อย ปล่อยฉัน!” นิ่งบื้อไปอยู่สองวินาทีก่อนที่เสิ่นเฉียวจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง เธอยืดเหยียดแขนไปยันหน้าอกเขาเอาไว้ เพื่อพยายามที่จะเพิ่มระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งคู่

เพี๊ยะ!

เย่โม่เซินกำข้อมือของหญิงสาวเอาไว้ มีหน้าดำทะมึนยามคว้าข้อมือเธอไว้แน่น น้ำเสียงเย็นชา “สามีคนก่อน ไม่ได้สอนคุณรึไงว่าต้องทำยังไง หรือว่าคุณตั้งใจแกล้งทำเป็นหลอกผม หวังจะให้ผมสอนคุณใช่มั๊ยล่ะ”

“ว่าไงนะ”

“ถ้าอย่างนั้น ก็ตามใจคุณแล้วกันนะ”

แกรก---

เย่โม่เซินจับข้อมือเธอกดลงบนหัวเข็มขัด เสียงคลิกดังอยู่เสียงหนึ่ง

เข็มขัดก็คลายออก….

เสิ่นเฉียวรู้สึกเหมือนว่าสมองหยุดทำงานไปชั่วขณะ นัยน์ตาคู่หนึ่งซึ่งกำลังถูกจับจ้องโดยเย่โม่เซิน ค่อยๆเบิกโตขึ้นเหมือนฤดูใบไม้ผลิอันเย็นยะเยือก

สายเข็มขัดถูกโยนไปที่ด้านข้าง เสียงความคิดเบาๆดึงสติเสิ่นเฉียวให้กลับคืนมา

แต่ว่าสมองเสิ่นเฉียวนั้นมึนงงไปหมดแล้ว ดังนั้นร่างกายจึงไม่ตอบสนอง

“คราวนี้รู้แล้วรึยัง”

เย่โม่เซินกระแอมเสียงและถามขึ้นมา

เสิ่นเฉียวนั่งอยู่บนตักเขา จ้องเขาในระยะประชิด

ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ดวงตาคมลึกสีแทน จมูกตั้งตรงเป็นสัน ริมฝีปากบางเหมือนเป็นเส้นตรง คงจะไม่อาจปฏิเสธได้ว่า เย่โม่เซินช่างเป็นชายหนุ่มรูปงาม

ลำพังด้วยเบ้าหน้าเช่นนี้ สามารถทำให้หญิงสาวหลงใหลกันทั่วทั้งเมืองเป่ย

เพียงแต่ว่า เสิ่นเฉียวไม่สามารถลืมได้ ว่าเขาทำให้เธออับอาย

เมื่อเห็นว่าเขาค่อยๆเข้าใกล้เธอขึ้นเรื่อยๆ เสิ่นเฉียวก็สติแตกโดยไม่รู้ตัว

สายตาอันแหลมคมของเย่โม่เซิน นิ้วเรียวยาวเชยไปที่ปลายคางของเธอ น้ำเสียงอันชั่วร้ายก็พูดขึ้น “จะหลบทำบ้าอะไร จะอ่อยผมอย่างนั้นรึ ทำไม คุณคิดว่าผมจะสนใจผู้หญิงที่แต่งงานรอบสองอย่างคุณน่ะรึ

“เปล่านะ!” เสิ่นเฉียวไม่ต้องการทนฟังคำพูดน่าอับอายจากปากของเขาอีก เธอขบกัดริมฝีปากล่างของตนเองจนแน่น “ถ้าหากว่าคุณไม่ได้สนใจผู้หญิงแต่งงานสองรอบอย่างฉันแล้วล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยฉันซะ”

“ว่าไงนะ จะสนใจหรือไม่สนใจ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่ผมจะปล่อยคุณรึเปล่ายังไงล่ะ”

เมื่อฟังจบ เสิ่นเฉียวก็เบิกตาโต “คุณ…”

“อ๊ะ” ริมฝีปากอันเย็นเยือกประกบลงบนริมฝีปากแดงและสั่นเทาด้วยความประหม่าของเธอ

สมองเสิ่นเฉียวว่างเปล่าอยู่สองสามวินาทีก่อนที่เธอจะได้สติกลับมา ก่อนที่เธอจะยื่นมือออกไปผลักหน้าอกชายคนนั้นออก

เดิมทีเย่โม่เซินแค่ต้องการทำให้เธอรู้สึกอับอาย อยากจะเห็นฝีไม้ลายมือว่าผู้หญิงที่แต่งงานสองหนจะจูบได้เด็ดแค่ไหน ปฏิกิริยาของเธอไม่เป็นไปดังที่เขาคาดไว้ ไม่รู้จักวิธีแลกเปลี่ยนลมหายใจเลยสักนิด เรี่ยวแรงที่จะต่อต้านก็ไม่มี ยอมให้เขารังแก

บ้าจริง!

ถ้าหากว่าอยากจะยั่วยวนเขา เธอก็ควรที่ใช้ช่วงจังหวะเวลานี้เล้าโลมเขาไม่ใช่หรือไง

ทันใดนั้น เย่โม่เซินก็ฉุดกระชากคนในอ้อมแขนออก ผละจากริมฝีปากของเธอ “ทำไมโง่อย่างนี้”

เสิ่นเฉียวถูกจูบจนสมองงงเบลอไปหมด

นอกจากผู้ชายคนนั้นเมื่อหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ เธอก็ไม่เคยมีประสบการณ์การจูบอย่างเผด็จการเช่นนี้มาก่อน เย่โม่เซินนั้นพละกำลังแข็งแกร่งมาก เป็นเหมือนเสือดาวอันดุร้าย ตะครุบคุณไว้แล้วก็เข้าโจมตีคุณอย่างบ้าคลั่ง ไม่ปล่อยให้คุณได้มีโอกาสพักหายใจใดๆทั้งสิ้น

ไม่ว่าคุณจะทำอย่างไร ก็หนีไม่พ้น

ในปากเต็มไปด้วยกลิ่นลมหายใจอันไม่คุ้นชินของชายหนุ่ม ช่วงแรกเสิ่นเฉียวก็ฝืน แต่ว่าหลังจากที่ถูกจูบไปร่างกายก็ค่อยๆอ่อนระทวย ตอนนี้ถูกเย่โม่เซินดึงออก ความคิดยังคงล่องลอยอยู่ สายตาจ้องมองเขาด้วยความสับสน ไม่ได้พูดอะไรออกมาทั้งนั้น

เย่โม่เซินหรี่ตาลงจ้องอย่างเป็นอันตราย เขาจับจ้องไปที่ดวงตาอันใกล้แค่เอื้อมคู่นั้น

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่