เหนือดาวยังมีเรา บทที่ 22 คาวี

ขณะที่เหม่อลอย ผ้าม่านระเบียงฝั่งตรงข้ามพลันเปิดออก ต่อมาก็เห็นทิศเหนือเดินออกมา

แม้ว่าจะถูกกั้นด้วยระยะห่างหนึ่งเมตร พันดาวก็แน่ใจว่าทิศเหนือเห็นเธอแล้ว ทำให้เธอตกใจจนต้องวิ่งกลับเข้าห้องอย่างร้อนตัว ลงกลอนประตูกระจกตรงระเบียง แล้วดึงผ้าม่านปิดมิดชิด

หากไม่ใช่ว่าปลูกดอกไม้ที่ระเบียง หลังจากนี้เธอก็ไม่คิดจะไปที่ระเบียงอีก

อาบน้ำเสร็จ ก็หยิบกระดาษกับปากกาไปนั่งข้างโต๊ะหนังสือในห้องนอน แต่กลับไม่มีความคิดและแรงบันดาลใจสักนิด นั่งอยู่ชั่วโมงกว่าๆ ตรงหน้าก็ยังคงเป็นกระดาษขาวแผ่นหนึ่ง

เหลือบมองเวลา ใกล้จะห้าทุ่มแล้ว เธอเก็บของเรียบร้อยแล้วก็เอนตัวลงบนเตียง คุยวีแชทกับเพื่อน

ก่อนหน้านี้ระยะหนึ่ง แมวบ้านเพื่อนคลอดลูกแมว เธอตั้งใจจะไปอุ้มมาเลี้ยงตัวหนึ่ง บ้านนี้เงียบเหงาโดดเดี่ยว หลังจากนี้ อย่างน้อยก็มีแมวตัวหนึ่งรอเธอกลับบ้าน

เช้าวันรุ่งขึ้น พันดาวเก็บของเรียบร้อยแล้ว ก็ออกจากบ้าน และหวาดหวั่น กลัวว่าจะพบกับทิศเหนือ

ยืนอยู่ในลิฟต์โดยสารแล้ว เธอถึงได้โล่งใจ นึกว่าตัวเองโชคดีหลบพ้นแล้ว จะรู้เสียที่ไหนว่า เมื่อลิฟต์โดยสารมาถึงชั้นหนึ่ง ประตูเปิดออก จะเห็นทิศเหนือที่สวมชุดวอร์มยืนอยู่หน้าประตู เหมือนจะเพิ่งออกกำลังกายเสร็จ จอนผมยังชื้นเหงื่ออยู่

ทั้งคู่ล้วนประหลาดใจเล็กน้อย เขาย่อมเอ่ยปากก่อนอย่างใจกว้าง “อรุณสวัสดิ์”

พันดานเก็บงำสายตา ก้มหน้าก้าวเท้ายาวออกจากลิฟต์โดยสาร เดินผ่านเขาไปโดยไม่ได้หยุด ปากก็พึมพำว่า “อรุณสวัสดิ์บ้าอะไร! โชคร้ายชะมัด!”

ก้มหน้าหาเศษเหรียญในกระเป๋า เตรียมไปนั่งรถประจำทาง เมื่อเห็นกุญแจรถในกระเป๋า ถึงได้รู้สึกตัวขึ้นมาว่า ตัวเองมีรถแล้ว

คิดแล้วก็น่าสนุก จึงเดินไปยังทิศทางลานจอดรถ

พันดาวนั่งบนรถใหม่ของตัวเอง และโยนเรื่องไม่สบอารมณ์เมื่อครู่ทิ้งไปนานแล้ว

เพียงแต่ไม่ได้แตะรถนานแล้ว อุปกรณ์ภายในรถ ก็ไม่เหมือนกับรถหัดขับของนักเรียนตอนเรียนขับรถ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาค้นหาในอินเทอร์เน็ตหาอยู่นานสองนาน ถึงได้เคลื่อนตัวรถ

ไม่คุ้นมือไปนานแล้ว พอลงมือปฏิบัติขึ้นมาก็งุ่มง่ามอยู่บ้าง แต่จะขับไปนั้นไม่เป็นปัญหา เพียงแต่ช้าหน่อยเท่านั้นเอง

ออกจากเนินขึ้นของลานจอดรถ เธอขับช้ามาก และในตอนนี้ก็มีรถปอร์เช่คันหนึ่งขับผ่านเธอไปอย่างรวดเร็ว นำรถเธอไป ผ่านเนินไปได้อย่างสบายมาก

เดิมเธอยังอิจฉาฝีมือการขับรถคันนี้อยู่บ้าง ต่อมา เมื่อคิดได้ว่ารถคันนี้เป็นของใคร ก็เอ่ยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ “ขับรถเป็นแล้วเก่งนักรึไง!”

ขับออกมาจากลานจอดรถ กลับเห็นรถปอร์เช่คันนั้นจอดอยู่ริมถนน ทิศเหนือยืนคุยโทรศัพท์อยู่นอกรถ

พันดาวแอบกลอกตามองบน เตรียมเร่งกู้ศักดิ์ศรีเมื่อครู่นี้คืนมา แต่ข้างหูกลับมีเสียงทิศเหนือดังขึ้น “ฝีมือการขับรถแบบนี้ของคุณ ขับออกไป รถบนถนนอาจจะติดกว่าเดิมสองชั่วโมง”

ได้ยินคำพูดนี้ของเขาแล้ว พันดาวก็รู้สึกไม่พอใจ ตอนที่หันหน้าเตรียมจะโต้เขากลับ ก็พบว่าเขาเอียงกายให้เธอ ทั้งยังคุยโทรศัพท์อยู่ ราวกับว่าประโยคเมื่อครู่นี้ของเขา เอ่ยกับคนที่อยู่ปลายสาย

ผู้อื่นไม่ได้ระบุชื่อแซ่ เธอจะแสดงท่าทางร้อนตัวออกมาไม่ได้ จึงหมุนหน้าต่างรถขึ้นด้วยความโมโห เหยียบคันเร่งพุ่งตัวออกไป

ตลอดทาง แม้ว่าจะหวาดหวั่นจนมือชื้นเหงื่อ แต่ก็ไปถึงบ้านเพื่อนได้อย่างราบรื่นและปลอดภัย

เป็นเพื่อนมัธยมปลายของเธอ ชื่อไพลิน