เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1237

ทั้งสองเริ่มต่อสู้กันด้วยวิชากระบี่ในระยะประชิด หนึ่งกระบวนท่า หนึ่งการเคลื่อนไหว ทำให้พื้นที่ว่างเปล่าแตกกระจาย แผ่นดินสั่นสะเทือน!

“กระบี่ฟางชุ่น แม้จะอยู่ใกล้กันแต่ก็เปรียบเสมือนอยู่ห่างสุดขอบฟ้า!”

เฟิงเสี่ยวชี่พลิกข้อมือ กระบี่ยาวในมือตวัดออกมาเป็นแสงกระบี่ด้านหน้าทั้งสองคน

ลู่ฝานตวัดกระบี่ฟันออกไป ทันใดนั้นเขาพบว่าเหมือนกระบี่ของตัวเองสั้นลงไปหนึ่งท่อน เดิมทีกระบี่ควรแทงโดนตัวเฟิงเสี่ยวชี่แล้วชัดๆ คิดไม่ถึงว่าจะพาดผ่านหน้าเฟิงเสี่ยวชี่ไป

ส่วนกระบี่ของเฟิงเสี่ยวชี่ เห็นว่าเก็บกลับไปแล้วชัดๆ แต่ลู่ฝานกลับรู้สึกเจ็บที่กลางหลัง

มันเป็นความรู้สึกที่กระบี่แทงเข้ามาในเนื้อ กล้ามเนื้อของลู่ฝานหดเกร็ง ดีดกระบี่ออกไป ลู่ฝานเดินขึ้นมาสองก้าว พลิกข้อมือจู่โจมด้วยกระบี่ออกไปอีกครั้ง แต่ก็ยังผ่านหน้าเฟิงเสี่ยวชี่ไปเหมือนเดิม

ตอนนี้ลู่ฝานพบว่าไม่รู้ตัวเองถอยกลับมาตั้งแต่เมื่อไร!

เฟิงเสี่ยวชี่มีรอยยิ้มมุมปาก ใช้วิชากระบี่ของตัวเองอีกครั้ง!

กระบี่ฟางชุ่น เพียงหนึ่งตารางนิ้วคือความเป็นความตาย

พลังปราณก่อตัวถึงขั้นสุด แสงกระบี่รวมตัวถึงขั้นสุด พื้นที่หนึ่งตารางนิ้วด้านหน้าตัวเอง คือเขตของเขาอย่างสมบูรณ์

นัยน์ตาเฟิงเสี่ยวชี่มีประกายบ้าคลั่ง

“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!”

ลู่ฝานโดนกระบี่เป็นสิบ เกราะเกล็ดมังกรพังทลายลงอย่างรวดเร็ว

“วิชากระบี่ไม่เลว! ถ้าลู่ฝานฝึกเคล็ดวิชาบู๊สรรพสิ่งไร้รูปร่างจนถึงขั้นสาม ยังพอมีวิธีสู้ได้ ตอนนี้กลัวว่าจะรับมือยาก”

ไอ้หลิวลูบเคราแล้วเอ่ยขึ้น

ยัยแก่หยางพูดต่อ “นี่คือกระบี่แห่งมิติ ถ้ามองจุดนี้ไม่ออก ลู่ฝานจะตกอยู่ในอันตราย!”

เซวียนหยวนยืนเงียบอยู่ข้างๆ หัวเราะแต่ไม่พูดอะไร

ไอ้อ้วนตงพูดเสียงเบาว่า “อย่าสบประมาทเด็กอย่างลู่ฝาน เขามีวิธี!”