เหนือดาวยังมีเรา บทที่ 7 ตามหลอกหลอนไม่เลิก

คนที่อยู่ข้างๆอิจฉาเธออยู่ไม่น้อย ต่างชื่นชมว่าการออกแบบของเธอนั้นโดดเด่นเกินกว่าใคร แต่มีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่า สิ่งที่ทิศเหนือรู้สึกชอบใจนั้นมันไม่ใช่การออกแบบของเธอเลย เห็นๆอยู่ว่าจงใจมาหาเรื่องเธอชัดๆ

แต่เธอคิดไม่ถึงว่า เขาจะตรวจสอบสถานที่ทำงานของเธอจนเจอได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้

ผู้ชายคนนี้ตามเซ้าซี้ยิ่งกว่าที่เธอคิดจินตนาการเอาไว้เสียอีก

ตอนที่พันดาวลงไปชั้นล่าง ก็เห็นทิศเหนือนั่งอยู่ที่โต๊ะ ในมือเปิดดูนิตยสารแฟชั่นอยู่หนึ่งเล่ม

พอเธอมานั่งลงที่ตำแหน่งตรงกันข้ามกับเขา เขาถึงได้เงยหน้าขึ้นมาชำเลืองมองเธออย่างนิ่งเฉย ยังคงเล่นละครกับเธอ พูดถามขึ้นมา“คุณก็คือคุณพันดาวเหรอครับ?”

พันดาวรักษารอยยิ้มที่สุภาพและแข็งทื่อเอาไว้ พยักหน้า แสร้งทำเป็นว่าไม่รู้จักเขาเช่นเดียวกัน เธอพูดขึ้น“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณมีความต้องการอะไรเหรอคะ?”

ทิศเหนือกลับตอบไม่ตรงคำถาม มองสำรวจการแต่งกายในการทำงานของเธอหัวจรดเท้า ก่อนจะพูดขึ้นมา“สวยมากเลย”

เพื่อนร่วมงานที่เอาเครื่องดื่มมาให้ก็อึ้งตะลึงไปด้วยความสับสนงุนงง จากนั้นก็หน้าแดงด้วยความเขินอาย ก่อนจะพูดกับทิศเหนือ“ขอบคุณสำหรับคำชมของคุณทิศเหนือค่ะ”

ทิศเหนือก็ไม่ได้แก้ไขอะไร พูดคุยกับพันดาวด้วยหัวข้อที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องงาน พันดาวก็พยายามดึงบทสนทนากลับมาเรื่องงานอย่างสุดชีวิต

ทั้งสองคนเหมือนกับพูดกันละคนภาษาอย่างไรอย่างนั้น เธอถามว่าแผนงานการออกแบบแบบนี้ได้ไหม เขาบอกว่าตรงถนนที่อยู่ถัดไปมีร้านอาหารตะวันตกร้านหนึ่งรสชาติไม่เลวเลย

พันดาวก็เลยขี้เกียจที่จะถามความเห็นของเขาแล้วเหมือนกัน เธอพูดเองเออเอง“ถ้าอย่างนั้นก็คุยกันถึงตรงนี้ก็แล้วกันค่ะ ถ้าคุณทิศเหนือมีไอเดียอะไร ก็ค่อยโทรศัพท์มาปรึกษาก็ได้ค่ะ คุณไม่ต้องลำบากมาด้วยตัวเองหรอก”

“นามบัตรล่ะ?”

พันดาวหันตัวไปเอานามบัตรมาให้กับเขาหนึ่งแผ่น เขาถือเอาไว้ในมือเหลือบมองดูหนึ่งที ก่อนจะพูดขึ้นมาอีก“ผมต้องการของคุณ”

“ขออภัยด้วยค่ะ ไม่มีค่ะ ถ้าคุณมีธุระอะไรก็โทรศัพท์มาที่ร้านตรงๆเลยก็ได้ค่ะ ถ้าคุณทิศเหนือไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” พูดจบก็ไม่รอให้ทิศเหนือตอบกลับมา พันดาวเก็บเอกสารของตัวเองขึ้นไปชั้นบนทันที