เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1141

แต่อยู่ดีๆ ก็มีตอหนวดเล็กๆ อยู่บนใบหน้าเทียนชิงหยาง รูปร่างของเขาก็ผอมลงไม่น้อย ผมเผ้ายุ่งเหยิง กระบี่มังกรคำรามในมือมีคราบเลือดเต็มไปหมด

เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ท่าทางของเทียนชิงหยางดูตกอับมาก แต่แค่มีคนเห็นดวงตาของเขา ก็จะไม่คิดแบบนี้อีกแล้ว

ดวงตาแหลมคมคู่นั้น เหมือนแสงกระบี่แทงคนจริงๆ

เมื่อกวาดตามอง อากาศรอบๆ บิดเบี้ยวตามไปด้วย

“ในที่สุดก็ออกมาแล้ว! ฉันนึกว่าจะออกมาไม่ได้ตลอดไปซะแล้ว!”

เทียนชิงหยางหันไปมองจวนเซียนบู๊เทียนซ่วนด้านหลัง ถ้ารู้ว่าสภาพด้านในเป็นถึงขนาดนั้น เขาต้องเตรียมตัวให้พร้อมกว่านี้แล้วค่อยเข้าไป

ครั้งนี้เกือบตายแบบเฉียดฉิวนับครั้งไม่ถ้วน เมื่อนึกขึ้นมา เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขารอดชีวิตมาได้อย่างไรหลายครั้ง

เทียนชิงหยางมองจวนอย่างเงียบๆ รออยู่ครู่หนึ่ง จวนของเซียนบู๊เทียนซ่วนยังคงมีแสงกะพริบอยู่เหมือนเดิม

นัยน์ตามีความโมโหเล็กน้อย เทียนชิงหยางกัดฟันพูดว่า “ไม่ได้มอบให้ฉันทั้งหมดตามคาดจริงๆ เซียนบู๊เทียนซ่วน อย่าบอกนะว่าจิตใจแห่งวิถีบู๊ของฉัน ในสายตานายมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมถึงไม่ถ่ายทอดวิชาสุดท้ายให้ฉัน!”

ดวงตาเทียนชิงหยางแฝงไปด้วยความโกรธ เหวี่ยงกระบี่ลงบนพื้นอย่างโมโห

ไม่มีแสงกระบี่ ไม่มีรอยกระบี่ กระบี่นี้ของเทียนชิงหยาง แม้แต่หินสักก้อนบนพื้นยังฟันไม่โดนเลย

แต่ใต้ดินลึกลงไปพันหกร้อยกว่าเมตรในภูเขา หินขนาดใหญ่ก้อนหนึ่ง โดนฟาดฟันจนกลายเป็นผุยผง และนอกจากหินก้อนนี้ หินก้อนอื่นๆ กลับไม่ได้รับความเสียหายอะไรเลยสักนิด

จู่ๆ คนบางส่วนเดินมาทางเทียนชิงหยาง