เหนือดาวยังมีเรา บทที่ 29 จะรังแกพันดาวไม่ได้

เดย์มองอย่างขลาดๆ อีกครู่หนึ่ง เหมือนอยากจะถามอะไรบางอย่าง แต่ก็รู้สึกว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลา กลัวว่าตัวเองพูดผิดแล้วจะแตะถูกสลักระเบิด จึงเลือกที่จะขับรถเงียบๆ

พันดาวยืนถือบัวรดน้ำรดน้ำดอกไม้อยู่ที่ระเบียง มองพืชสีเขียวท่าทางเซื่องซึม

เลยหน้าขึ้นมา ก็เพ่งความสนใจไปที่ระเบียงตรงข้ามอย่างไม่ได้ตั้งใจ ยังคงว่างเปล่า เหมือนกับไม่มีคนอาศัย

แต่สำหรับคนรวยอย่างทิศเหนือ อาจจะมีบ้านไปทั่ว น่าจะไม่ได้อยู่สถานที่ใดที่หนึ่งเป็นเวลานาน

ถอนสายตากลับมา พันดาววางบัวรดน้ำในมือลง ขยับไหล่เบาๆ ความรู้สึกเจ็บปวดยังคงชัดเจนมาก

มองบาดแผลบนแผ่นหลังตัวเองผ่านการส่องกระจก รอยแผลถี่ยิบ ลึกๆ ตื้นๆ ชวนให้ผู้คนตกใจ

โชคดีที่บาดแผลบนมือไม่หนัก ไม่ส่งผลกระทบต่อการที่เธอจะจับดินสอเขียนงาน

แสงอาทิตย์หลังเที่ยงกำลังดี ชงกาแฟเสร็จแก้วหนึ่ง วางลงบนโต๊ะน้ำชา แล้วนั่งบนพรม เสียงดินสอดังเอี๊ยดๆ บนกระดาษ น้องทองเอกขดตัวเป็นก้อนอยู่ข้างเท้าเธอ เวลาที่อยู่คนเดียว ดูเหมือนจะไม่เลว

ขังตัวเองอยู่ในบ้านมาหลายวัน บาดแผลก็ตกสะเก็ดไปพอสมควรแล้ว ความเจ็บปวดก็ไม่ได้ชัดเจนขนาดนั้นแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นผลของยาที่ภาคินส่งมารึเปล่า บาดแผลถึงได้ฟื้นฟูเร็วมาก

ยานั่นคล้ายกับยังมีคุณสมบัติทำให้แผลเป็นจางลง รอยแผลที่ค่อนข้างเล็กและตื้นบริเวณแขนนั้นมองไม่ค่อยออกแล้ว

และหลายวันนี้ภาคินก็ไม่ได้มาปรากฏตัวอีก ข้างห้องก็คล้ายกับว่าเงียบมากตลอด เธอทำใจให้สงบแล้วรีบจัดการทำต้นฉบับที่ค้างไว้ก่อนหน้านี้กลับมา

ตอนเย็นจัดเรียงต้นฉบับเรียบร้อย เก็บกวาดไปรอบหนึ่ง เตรียมกลับไปสตูดิโอวันพรุ่งนี้

อยู่แต่บ้านโดยไม่ออกไปไหนเลยจนแทบจะขึ้นราแล้ว

ตอนเย็น เที่ยวบินจากฝรั่งเศสบินมาลงจอดที่สนามบินอย่างสวัสดิภาพ

ทิศเหนือเดินออกจากสนามบิน ตรงขึ้นไปนั่งรถจากไป

นั่งอยู่บนรถ ไถโทรศัพท์มือถือดูด้วยสีหน้าจริงจัง

พันดาวดื่มนม ไถหน้าจอ ข้อความแจ้งเตือนพลันมีข้อความกระเด้งขึ้นมาหนึ่งข้อความ

เห็นตัวเลขยาวเฟื้อยนั่นแล้ว ในใจเธอก็ตกตะลึง และกดเข้าไปในหน้าข้อความโดยไม่ต้องคิด มีแค่ประโยคง่ายๆ ประโยคหนึ่ง :[ ดีขึ้นรึยัง]

พันดาวจ้องตัวอักษรไม่กี่ตัวนั้นหลายวินาที เดิมพิมพ์ว่า [ดีขึ้นเล็กน้อยแล้ว] ในช่องตอบกลับข้อความ แต่จากนั้นก็ลบออก

กลับไปไถทวิตเตอร์ต่อ แต่กลับใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างเห็นได้ชัด

ใจก็คิดว่า มีสิทธิ์อะไรที่เขาส่งข้อความมา แล้วเธอจำเป็นต้องตอบเขา

ตอนเธอหาเขา เขาไม่สนใจ อย่างนั้นเธอก็ไม่อยากสนใจเขาเช่นกัน

เขาชอบหลบๆ ซ่อนๆ ก็ให้เขาหลบ หลังจากนี้เธอจะไม่ถามและไม่หา ตัวเองควรจะใช้ชีวิตยังไงก็ใช้ชีวิตแบบนั้น

แต่ในใจยิ่งปลอบตัวเองแบบนี้ ความจริงแล้วกลับยิ่งแคร์เรื่องพวกนี้

ไถดูทวิตเตอร์อีกครู่หนึ่งอย่างความคิดไม่ได้อยู่ตรงนี้ แต่อยู่กับเรื่องอื่น เธอยังคิดในใจว่า ถ้าเขาซักถามประโยคหนึ่ง เธอก็ตอบเขา ในภายหลังก็จะรู้สึกว่าตัวเองคิดเพ้อฝันจริงๆ