Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 130

"ไทเปเป็นไงบ้าง..^^" ฉันเปิดประตูห้องเข้ามาก็เห็นไทเปนั่งดูซีรี่ย์กับเชน สองคนนั้นหันมามองฉันแวบนึง ก่อนจะปิดทีวีแล้วลุกขึ้นยืนกันทั้งคู่

"อ้าวพี่เจแปนมาไม่บอก...วันนี้ไปไหนมาคะแต่งตัวทางการเชียว^^"

"ไปสำนักงานมา พี่ได้ขึ้นFirst Class แล้วนะ^^" ไทเปเบิกตากว้างเอามือปิดปาก..แล้วเดินดุ่มๆมากอดฉันทันที

"เย้! พี่เจแปนเก่งมากๆ ดีใจด้วยค่ะ^^" ฉันกอดไทเปแน่นและมองไปที่เชน ก็เห็นเขายิ้มแล้วยกนิ้วโป้งให้ฉัน ฉันจึงยิ้มตอบและพยักหน้าเบาๆรับ..ก่อนจะหันมาคุยกับน้องต่อ

"ไทเปพี่มีอีกเรื่องจะบอกด้วย.^^" ไทเปถอนกอดออกมา แล้วมองฉันด้วยความสงสัย

"อะไรคะ?0.0"

"พี่ท้องจ้ะ พี่กำลังจะแต่งงานด้วย^^" พอฉันบอกเรื่องนี้ไป..เชนเขาก็มองฉันด้วยสีหน้าตกใจ หน้าเขาค่อยๆซีดและถอดสีอย่างเห็นได้ชัด แต่ไทเปน้องยิ้มกว้างมาก..ยิ้มออกมาจนตาหยี แถมลูบท้องฉันด้วย

"ท้องเหรอคะ? กี่เดือนแล้ว..แต่งงานกับพี่กัปตันเหรอคะ?^^"

"เดือนกว่าๆจวนสองแล้วจ้ะ ก็แต่งกับกัปตันต้นไม้น่ะสิ ไทเปจะได้เป็นน้าแล้วนะ ดีใจไหม^^ "

"ดีใจค่ะ ครอบครัวเราจะมีสมาชิกเพิ่ม อิอิ พี่เชนดีใจไหมคะ^^?" เมื่อไทเปหันไปถาม เชนก็รีบยิ้มให้เธอทันที

"ดีใจๆ ดีใจด้วยนะเจแปน..แข็งแรงทั้งแม่ทั้งลูกนะ^^" ฉันยิ้มตอบเชนด้วยความรู้สึกที่มันจุกๆอย่างบอกไม่ถูก เพราะทันทีที่ไทเปหันหลังให้เขา...เขาก็กลับไปหน้าเดิม คือหน้าเศร้า

ฉันจึงพยายามไม่สนใจเขา ดึงมือไทเปเข้าไปในห้องคุยถามสารทุกข์สุขดิบ น้องบอกว่า..น้องเรียนจบแล้วรอรับปริญญาเดือนหน้า..ส่วนงานอยากปรึกษาหมอประจำตัวก่อนว่าทำได้ไหม ซึ่งตอนนี้ทุกคนเปิดเผยเรื่องการรักษากับไทเปหมดแล้ว เพราะน้องดีขึ้นมากๆ..แต่เราแค่ไม่พูดถึงชื่อโรคที่น้องเป็นเท่านั้น

เราตั้งใจปิดเงียบ..เพื่อไม่ให้กระทบกระเทือนจิตใจไทเป ถ้าใครถาม..ก็เลือกตอบง่ายๆว่าน้องไม่สบาย

"งั้นเรื่องงาน ไว้รอรับปริญญาเสร็จค่อยทำงานก็ได้เนอะ จะได้บำบัดกับคุณหมอให้หายขาดด้วย ^^"

