เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1133

ลู่ฝานเดินเข้าไปมองดูแป๊บนึง แล้วพูดว่า “ปราณชี่แหลมคม วิทยายุทธที่แข็งแกร่ง แต่กลับฟันลงบนพื้น”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดอย่างกลัดกลุ้ม “ใครมันว่างถึงขั้นมาฝึกกระบี่ที่นี่!”

ลู่ฝานพูดว่า “ใช่ ใครมันว่างขนาดนี้ ฝึกกระบี่ที่นี่ นี่ไม่ใช่รอยแยก แต่เป็นรอยกระบี่ เซียนบู๊หวางเหมิ่ง ศพของนายคือพื้นที่กว้างใหญ่แห่งนี้สินะ หรือจะเรียกว่าพื้นที่กว้างใหญ่แห่งนี้คือนาย!”

“ฮ่าๆๆๆ!”

เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งดังมาจากทุกทิศ ขณะนั้นอยู่ดีๆ พื้นดินก็สั่นสะเทือนขึ้นอย่างรุนแรง

ศพนับไม่ถ้วนบนที่รกร้าง กลายเป็นแสงกระจัดกระจาย ซึมลงไปในพื้นดิน

หลังจากนั้นลู่ฝานเห็นตรงสุดสายตา มีมือหนึ่งปรากฏขึ้น

มันไม่ใช่มือ แต่เหมือนภูเขาที่ทอดยาว

มือยักษ์ที่น่ากลัวคว้าขึ้นไปบนฟ้า ตอนนี้ทั้งท้องฟ้ากลายเป็นหน้าคน เป็นใบหน้าของเซียนบู๊หวางเหมิ่ง

“เด็กที่ดี นายดูออกหมดแล้ว ฉันนึกว่านายจะคิดนานซะอีก!”

มือยักษ์นั่นวนไปมาบนฟ้าสองสามครั้ง กำลังเกาอาการคันชัดๆ ขอบฟ้าแกว่งไปแกว่งมาครู่หนึ่ง

แม้ลู่ฝานเตรียมใจไว้แล้ว แต่ก็ยังตกใจกับเซียนบู๊กระบี่คลั่งอยู่ดี

ตัวเป็นพื้นดิน หัวเป็นท้องฟ้า นิ้วทั้งห้าเป็นภูเขา

นี่คือลักษณะของผู้แข็งแกร่งเหรอ

เหมือนเซียนบู๊กระบี่คลั่งมองความคิดลู่ฝานออก หัวเราะลั่นแล้วพูดว่า “ไม่ต้องตกใจ ถึงเป็นขุนพลังสุดเหนือฟ้า ก็มีแค่ไม่กี่คนที่ใหญ่กว่าฉัน ฉันฝึกเขตวิถีเป็นร่างกายเชียวนะ ถ้าจะเทียบความใหญ่กัน หมิงเยว่และคนอื่นบนภูเขารวมกันยังสู้ฉันไม่ได้เลย ฮ่าๆๆๆ”