เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1193

เวลาเดินไปเรื่อยๆ เพียงพริบตาก็ผ่านไปสามวันแล้ว

วันนี้เป็นการสอบรอบสุดท้ายสำหรับพวกที่สอบผ่านรอบแรก คนแน่นสนามต่อสู้แปดทิศตั้งแต่เช้า

ทั้งนอกและในประตู คนหลั่งไหลเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย พยายามเบียดเข้าไปข้างในสุดชีวิต องครักษ์เกราะเงินที่ยืนอยู่หน้าประตูรั้งเอาไว้ไม่ค่อยอยู่แล้ว

กระจกจำภาพนับไม่ถ้วนวางอยู่ตามถนนและตรอกซอย ในร้านน้ำชาและโรงเหล้าวางไว้เรียบร้อย แขวนเอาไว้สูง เพื่อให้คนดื่มชาพูดคุยกันและรับชมไปด้วย

พื้นที่บางส่วนที่งดงามสูงส่ง สถานที่ที่มีการใช้จ่ายสูง ถึงขั้นทำม่านน้ำสรวงสวรรค์ที่สามารถปรับเปลี่ยนภาพเพื่อรับชมอย่างละเอียด

ของแบบนี้ทำยากมาก สถานที่ที่มีม่านน้ำสรวงสวรรค์ ต้องมีเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่และมีเส้นสาย เทียบกับร้านน้ำชาและโรงเหล้าทั่วไป แตกต่างราวฟ้ากับเหว

ทั้งในและนอกเมืองหลวง ทุกที่ที่สามารถรวมตัวชมการแข่งขันได้ ส่วนใหญ่มีคนนั่งเต็มหมดแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิง เด็ก คนชรา ล้วนนั่งกันเรียบร้อย นั่งชมกันครอบครัวละหนึ่งโต๊ะ จำนวนไม่น้อยเลย

“หลู่ยิน หมายเลข 7!”

ไม่นานก็ถึงตาลู่ฝาน ตอนนี้มีคนจับฉลากเสร็จไปเกือบครึ่งแล้ว พากันสอบถามกันไปมาว่าคู่ต่อสู้ของตัวเองคือใคร

ลู่ฝานยื่นมือเข้าไปในกระบอกไม้ไผ่ แล้วดึงก้านไม้ไผ่ออกมาหนึ่งอัน

หัวหน้าองครักษ์เกราะทองมองแวบหนึ่ง แล้วพูดเสียงดังว่า “ลู่ฝาน หมายเลข 5!”

ลู่ฝานมองตัวเลข แล้วเดินไปที่เจ้าหน้าที่จดบันทึก จากนั้นมองไปยังกระดาษ

ใช้สายตากวาดตามอง ลู่ฝานเห็นแล้วว่าหมายเลข 6 คือใคร

“เจี่ยจวิ้น!”

ลู่ฝานไม่ค่อยมีความทรงจำอะไรกับชื่อนี้เท่าไร