"ค่ะ ไทเปก็คิดแบบนั้น ปรึกษาพี่ฮาวายไว้บ้างแล้ว พี่ฮาวายเขาแนะนำเหมือนพี่เจแปนเลย^^" พูดถึงพี่ฮาวายฉันก็นึกถึงแม่ฮายขึ้นมา ตอนนี้ไทเปก็ดีขึ้นมากแล้ว ฉันควรเกริ่นๆบอกเรื่องแม่ฮายกับน้องแล้วสินะ น้องจะได้คุ้นเคยจากปากฉันหรือจากคำบอกเล่าบ้าง...เพราะเราไม่พูดถึงเรื่องนี้มาสิบกว่าปีแล้ว

"เอ่อ..ไทเป จำแม่ฮายได้ไหม?^^" ไทเปขมวดคิ้วนึกคิด ก่อนจะพยักหน้ารัวๆ..ตากลมโตฉายแววตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

"ค่ะๆ จำได้..ก็แม่พี่ฮาวายนิคะ มีอะไรเหรอคะ?"

"พี่ไปเจอแม่ฮายมาแล้วนะ.." ไทเปเงียบหน้าถอดสี ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้ง และก้มหน้าก้มตามองนิ้วตัวเอง

"แม่ฮายยังดุใช่ไหมคะ? ตอนเด็กๆเขาเคยตีไทเป ไทเปไม่ชอบเลยค่ะ ที่พี่เจแปนพูดถึง..อุสาห์ดีใจนึกว่าแม่ฮายตายซะอีก"

ใจฉันหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม ไม่สบายใจจริงๆที่ไทเปคิดอะไรแย่ๆแบบนั้น

"ไม่ดีเลยนะ แม่ฮายเป็นแม่พี่ฮาวาย..ท่านไม่เหมือนเดิมแล้ว ท่านแก่และเข้าใจเรา..ไว้ไทเปพร้อมพี่จะพาไปเจอท่าน ท่านไม่ดุท่านใจดีมากๆ เราต้องเอาใจเขามาใส่ใจเรา แม่ฮายเป็นเมียหลวง..แม่เราเป็นเมียน้อย ท่านต้องโกรธเราเป็นธรรมดา ตอนนี้ทุกอย่างมันตายไปหมดแล้วนะ ทั้งความเกลียดชัง คำตราหน้าว่าเราเป็นลูกเมียน้อย...พี่เข้าใจแม่ฮาย และเข้าใจไทเปนะ อยากให้ลองเปิดใจคุยกัน^^"

ไทเปเงยหน้าขึ้นมองฉัน แล้วพยักหน้าเบาๆตอบ จนฉันเห็นน้ำตาน้องหยดเพาะลงมาข้างแก้ม แต่มือเล็กๆก็รีบปาดรีบเช็ดทันที

"งั้นขอทำใจก่อนนะคะ กลัวเขาเอาพี่ฮาวายคืนไป-_-" ที่แท้ก็กลัวพี่ฮาวายหาย ไทเปนี่เด็กติดพี่ชายจริงๆ

"จ้า ไม่เอาคืนหรอก..พี่ฮาวายก็ยังอยู่ แม่ฮายเป็นคนบอกให้พี่ฮาวายมาดูแลพวกเรานะ อย่าคิดมาก^^" ไทเปปาดน้ำตาออกจากแก้มอีกครั้ง ก่อนจะซุกหน้าเช็ดตามเสื้อฉันอีกหน

จนเสียงโทรศัพท์ฉันสั่นขึ้น..ในกระเป๋าที่ยังสะพายอยู่

My Pilot ...

"ค่ะ กัปตัน"

(เสร็จรึยัง...ทำไมไม่กลับสักที ฉันรออยู่นะ) ฉันหันมองไทเปแวบนึง แล้วเดินออกไปคุยไกลๆ

"สักพักค่ะ เจแปนให้พี่ใบไม้มาส่งที่คอนโด พอดีจะมาบอกน้อง เรื่องท้องกับ..แต่งงานค่ะ^^"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน