เหนือดาวยังมีเรา บทที่ 23 จู่ๆ ก็อยากเจอคุณ
เดย์หยุดเดิน ฟังทิศเหนือเอ่ยต่อว่า “ฉันไม่ไปงานเลี้ยงคืนนี้แล้ว นายไปจัดการรับมือก็พอ”
“อะไรนะ แต่นัดเรียบร้อยแล้วนี่ครับ ทางนั้นรอให้คุณไปอยู่นะ!”
“ฉันมีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องทำ นายจัดการตามใจชอบก็ได้ ฉันเชื่อในความสามารถของนาย”
เดย์บุ้ยปากอย่างคับแค้นใจ แต่ไม่กล้าเอ่ย งึมงำประโยคหนึ่งว่า “ทรราช!”
ทิศเหนือพลิกอ่านนิตยสารในมือจนถึงหน้าสุดท้ายแล้ว ถึงได้ปิดหนังสือ แล้วลุกขึ้นยืนจากโซฟา มองทิวทัศน์อันงดงามของพระอาทิตย์ตกดินบนตึกสูง
หากเธออยู่ข้างกายด้วย ก็จะสมบูรณ์แบบ
หายากที่จะลาพักร้อน แต่กลับไม่สามารถไปอยู่เป็นเพื่อนภรรยาตัวเองได้อย่างเปิดเผย จนถึงขั้นถูกภรรยามองว่าเป็นปีศาจลามก เห็นเขาก็วิ่งหนี
คืนวันเช่นนี้จะสิ้นสุดลงเมื่อไรกันนะ?
หยิบเสื้อคลุมบนโซฟาขึ้นมา แล้วจากไป
สิบนาทีหลังจากนั้น รถปอร์เช่ก็จอดนิ่งอยู่ในลานจอดรถใต้ดิน เหลือบมองที่จอดรถที่อยู่ไม่ไกลแวบหนึ่ง ก็เห็นว่ารถออดี้จอดเฉียงเล็กน้อย
เห็นฝีมือการจอดรถของเธอแล้ว เขาพลันรู้สึกเสียใจที่ซื้อรถให้เธอขึ้นมา เขาก็รู้สึกไม่วางใจให้เธอขับรถบนถนนอยู่บ้าง
ขึ้นตึกกลับถึงห้อง ยืนอยู่ที่ริมระเบียงมองฝั่งตรงข้าม บานหน้าต่างปิดสนิท
หยิบกล่องบุหรี่ออกมาจากในกระเป๋ากางเกง เทบุหรี่ออกมาจุดไฟมวนหนึ่ง สายตามองไปในที่ห่างไกลราวกับคิดอะไรบางอย่างอยู่ ขณะที่สูบบุหรี่อย่างช่ำชอง
บุหรี่มวนหนึ่งหมด ก็ไม่เห็นเธอออกมา ถึงได้กลับเข้าไปในห้อง
นั่งมองซ้ายมองขวาอยู่ในห้องรับแขก คิ้วขมวดเล็กน้อย คล้ายกับว่ากำลังวางแผนอะไรอยู่
คิดคำนวณถึงรูปแบบห้อง ยื่นมือไปเคาะกำแพงอีกด้านเบาๆ มุมปากก็โค้งขึ้นเล็กน้อย
ครู่หนึ่ง พันดาวที่อุ้มน้องทองเอกนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา ก็ได้ยินเสียงค้อนทุบกำแพงจากห้องข้างๆ
ชัดเจนมาก ราวกับดังมาจากกำแพงด้านหลังเธอ
ใจที่รู้ว่าคนที่พักห้องข้างๆ เป็นใคร ตอนที่รังเกียจคนคนหนึ่ง กระทั่งคนคนนั้นตอกตะปู เธอก็รู้สึกระอามาก
หยิบรีโมททีวีขึ้นมาเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นเล็กน้อย ทว่ายิ่งอยากจะเมินเฉยอะไร ก็ยิ่งสนใจสิ่งที่ว่านั่น
หูเหมือนมีแต่เสียงตอกตะปูของเขา กำลังตกแต่งอะไรหรอ
พันดาวนั่งว้าวุ่นใจอยู่บนโซฟา และยิ่งรู้สึกหนวกหู
