เหนือดาวยังมีเรา บทที่ 27 ไม่สู้หย่ากันเถอะ
นอกประตู ทิศเหนือยืนพิงกำแพงอยู่ข้างประตูด้วยสีหน้าจริงจัง
ภาคีสอบถามเรื่องราวแล้ว ก็รีบมา “เป็นยังไงบ้าง”
“คุณหมอเพิ่งเข้าไป”
ภาคีสูดลมหายใจลึก เอ่ยกับทิศเหนืออย่างลังเล “นายลงไปเถอะ ฐานะของนายในตอนนี้สนิทสนมกับดาวเกินไป ล้วนไม่ดีทั้งกับนายและเธอ ทางนี้มีเรื่องอะไร ฉันจะบอกนายเอง”
ทิศเหนือนึกถึงสภาพของพันดาว ก็วางใจไม่ลง แต่เมื่อเงยหน้าเห็นคุณปู่ถือไม้เท้ายืนอยู่ไม่ไกล มองมาทางเขา ก็กัดฟันกรอด หมุนตัวเดินจากไปด้วยสีหน้าจริงจัง
พันดาวนอนคว่ำอยู่บนเตียง ตอนที่ฆ่าเชื้อบาดแผลนั้นเจ็บเสียจนทำให้เธอได้สติขึ้นมา
ตะแคงหน้ามองแพทย์หญิงที่ช่วยทำแผลให้เธออยู่ด้านข้างแวบหนึ่ง กัดฟันเอ่ย
“อดทนหน่อยนะคะ ต้องเอาเศษแก้วออกให้คุณก่อน ถึงจะฟื้นฟูได้ดี ไม่อย่างนั้นจะทิ้งแผลเป็นเอาไว้ได้ง่าย”
พันดาวไม่ได้เอ่ยอะไร สายตามองพื้นอย่างไร้ความรู้สึก
ใช้เวลาไปสองชั่วโมงกว่า คุณหมอถึงทำแผลให้เธอเสร็จ คนใช้นำเดรสใส่อยู่บ้านตัวหลวมๆ ชุดหนึ่งมาให้ ไม่รู้ว่าใครซื้อ แต่ตอบสนองความต้องการอันเร่งด่วนได้พอดี
ภาคีให้เธอพักคืนหนึ่ง แล้วค่อยกลับไป พันดาวกลับไม่วางใจน้องทองเอกที่อยู่ในบ้าน ทำแผลเสร็จแล้ว ก็วางแผนจะจากไป
ตอนที่ลงไปชั้นล่าง ร่องรอยเหตุการณ์วิวาทก่อนหน้านี้ได้ถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดกลับคืนสู่สภาพแรกเริ่ม ไม่เห็นแม้แต่เงาของสิงหาคนนั้นกับนีรา
เธอจำได้อย่างเลือนรางว่า ตอนที่เธอใกล้จะสลบ ผู้ชายที่เห็นเหมือนว่าจะเป็นทิศเหนือ
ตอนที่เตรียมออกจากห้องโถง ก็เห็นทิศเหนือยืนคุยกับชายที่สวมชุดสูทคนหนึ่งอยู่ไม่ไกล
ดูเหมือนเขาจะมองเธอแวบหนึ่ง ในตอนที่สายตาเธอกำลังเบนออกไป
พันดาวไม่ได้ไปยืนยัน ก้มหน้าเดินออกไป
ภาคีเรียกคนขับรถมาขับรถกลับไปแทนเธอ
ตอนไปในใจเปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง ตอนนี้ในใจกลับกลัดกลุ้มไม่สบายใจ
เธอไม่อยากแส่หาเรื่องพวกนี้ แต่คนอื่นกลับไม่ยอมปล่อยเธอ
กลับถึงบ้าน บาดแผลที่หลังก็ดูเหมือนจะเจ็บยิ่งกว่าเดิม จะยืนหรือนั่งก็ล้วนไม่สบายทั้งนั้น กินยาระงับความเจ็บปวดไปสองสามเม็ด แล้วนอนคว่ำเหม่อลอยอยู่บนเตียง
น้องทองเอกกระโดดขึ้นลงในห้องเธอ ก่อให้เกิดเสียงก๊อกแก๊ก มันกระโดดลงจากโต๊ะ ทำให้กล่องเสียบปากกาดินสอของเธอคว่ำ เธอก็ไม่ได้ส่งเสียงออกมา และไม่ได้ขยับตัวไปเก็บกวาด
น้องทองเอกดมวนอยู่รอบดินสอกองนั้น คล้ายกับรู้ว่าตัวเองทำผิด จึงเดินมายังพรมข้างเตียง แล้วหมอบตัวลง
หลังจากภายในห้องเงียบสงบ พันดาวก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงนอนไม่หลับ
ไฟในห้องนอนกับห้องรับแขกยังเปิดอยู่ ประตูกระจกที่ระเบียงก็ยังไม่ปิด ลมยามค่ำคืนพัดเข้ามา พัดผ้าม่านให้พะเยิบพะยาบ ในค่ำคืนฤดูร้อน นับว่าสงบเงียบดี
บางทีอาจจะกินยาที่มีฤิทธิ์ที่ทำให้ง่วงนอน แสงไฟในห้องดับแล้ว พันดาวก็ยังไม่สังเกตเห็น
ประตูถูกคนเปิดจากด้านนอก ต่อมาก็มีเสียงเก้าอี้รถเข็นเคลื่อนที่บนพื้นแผ่วเบา อาศัยแสงไฟน้อยนิด ตรงเข้าไปยังห้องนอน
