“เส่าเฉิน นี่คือนาฬิกาบอกตำแหน่งรุ่นลิมิเต็ดที่เสี่ยวซีอยากได้ ช่วงนี้ดูเหมือนเขาไม่ค่อยมีความสุข ฉันไปตามหามาหลายที่มาก กว่าจะหาเจอ”เกาเหวินเดินผ่านเฉินเป้ยอีไปหยุดอยู่ตรงหน้าหนิงเส่าเฉิน ระหว่างที่พูดเธอก็คิ้วขมวด ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นห่วงหนิงเสี่ยวซีมาก
เมื่อเห็นแสดงอาการออกทางสายตา ก็ยิ่งทำให้เฉินเป้ยอีสับสน ผู้หญิงคนนี้ดีกับหนิงเสี่ยวซี แต่ในฐานะแม่เลี้ยง น่าจะต้องเกลียดไม่ใช่เหรอ•••
“คุณตามใจเขามากเกินไปแล้ว........”ความเย็นชาของหนิงเส่าเฉินถูกแทนที่ด้วยความอ่อนโยน เขารับกล่องนาฬิกาจากมือเธอ แต่เมื่อหันไปมองเฉินเป้ยอีสีหน้าอ่อนโยนก็หายไปจนหมดทันที และพูดกับเธออย่างเย็นชาว่า“ เอาไปให้เขา”
หลังจากนั้นเขาก็หยิบเสื้อคลุมบนโซฟา มาวางบนแขนของเขาอย่างลวกๆ“คุณบอกว่าต้องการไปดูชุดหมั้นไม่ใช่เหรอ?”เขาจับมือเกาเหวิน เดินผ่านเฉินเป้ยอีไป
กลิ่นบุหรี่จางๆ ทำให้เฉินเป้ยอีต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอไม่ชอบผู้ชายที่สูบบุหรี่
เกาเหวินแยกตัวจากหนิงเส่าเฉิน แล้วหันกลับมามองเฉินเป้ยอี"ความธรรมดา"ของเธอ ไม่ได้ทำให้เธอคิดมาก เธอยิ้มบางๆ และพยักหน้าไปทางเฉินเป้ยอีอย่างอ่อนโยนและใจกว่้าง
“คุณชายน้อยตื่นแล้ว คุณขึ้นมาเถอะ ”คนรับใช้ที่อยู่ชั้นบนเรียกเฉินเป้ยอี
ตอนที่เฉินเป้ยอีมาถึงบ้านตระกูลหนิง หนิงเสี่ยวซีก็นอนกลางวันอยู่ ตอนนี้ได้ยินคนรับใช้พูดแบบนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะดีใจ
เธอก้มหน้า กัดริมฝีปากล่าง เพื่อปกปิดน้ำตาของตัวเอง
ลูกชาย.......เธอเฝ้าคิดถึงลูกชายมาตลอดห้าปี......การก้าวเดินของเธอเซไปโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
แม้ว่าตอนนั้นลูกจะเกิดมาอย่างกะทันหัน แม้ว่าเพื่อตัวเขา จะทำให้เธอไม่ได้เรียนมหาลัยที่เธอพยายามสอบเข้ามาทั้งชีวิต แม้ว่าเธอควรจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่เพราะเขา เธอจึงกลัวว่าชีวิตในอนาคตจะไม่ดีขึ้น
แต่ว่า การตั้งครรภ์ตลอดสิบเดือน ทุกการเคลื่อนไหวของเขา ความซนของเขา เธอได้ตราตรึงอยู่ในหัวใจของเธอแล้ว ดังนั้นไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร หลายปีมานี้ เธอก็ยังคิดถึงเขา คิดถึงเขาอย่างบ้าคลั่ง เพียงแต่ก่อนหน้านี้แม่ไม่คุยเรื่องนี้กับเธอ เธอจึงไม่รู้อะไรเลย และประวิงเวลามาตลอด
“คุณเข้าไปเถอะ” เฉินเป้ยอีที่เพิ่งมาถึงหน้าประตู คนรับใช้ก็ทักทาย และดูเหมือนจะโล่งใจ
เฉินเป้ยอีไม่ขยับ เธอยืนอยู่ที่ข้างประตู เธอมองไปที่เขา เขาห่มผ้านวมอยู่เหลือเพียงศีรษะที่โผล่ออกมาข้างนอก ผมหยิกเล็กน้อย ยุ่งนิด ๆ แต่น่ารัก
หลังจากให้กำเนิดเขา ก็ได้เห็นเขาเพียงแวบเดียว เขาก็ถูกพรากไปแล้ว เธอได้แต่จินตนาการถึงใบหน้าของเขานับครั้งไม่ถ้วน............
แต่ไม่คิดว่าจะ“ละมุน”มากขนาดนี้ ใช่ ถ้าไม่มีลักษณะผู้ชายที่ชัดเจน เขาก็จะดูเหมือนเด็กผู้หญิงที่สวยมาก สวยเหมือนเธอเลยก็ว่าได้
การรับรู้นี้ทำให้เธอทั้งเศร้าและมีความสุข แม่ไม่มีโกหกเธอ เป็นลูกของเธอจริงๆ มันเป็นความจริง
เธอกำมือแน่ขึ้นเรื่อยๆ เพื่อข่มความคิดที่อยากจะกอดเขาเอาไว้
“ฉันชื่อเฉินเป้ยอีหนูชื่อหนิงเสี่ยวซีใช่ไหม”เธอทักทายเขาด้วยเสียงสั่นเครือ
หนิงเสี่ยวซีไม่ตอบคำถามของเธอ แต่หันไปด้านข้าง แล้วหยิบสิ่งที่คล้ายแท็บเล็ตออกมาจากใต้หมอน จากนั้นมือเล็ก ๆ ก็เขียนบางอย่างลงบนนั้นอย่างรวดเร็ว
“ใส่ชื่อของคุณ”หนิงเสี่ยวซีหันหน้าจอไปทางเฉินเป้ยอี
ในนั้นล้วนเป็นเป็นตัวเลขและตัวอักษรสีน้ำเงินซึ่งมีลักษณะคล้ายกับการเขียนโปรแกรม......
เฉินเป้ยอีอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย เด็กคนนี้อายุเพียง 5 ขวบไม่ใช่เหรอ
เมื่อกี้เธอคิดแค่ว่าเขากำลังดูการ์ตูนเสียอีก
นี่ ... เรียกว่าโปรแกรมใช่ไหม
เธอไม่รู้ว่าเด็กคนนี้อยากจะทำอะไร แต่เธอยังคงพิมพ์อักษรพินอินลงไปให้เป็นคำว่าเฉินเป้ยอี
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