ไม่รู้ว่าผ่านนานเท่าไร เสียงทุบหยุดลง เธอถึงได้โล่งอก
ความโล่งอกนี้ยังไม่ทันจะคลายตัวลง ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นข้างหูเลือนราง เธอนิ่งอึ้ง ลดเสียงโทรทัศน์เบาลงเล็กน้อย ถึงได้ยินชัดเจน
ปฏิกิริยาแรกของเธอก็คิดว่าอาจจะเป็นภาคิน จึงลุกขึ้นทันทีอย่างไม่กล้ารีรอ ทั้งยังเปิดหน้าจอแสดงผลดูอย่างระแวดระวัง หลังจากเห็นว่าทิศเหนือยืนอยู่ข้างนอกประตู ก็คิดจะดึงมือที่จับกลอนประตูกลับมา
ลังเลครู่หนึ่ง ถึงได้เปิดประตูห้อง ขวางอยู่ที่ประตู โดยการยื่นหน้าออกไปมองทิศเหนือที่อยู่นอกห้อง “ทำอะไรน่ะ”
ตอนที่ทิศเหนือไม่ได้มีท่าทางขี้หลีนั้น มองดูแล้วหน้าตาหล่อเหลา สูงสง่า ดูเป็นสุภาพบุรุษมาก คำพูด การกระทำก็สง่างาม มีมารยาทมาก เขาถามเธอ “มีไขควงมั้ย ปากแฉกน่ะ”
พันดาวมองเขาขึ้นๆ ลงๆ ครู่หนึ่ง และพยักหน้า เอ่ยอย่างไม่เต็มใจว่า “มี”
เอ่ยจบก็ปิดประตูดังปัง เข้าไปค้นหาไขควงปากแฉกในกล่องอุปกรณ์ในห้องออกมา จากนั้นถึงได้เปิดประตูใหม่ แล้วยื่นมือส่งให้เขา พลางเอ่ยว่า “เล็กใหญ่มีหมด”
“ขอบคุณ”
จู่ๆ เขามีท่าทีเกรงใจขนาดนี้ พันดาวจึงรู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง ตอนเห็นเขาหมุนตัวเตรียมกลับห้อง พันดาวก็ดันปากมากถามไปประโยคหนึ่งว่า “คุณกำลังทำอะไรน่ะ”
ทิศเหนือหยุดเดิน หันกลับมามองเธอ แล้วตอบว่า “ตกแต่งห้องนิดหน่อย”
เดิมนึกว่าเธอเป็นฝ่ายเอ่ยถามเขา ก็อธิบายได้ว่าเธอเปลี่ยนท่าทีที่มีต่อเขาแล้ว จะไปรู้ได้ไงว่าต่อมาจะเอ่ยเสริมประโยคหนึ่งว่า “ตกแต่งห้องตอนกลางดึก คุณไม่รู้หรอว่ามันรบกวนคนอื่น”
“รบกวนคุณเหรอ?”
“ทุบกำแพงฉัน คุณว่ารบกวนมั้ยล่ะ”
ในใจทิศเหนือพอใจมาก แต่ภายนอกกลับเอ่ยด้วยท่าทางเสียใจ “ขอโทษด้วย อย่างนั้นผมค่อยทำพรุ่งนี้แล้วกัน”
เห็นท่าทียอมรับผิดของเขาไม่เลว พันดาวก็ไม่เอ่ยอะไรอีก หันกลับไป แล้วปิดประตูห้อง
หลบเลี่ยงสายตาเธอได้แล้ว มุมปากของทิศเหนือถึงได้โค้งขึ้น
เดิมเขาคิดจะให้เธอเป็นฝ่ายมาเคาะประตูห้องเขา ให้เขาเงียบหน่อย ในภายหลังทุบอยู่นานก็ไม่มีความเคลื่อนไหว ถึงได้คิดวิธียืมไขควงปากแฉกนี้ออกมา
รู้งี้ไปยืมแต่แรกก็จบแล้ว เสียเวลาเขาทุบอยู่ตั้งนานสองนาน
นั่งอยู่บนโซฟา มองไขควงปากแฉกสองด้ามในมือ หนึ่งใหญ่ หนึ่งเล็ก
คิดอย่างช่วยไม่ได้ว่า เดิมเขานึกว่าของพวกนี้ เด็กผู้หญิงไม่ได้แตะถูกถึงจะถูก คิดไม่ถึงว่าเธอสำรองไว้ครบครัน
