แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1087

หลินเหม่ยหลิงมองทุกอย่างที่นี่ เต็มไปด้วยความดีใจ เธอหมุนตัวอยู่กับที่ด้วยความตื่นเต้น จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจี่ยงหยาว คิดไม่ถึงเลยว่าฉันจะได้มาร่วมงานประชุมสุดยอดของมณฑลซีไห่ครั้งนี้!”

เจี่ยงหยาวพูดติดตลกว่า “ต่อไปถ้าเธอเป็นเถ้าแก่ใหญ่ เธอมาที่นี่ทุกวันยังได้เลย!”

“เธอกล้าล้อฉันเหรอ ฉันจัดการเธอแน่!” หลินเหม่ยหลิงมีความสุขมาก อดไม่ได้ที่จะเผยความเป็นธรรมชาติของเด็กผู้หญิงออกมา เธอเริ่มหยอกล้อกับเจี่ยงหยาว

“อ๊าก!” เจี่ยงหยาวโดนหลินเหม่ยหลิงจับไว้ มือปลาหมึกของหลินเหม่ยหลิง วนไปมาบนหน้าอกของเจี่ยงหยาวอย่างหน้าไม่อาย ทำให้ใบหน้าเล็กของเจี่ยงหยาวแดงเป็นอย่างมาก

พวกนักเรียนชายรอบๆ ได้อาหารตาเต็มๆ สาวงามสองคนหยอกล้อกันขนาดนี้ หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีอะไรดีๆ โผล่ออกมา

เฉินโม่มองทั้งสองคนหยอกล้อกัน ใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ ภาพแบบนี้ทำให้เขารู้สึกคิดถึงมาก เมื่อกลับมาเกิด ความสุขเรียบง่ายที่สุดแบบนี้ กลับกลายเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิตเฉินโม่

มีได้ก็ต้องมีเสีย นี่คือกฎแห่งความสมดุลที่ทรงพลังที่สุดในจักรวาล

ทั้งสองหยอกล้อกันครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่านักเรียนชายรอบๆ จำนวนมาก น้ำลายจะไหลออกมาแล้ว จึงหยุดหยอกล้อกัน

“เราไปเดินเล่นทางนั้นกันเถอะ!” หลินเหม่ยหลิงพูดเสนอขึ้นมา

“พี่เฉินโม่ล่ะ” เหมือนเจี่ยงหยาวต้องขอความเห็นจากเฉินโม่ก่อนทุกเรื่อง

ไปไหนเฉินโม่ก็ได้ทั้งนั้น เขาพยักหน้าพูดว่า “ได้”

ไม่เสียแรงที่ตึกต้อนรับแขก เป็นโรงแรมด้านความบันเทิงชั้นนำ ในห้องโถงกว้าง ไม่เพียงแต่มีพื้นที่ว่างเพียงพอให้นำมาทำเป็นที่จัดงาน นอกจากนี้ยังมีพื้นที่มากมายสำหรับสิ่งอำนวยความสะดวกเพื่อการพักผ่อนและความบันเทิง อย่างเช่น โต๊ะสนุกเกอร์ พื้นที่พักผ่อน เป็นต้น

ทั้งสามคนเดินไปทางพื้นที่พักผ่อน เพิ่งเดินได้ไม่กี่ก้าว จู่ๆ มีชายหนุ่มสองสามคนเดินเข้ามา

“ไอ้หนุ่ม นายคู่ควรกับสาวสวยขนาดนี้เหรอ ไม่ตักน้ำใส่กะโหลก ชะโงกดูเงาตัวเองบ้าง! ดอกฟ้ากับหมาวัด!”

วัยรุ่นสองสามคนนั้นเดินเข้ามา ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ทำให้เฉินโม่อับอาย

“พวกนายเป็นใคร คนเลวย่อมไม่พูดสิ่งที่ดี!” ไม่รอให้เฉินโม่พูด หลินเหม่ยหลิงด่ากลับด้วยสีหน้าโมโห

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แดนนิรมิตเทพ