“เมี๊ยว”
เสียงเรียกของลูกแมว ทำให้ทิศเหนืออึ้งไปครู่หนึ่ง ก้มหน้ามองดูแวบหนึ่ง แล้วก็ไปข้างเตียง มองหญิงสาวที่คว่ำอยู่บนเตียง โดยไม่สนใจ
แข็งใจทำให้เธอตื่นไม่ได้ เพียงแค่จ้องอยู่เงียบๆ จะไปรู้ได้ยังไงว่า แมวจะกระโจนขึ้นเตียงเหยียบลงบนแผ่นหลังเธอเล็กน้อย แล้วกระโดดไปยังอีกด้านของเตียง
แมวตัวเล็กมาก เหยียบก็เบาเช่นกัน แต่แรงเท่านี้ก็มาพอที่จะให้ความเจ็บปวดตรงบาดแผลของพันดาวชัดเจนมากยิ่งขึ้น
เธอขยับร่าง ตื่นขึ้นมา ยังไม่ทันรู้สึกว่าข้างเตียงมีคนเพิ่มมาอีกคน แต่หันหน้าไปมองทิศทางที่แมวกระโดดไปแวบหนึ่ง แล้วยื่นมือไปลูบหัวเตียง กดสวิตช์เปิดปิดไฟไปมาหลายครั้ง ไฟก็ไม่สว่าง
แต่ก่อนเธออาจจะนึกว่าไฟเสีย แต่ตอนนี้เธอกลับคิดอะไรขึ้นมาได้อย่างตื่นตระหนก
ยังไม่ทันจะลุกขึ้นมาเต็มที่ ก็เห็นเงามืดข้างหัวเตียง
หากไม่ใช่ว่าเตรียมใจเอาไว้ เธออาจจะถูกเขาทำให้ตกใจตาย
“เจ็บมั้ย” เขาเมินเฉยต่อท่าทางตื่นตระหนกของเธอ แล้วถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
พันดาวลุกขึ้นมานั่ง มองเขาที่อยู่ในความมืด สังเกตอยู่ครู่หนึ่ง ก็ถามว่า “คุณรู้ได้ยังไง”
เขาเอ่ย “เรื่องของคุณ ผมรู้หมด”
พันดาวขมวดคิ้ว เอ่ยด้วยความอาฆาตแค้นที่อัดแน่นเต็มท้อง “ดังนั้นคุณเลยแอบดูตัวตลกอย่างฉันอยู่ในมุมมืดตลอดอย่างนั้นหรอ”
ทิศเหนือมีสีหน้าเจ็บปวดใจเศร้าสลด แต่กลับไม่ได้เอ่ยอะไร
เพราะเขาในตอนนี้ ไม่มีคุณสมบัติจะให้สัญญาอะไรกับเธอ สามารถแอบมองเธออยู่ในความมืด เขาก็รู้สึกว่ามากเกินไปแล้ว
คุณกำลังกลัวอะไรกันแน่ คุณรู้มั้ยว่าข้างนอกนั่นพูดถึงคุณว่ายังไง ด่าว่าคุณเป็นคนง่อย เป็นคนไร้ประโยชน์!” พันดาวร้อนใจ เมื่อเห็นเขาไม่พูดจา
ฉันไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นคุณถึงได้เลือกที่จะแต่งงานกับฉัน แต่แต่งงานมาสองปี ฉันค้นพบว่า ฉันไม่ได้สำคัญกับคุณเลย กลายเป็นว่าต้องแบกรับฐานะการเป็นภรรยาของคุณ ถูกคนด่าว่า พุ่งเป้าเล่นงาน ส่วนคุณก็หลบอยู่ด้านหลังโดยไม่สนใจอะไร
“…ขอโทษ”
คำขอโทษของเขาทำให้เธอประหลาดใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะใจอ่อนไปนิดหน่อย พันดาวสูดลมหายใจลึก เอ่ยอย่างตัดเยื่อใยว่า “ไม่สู้หย่ากันเถอะค่ะ”
ทิศเหนือเงียบ ตอนที่เขาใช้ฐานะทิศเหนือหลอกให้เธอหย่า เขาเหมือนจะไม่รู้สึกอะไร ตอนนี้ได้ยินเธอเอ่ยเองกับปาก กลับรู้สึกทุกข์ใจมาก
เหนือดาวยังมีเรา Anonymous บทที่ 27 ไม่สู้หย่ากันเถอะ ออนไลน์ฟรี
นวนิยาย เหนือดาวยังมีเรา Anonymous บทที่ 27 ไม่สู้หย่ากันเถอะ ได้อัปเดตบทใหม่พร้อมเนื้อหาใหม่มากมาย ที่ บทที่ 27 ไม่สู้หย่ากันเถอะ เหนือดาวยังมีเรา คนที่น่าสังเวชสองคนนี้ถูกปฏิเสธโดยทั้งสังคม แม้ว่าจะมีข้อบกพร่องอย่างมากในด้านรูปลักษณ์และความเป็นมนุษย์ Anonymous คิดว่าพวกเขาเป็นชิ้นส่วนที่สมบูรณ์แบบสำหรับกันและกัน ติดตาม เหนือดาวยังมีเรา นวนิยาย บทที่ 27 ไม่สู้หย่ากันเถอะ ได้ที่เว็บไซต์ th.readeraz.com
เหนือดาวยังมีเรา บทที่ 27 ไม่สู้หย่ากันเถอะ
{ {.bookTitle}} นวนิยาย บทที่ 27 ไม่สู้หย่ากันเถอะ