คิดดูแล้วเธออยู่คนเดียวมาตลอด เกรงทักษะพวกนี้ก็คงเป็นสิ่งที่ชีวิตบังคับให้ต้องเรียนรู้
อยากจะดูแลเธอเร็วขึ้นหน่อยจริงๆ ให้มือทั้งสองข้างของเธอจับแค่ดินสอวาดภาพก็พอแล้ว
กลางดึกห้องข้างๆ ไม่มีเสียงดังแล้ว ภาคินที่ทำให้เธอกระสับกระส่ายตลอดก็ไม่ได้มาปรากฏตัวเช่นกัน
อุ่นนมแก้วหนึ่ง ตอนที่ดื่มแล้ว เตรียมจะเข้านอน โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชาก็มีเสียงข้อความเข้าดังขึ้น
น้อยคนที่จะติดต่อเธอผ่านข้อความ เดิมเธอนึกว่าอาจจะเป็นข้อความโฆษณา
เหลือบดูแวบหนึ่ง ถึงได้พบความผิดปกติ จึงรีบปลดล๊อกหน้าจอมาอ่าน
หน้าจอแสดงหมายเลขโทรศัพท์แปลกหน้าหมายเลขหนึ่ง :[ พรุ่งนี้หาเวลากลับบ้านไปกินข้าวด้วย]
ตอนที่เห็นเนื้อหาข้อความ ในใจเธอก็คาดเดาว่าอาจจะเป็นใครได้แล้ว แค่แต่ก่อนข้อความแบบนี้ล้วนมีภาคีเป็นคนบอกเธอ ภาคินไม่เคยติดต่อเธอด้วยตัวเอง
เพื่อเป็นการยืนยัน เธอจึงพิมพ์ข้อความตอบกลับไปว่า : [คุณคือ?]มีชื่อปรากฏขึ้นบนหน้าจออย่างรวดเร็ว : [ภาคิน]
เห็นอยู่ชัดๆ ว่ามีการเตรียมใจไว้แล้ว แต่ตอนที่เห็นชื่อนี้ หัวใจของพันดาวก็ยังคงสั่นเล็กน้อย
ลังเลครู่หนึ่ง แล้วตอบกลับส่า [พรุ่งนี้คุณจะปรากฏตัวมั้ยคะ]
เธอถือโทรศัพท์เอาไว้ แต่กลับไม่ได้รับคำตอบ
บางครั้งเธอก็อยากจะรู้จริงๆ ว่า รอบตัวเธอแอบซ่อนความลับที่เธอไม่รู้เอาไว้มากแค่ไหน
วันรุ่งขึ้น อากาศไม่ค่อยดีนัก พยากรณ์อากาศบอกว่าฝนจะตก
ในใจพันดาวคิดถึงเรื่องนี้ตลอด ดูหนังฆ่าเวลาไปหลายเรื่อง บ่ายสามโมงกว่า เธอก็เก็บของออกจากห้องไป
อ่าน เหนือดาวยังมีเรา บทที่ 23 จู่ๆ ก็อยากเจอคุณ
ผู้แต่ง Anonymous ที่ เหนือดาวยังมีเรา นวนิยาย บทที่ 23 จู่ๆ ก็อยากเจอคุณ ให้รายละเอียดที่น่าสนใจอย่างยิ่ง นางเอกใน บทที่ 23 จู่ๆ ก็อยากเจอคุณ เหนือดาวยังมีเรา ที่มีบุคลิกเสรีนิยมและเข้มแข็ง ได้นำเรื่องราวมาสู่รายละเอียดที่คาดไม่ถึง ส่งผลให้ความรักของคนสองคนเริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้น นวนิยาย เหนือดาวยังมีเรา Anonymous บทที่ 23 จู่ๆ ก็อยากเจอคุณ ได้อัปเดตบทล่าสุดที่ th.readeraz.com อ่านชุดเต็ม เหนือดาวยังมีเรา แล้ววันนี้
เหนือดาวยังมีเรา Anonymous บทที่ 23 จู่ๆ ก็อยากเจอคุณ
เหนือดาวยังมีเรา นวนิยาย บทที่ 23 จู่ๆ ก็อยากเจอคุณ